Monday, November 19, 2007

Rexona

Από τη στιγμή που εκείνος στάθηκε δίπλα μου αναθεώρησα όλο μου το είναι.
Αποφάσεις καριέρας, προσωπικές επιλογές, μια κοσμοθεωρία 35 χρόνων στράφι.
Όλη μου η ζωή μπροστά απ΄ τα μάτια μου ασπρόμαυρη και σε slow motion.
7 εφιαλτικά λεπτά απολύτως επαρκή για να με κάνουν να προχωρήσω σε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου-όπως να αλλάξω πόλη ή να φύγω στα βουνά, να γίνω αγρότης, αστροναύτης, δύτης ή έστω να αποκτήσω επιτέλους αυτοκίνητο.
Ανίκανη εξ΄ ολοκλήρου να κινηθώ ανάμεσα στους παράλογα συνωστισμένους επιβάτες ή να αντιδράσω ηχηρά-λόγω μιας φυσικής συστολής που με διακρίνει ενίοτε- παγωμένη και εξαιρετικά αγανακτισμένη με τον ανεπαρκή εαυτό μου που αδυνατούσε να εκφράσει αποτελεσματικά τα έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που με πλημμύριζαν, αντιμετώπισα σιωπηλά, με δέος και τρόμο όλο το μεγαλείο αυτής της μοναδικής και –ευελπιστώ- ανεπανάληπτης εμπειρίας.
Δεν ήταν απλώς μια συνήθης, σε τέτοιες καταστάσεις, μάλλον δυσάρεστη οσμή- δεν ήταν μια σχετικά ανεκτή φυσική ανθρώπινη κακοσμία, ό,τι απέμεινε στον αέρα από ένα σουβλάκι με κρεμμύδι ή μπόλικο τζατζίκι ή και τα δύο, τρεις μέρες απλυσιάς ή μια ατυχή επιλογή φασολιών ή πράσων στο γεύμα.
Ήταν μια αιχμηρή και καίρια μυρωδιά, απόκοσμη και αφάνταστη, ικανή να σε ωθήσει να μισήσεις όλο το ανθρώπινο είδος μόνο και μόνο γιατί έστω και ένα μέλος του κατάφερε για μια και μοναδική στιγμή στο πέρας των αιώνων να την εκπέμψει.

Μια αποφορά που ανέσυρε από τα τρίσβαθα του είναι αρχέγονους φόβους και έθετε σε καταστολή κάθε γενετήσιο αίσθημα.
Ένας ζοφερός και συνάμα ευφάνταστος συνδυασμός αρώματος κλούβιων αυγών και σάπιου κρέατος, εμπλουτισμένης με μια ακατάληπτη εσάνς που παρέπεμπε ενδεχομένως σε (πολύ) ξινισμένο γάλα και παλιό ιδρώτα, με ταυτόχρονες αδιόρατες νότες παστουρμά που εμπλέκονταν ανελέητα με γνώριμες βιολογικές οσμές αμμωνίας και μεθανίου. Στο αποτρόπαιο αποτέλεσμα συνέβαλαν αβίαστα ανάλαφρες αναθυμιάσεις ψαρίλας και ποδαρίλας.
Ήταν μια δυσωδία απάνθρωπη κι ασίγαστη που χλεύαζε κάθε είδους εξελικτικής θεωρίας και για την οποία πίστευες ότι θα σε ακολουθεί πλέον αενάως. Ότι για αυτήν και μόνο για αυτήν το λυτρωτικό δώρο της λησμονιάς δεν θα σου δινόταν ποτέ. Μια ζέξη ικανή να προκαλέσει εκούσια απώλεια οσμής, ικανή να σε κάνει να χάσεις την εμπιστοσύνη σου όχι μόνο στο Hondo και τη βιομηχανία αρωμάτων και αποσμητικών, όχι μόνο στην κοσμετολογία, την επιστήμη και την τεχνολογία, αλλά στον πολιτισμό ολάκερο, στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Στο θεό τον ίδιο.
Μια απόπνοια ανησυχητική, που νόμιζες ότι θα σε σημάδευε για πάντα. Που την ένιωθες να απλώνεται ακατάπαυστα κι επεκτατικά, έτοιμη να κατακλύσει σταδιακά και ύπουλα όχι μόνο ένα απλό, περιορισμένων διαστάσεων, μέσον μαζικής μεταφοράς αλλά ολόκληρη την πόλη σου, τη χώρα, τον κόσμο, τον πλανήτη. Το σύμπαν ολόκληρο κι ακόμα παραπέρα– καμιά διαφυγή, καμία προσδοκία. Τυφλή υποταγή.
Μια βρώμα τόσο μεστή και κορεσμένη που έμοιαζε ότι μπορούσες να κόψεις κομμάτι. Ένα κομμάτι όπου θα συγκεντρωνόταν όλη η βιωμένη ασχήμια και αηδία των ανθρώπων που έχουν ποτέ περάσει και θα περάσουν από αυτό τον πλανήτη. Όλο το έρεβος και η απόγνωση που έχει ποτέ κανείς νιώσει.
Μια χωροχρονική απειλή χωρίς έλεος, χωρίς διακρίσεις και επιείκεια για κανέναν.
Ένα όπλο μαζικής καταστροφής. Μια υποψία φρίκης θαλάμου αερίων.
Μια απροκάλυπτη ένδειξη της τραγικής μοίρας του ανθρώπου- της αδυναμίας του να ξεφύγει από τη μίζερη φύση του.
Κάτι που έφευγε πέρα, μακράν όλων των φυσιολογικών ανθρώπινων και μη ουσιών.

Ανίσχυρη και ναρκωμένη, ένα βήμα πριν τις διορατικές παραισθήσεις και το ιερό παραλήρημα αντιλήφθηκα τυχαία αλλά ωραία ότι πλησίαζε η επόμενη στάση. Οπλισμένη έξαφνα με μια δύναμη τιτάνια-σχεδόν θεία- που με έκανε να πιστέψω στην έννοια του Υπεράνθρωπου, αψηφώντας ορμητικά κάθε φυσικό εμπόδιο, εκσφενδονίστηκα σπασμωδικά, παραπατώντας προς τις πόρτες του λεωφορείου, προς τις πύλες της λύτρωσης, τις θύρες του παραδείσου φωνάζοντας με απόγνωση στο μισοζαλισμένο πλήθος γύρω μου,

«Τρέξτε ανόητοι. Τρέξτε να σωθείτε».

Tuesday, November 06, 2007

http://books.guardian.co.uk/departments/sciencefiction/story/0,6000,1144428,00.html

Monday, October 01, 2007

Rien ne va plus ii


Μπορείς τώρα λοιπόν να βουλιάξεις με ανακούφιση
Μέσα σ’ αυτή τη θαλπωρή που τόσο αποθύμησες
Ν΄ αφήσεις τους παλμούς σου να πέσουν
εξαντλημένοι
μετά από τόσα χρόνια ταχύτητας
Μέσα στο κρύο
Να αράξεις στον καναπέ που η θέρμη σχηματίζει
Στον καύσωνα μιας ήρεμης συνήθειας
Ν΄ αφήσεις τις αισθήσεις σου να πέσουν
εξαντλημένες
μετά από τόση διάρκεια αδέκαστης χρήσης
Να κοιμηθείς νηφάλιος χορτάτος και ζεστός

Μια και αυτό αποζητούσες πάντα

Και γω θα κατέβω τον δικό μου δρόμο στο θερμόμετρο
Με τους παλμούς στα ύψη
Πιο ξύπνια από ποτέ
Να πάρω την παγωνιά μου μακριά
Αυτή που έκανε την καρδιά να χτυπά πιο δυνατά
που μας κρατούσε λίγο πιο άυπνους
Λίγο πιο ζωντανούς

Αφού πάντα εσύ αναπολούσες νωθρούς καύσωνες
Και τροπικές κρουαζιέρες
Κι εγώ επέμενα σε νευρωτικές δροσιές
Και υπερσιβηρικά ειδύλλια

Saturday, September 29, 2007

Τόσα Λόγια

κρυμμένα

Sunday, September 09, 2007

to share


Λιγοθυμώ,
μασούσες το φεγγάρι μου ύπουλα
τόσο καιρό
Και τι άφησες σε μένανε?
Τι να σου κάμει μια λιανή φέτα φεγγαριού όταν
Σε άλλες μέρες πάμπολλες
είχες γευτεί λουκούλλεια πανσέληνο?


Και τώρα να μαι να μιλάω συνέχεια
παντού, χαμογελώντας λυρικά
αλλά κοίτα με,
δε λέω τίποτα
κρατάω τις λέξεις μου τις όμορφες τις πολύτιμες
τις υφασμένες με κόπο ήρεμο και πόνο άξια τροχισμένο
τόσο βαθιά σπρωγμένες στο πατάρι μου το ψηλοτάβανο
που σκιάζομαι καμιά φορά ότι θα τις ξεχάσω εκεί
και ένα βράδυ αφάνταστο ακόμα
τυχαία θα τις βρω
μισές
από τα ποντίκια τα άχαρα του εγωισμού μου ρημαγμένες
από τα ποντίκια τα άγρια του εγωισμού σου φοβισμένες

οι λέξεις όμως φίλε μου
είναι για να μοιράζονται
όπως και οι στιγμές

Saturday, September 08, 2007

όταν χάνεις κάτι
γίνεσαι μέλος τακτικό υποταγής

(Κική Δημουλά)

Sunday, July 29, 2007

είναι αυτή η ανεντόπιστη φωνή
από κάπου, κάποια απομακρυσμένη γωνία του εγκεφάλου

"επιδείνωσις, επιδείνωσις"
φωνάζει

"πρέπει να επιταχυνθεί άμεσα η παραγωγή ενδορφινών,

πριν αλλάξει στοιβάδα και εκλυθεί άχρηστη ενέργεια"

μα που πήγε το make up σου λοιπόν?
πόσες φορές σου έχω πει εξάλλου να χρησιμοποιείς αδιάβροχο
τόση αισιοδοξία βλάπτει ξέρεις,

το ποτήρι μπορεί να ήταν μισογεμάτο
αλλά το κρασί είχε ξινίσει
ξαναμετράω -με μανία-
εκείνες τις άπατες νύχτες που ολόφωτο
και ανήλεο
το παρελθόν ορμά
με ιλιγγιώδη ταχύτητα
κατά πάνω μου

- για θυμήσου, λέει χαιρέκακα, για θυμήσου-

είδες,
δεν μ'έμαθε ποτέ κανείς
ν΄αποφεύγω τα μπούμερανγκ
έτσι τραυματίζομαι τραχιά
με σημάδια από το είδος των αγιάτρευτων
από κείνα
που ειδοποιούν επώδυνα
κάθε που αλλάζει χρώμα
η -μόνιμη πλέον- θλίψη μου

όσες φορές κι αν μέτρησα
πάντα βγαίνει μια παραπάνω

Friday, July 13, 2007

take this waltz, it's been dying for years



ήθελα λέει να χορέψω ένα βαλς
μεταμεσονύχτιο
στους άδειους δρόμους μιας πόλης ζεστής
έρημης
και άγνωστης

που έλεγα πάραυτα
μηχανικά
δική μου

να στριφογυρίζω
παράτολμα
πάνω σε πέδιλα αστερόχρωμα
πανύψηλα

ισορροπίστρια περιωπής
με μάτια ανέκφραστα βαμμένα επιτήδεια
κι ένα πλατύ χαμόγελο
ξεχασμένο
από μια σκέψη χθεσινή

ακολουθώντας βήματα σίγουρα και συνεπή
σαν κουρδιστά
τάτατα
τάτατα
ένα δεξιά
δύο αριστερά

στηριγμένη σε ώμους
ορισμένους
με δυο χέρια να μου ντύνουνε τη μέση

μέχρι να κουραστώ σύγκορμη
κι ωραία

και μόνο τότε οργανικά
να λυθώ επιτέλους
σε σκαλάκια πολυκατοικίας
φιλικά
σαν τον καναπέ μου

Η νύχτα όμως είχε μόνο αγάλματα
που δεν ήξεραν τα βήματα
κι εγώ αυτό λέει

το αποκαλούσα μοναξιά

Wednesday, July 04, 2007

sou to xw pei sou to xw pei den eimai gw gia prokopi




Ήταν λες και τα βαριά
έκτακτα γεγονότα
μιας δονούμενης καθημερινότητας
κυλούσαν από το αδιάβροχο μυαλό της
όπως το νερό
από τα φτερά της πάπιας

την άφηναν τελικά ανέγγιχτη
Δεν ένιωθε τίποτα
-όσο κι αν προσπαθούσε, έντρομη.
Και μέσα στην ντροπή της-για το σκανδαλώδες αυτό γεγονός
γι΄ αυτή την ανένδοτη αναισθησία
Έντυνε τις εξοργιστικά διάφανες σκέψεις της
Τις εξευτελιστικά αδρανείς αισθήσεις της

Με αμπιγέ καθώς πρέπει αισθήματα
Καθ΄ όλα ευπαρουσίαστα

κι εντυπωσιακά
Δυο μέτρα θλίψη μεταξωτή πετροπλυμένη,
ένα ικανοποίηση
πέντε μέτρα απογοητεύσεις από οργαντίνα μαύρη
Μια ελπίδα ένα άγχος μια ματαίωση,
δυο εκατοστά χαρά πλουμιστή, πανάκριβη
Μιάμιση παλάμη αναστάτωση- double face
Μια χούφτα πάθος ασημί-στόλισμα

Κι έλεγε έτσι λοιπόν
ότι ζούσε αξιοπρεπώς
και πλήρως
με τα τούτα της και με κείνα της

Tuesday, June 19, 2007


Ε ναι με απασχολούν

οι λέξεις

αφού έχω μόνο αυτές

όταν τούτο το ανοικονόμητο αδιάπλαστο και πυκνό

διάφανο υλικό μαζεύεται σιωπηλά

έτοιμο να πλημμυρίσει σειρές και σειρές αδάμαστων στιγμών

με αυτή την επικίνδυνη ιδιότητα που έχουν τα ρευστά

να καταλαμβάνουν λαίμαργα κάθε σημείο του δοχείου που

τυχόν

βρίσκονται

έχοντας τη συγκατάβαση

του μεγάλου αφεντικού

του φυσικού νόμου.

Μόνο αυτές έχω

καλούπι μορφοποίησης

να το δαμάσω, να το κρατήσω

να το πλάσω

να πω.

αβαρείς σημαδούρες για να μη πνιγώ

νέον επιγραφές

ίσα ίσα να μη χάνω το δρόμο

φτηνός μπούσουλας

λίγες, σαθρές, αόριστες κι ανεπαρκείς

ανάξιες

ικανές μόνο για φάσμα διακριτό κι εφήμερο

όλο παύσεις στο ενδιάμεσο

μεγάλα σκοτεινά κενά-παγίδες ασυνέχειας

κι ασυνεννοησίας

των περιστάσεων

και των καιρών.

Κι αν ήθελα το απόλυτο

Πώς να μιλήσω τόσο συνεχές μόνο με λόγια;

Πώς να εκφράσεις το τόσο με κουβέντες;

Πόσο πολύ είναι το πολύ;

Πόσο λίγο το πιο,

το περισσότερο;

τι να κάνω όμως-

εγώ,

μόνο αυτές έχω

Wednesday, June 13, 2007

είναι κάτι μέρες
μισογεμάτες
ή μισοάδειες
δεν ξέρω

Monday, June 11, 2007


οι λέξεις φταίνε. Αυτές
ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά
σιγά ν' αρχίσουν να συμβαίνουν

(Κική Δημουλά)

Tuesday, June 05, 2007

αυτή η χώρα με θυμώνει

εδώ μπορεί όποιος θέλει να στείλει τα στοιχεία του -όνομα και ιδιότητα-ως υπογραφή κατά της κίνησης "αποκαθήλωσης" από την Αστυνομία του έργου της Εύας Στεφανή "Εθνικός Ύμνος" γεγονός που συνέβη στην Art Αθήνα το Σάββατο που μας πέρασε λόγω προσβολής εθνικού συμβόλου :


asmassilavounolous@yahoo.gr

υπογραφές συλλέγονται και στο blog:

http://artlogokrisia.blogspot.com/

με σχετικό κείμενο

Sunday, May 27, 2007

ένα πιάσιμο στα γόνατα


Στους γνώριμους τόπους πάλι

συνεπώς

Στις γνώριμες ώρες, στις γνώριμες αναμονές

και εμμονές

πιάστηκαν ελαφρά τα χέρια από την προσπάθεια

Πετάχτηκαν οι φλέβες

Χτύπησε και λίγο πιο γρήγορα η καρδιά

Κόπηκε κάποιες στιγμές και η ανάσα

στο ανέβασμα-ήταν απότομο,

φοβόμουνα μη ξαναπέσω

-γθαρθήκανε τα δάχτυλα στους βράχους που κρατιόμουνα

μα τελικά κατάφερα

και βγήκα –σώα μπορεί μα όχι αβλαβής-

από την λαγουδότρυπα

που είχε ανοίξει εκείνη η μικρούλα η στιγμή

νυχτερικής αδυναμίας

στη λεία μας κανονικότητα

στην άσφαλτο του φυσικού μας χώρου

(και είχα-με- παραπατήσει ευχάριστα, είχα-με- πέσει μέσα)

επιστροφή στο τώρα

μετά την κούραση της τόσης ανάβασης

πίσω στην τάξη-το διάλειμμα τελείωσε

Friday, May 25, 2007

Βουνό με βουνό



Ένα μήνα σ' έχω χάσει βρε μπαμπέσα
κι όποιο κέντρο και να ειδώ μπουκάρω μέσα
Θα σε βρω που θα μου πας κι αν έχεις φύγει
το βουνό με το βουνό μόνο δε σμίγει

Τι σου φταίω κάθε βράδυ κι είμαι σούρα
και οι φίλοι να μου κάνουνε καζούρα
να μου λένε θα τη βρεις κι αν έχει φύγει
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει

κι αν τυχόν κάποια βραδυά και σε τρακάρω

να το ξέρεις με το ζόρι θα σε πάρω

σαν σε σκέφτομαι με πιάνουν κάτι ρίγη

το βουνό με το βουνό μόνο δεν σμίγει


...και ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα από τον Μανώλη Χιώτη

ευχαριστώ θερμά τον αποστολέα

Thursday, May 24, 2007

Tuesday, May 15, 2007

Monday, May 14, 2007

Κωπαϊδα


Αρκεί πια με τα μελό σενάρια και τα θολά τα τζάμια

Φτάνουν οι θλίψεις, τα τετράστιχα, τα σούρουπα, τ΄ άστρα και τα φεγγάρια

Βάλτωσε το μυαλό μου από τη λάσπη

(που μου την πλάσαραν γι’ αστρόσκονη μυριάδων οκτανίων)

βουίζουνε τ΄ αυτιά μου από τις μύγες

(που τελικώς και ατυχώς δεν ήταν λιβελούλες)

θύμωσα

(κι αν είναι γόνιμος θυμός)

ανασκουμπώθηκα

(μεγάλωσα στα ξαφνικά και ψήλωσα δυο πόντους)

και λέω (τόσο δυνατά που τρόμαξα κι η ίδια)

αυτό το έλος θέλει αποξήρανση (αδέκαστη κι αλύπητη)

μήπως μπορέσει

πάλι αργά

τίποτα να καλλιεργηθεί

μήπως μπορέσει πάλι

τίποτα ν΄ ανθίσει

Wednesday, May 09, 2007

Είναι επείγον.

Είναι θέμα επιβίωσης

Τούτες οι νύχτες οι μακριές, οι κόκκινες

Οι ιλουστρασιόν

Που λαχταρώ τόσο καιρό

Στημένη και ακούραστη

κρυώνοντας

μπροστά από μια βιτρίνα

Γίνονται όλο και πιο ακριβές

Και γω μπατίρισα

Δε βρίσκω άλλη επιείκεια να δώσω.

Ξέμεινα από κατανόηση προσφάτως

Και προσφορές δεν γίνονται

Σ΄ αυτά τα είδη

(είναι πολυτελείας φαίνεται)


Πρέπει να φύγω σύντομα λοιπόν

Πριν πέσει το φως και χαθώ

Γιατί σε άλλες γειτονίες

(Μου είπανε εμπιστευτικά)

Δεν τις πουλούν

Μα τις χαρίζουν

Wednesday, April 25, 2007


Δε γίνεται όμως να κοπεί η ζωή σε κομματάκια – το ένα να διαλέγουμε το άλλο να πετάμε

Δε γίνεται

να κολυμπάς μέσα σε σκούρες θάλασσες

Ανταριασμένες κι άγριες

δίχως να βρέχεις τα μαλλιά

δίχως να πιεις αλάτι

καλύτερα να μη βουτάς

δεν γίνεται

τόσο σφιχτά να δένονται

χέρια που έχουνε μάθει

σώματα να διαβάζουνε,

μάτια που χουνε μάθει να τα μιλάνε άπταιστα τα όλα

δίχως λάθη

και να τους κόβεις τη φωνή, να θέλεις να σωπάσουν

τόση σιωπή δε γίνεται

καλύτερα

φίμωνέ μου το στόμα

γίνεται σπίρτο να πετάς και να κοιτάς την πυρκαγιά

χωρίς να μπαίνεις μέσα?

γίνεται να ζητάς βροχή

κι όμως την ίδια τη στιγμή

να θέλεις και ομπρέλα?

Τι να την κάνεις τη βροχή?

Τι την κοιτάς την πυρκαγιά?

δεν γίνεται

στο ελάχιστο να πιάνεσαι

αν έχεις μάθει στο πολύ

καλύτερα

καθόλου

Tuesday, April 17, 2007

και όπως λέει και ο υπέροχος κύριος
VINICIO CAPOSSELA

ο έρωτας είναι απλό πράγμα
τα απλά πράγματα τα καταβροχθίζει ο χρόνος

Friday, April 13, 2007

ΑΒΓ


Και τώρα πια που μας τελειώσανε τα λόγια

Εγώ θα εξακολουθώ να μιλώ

(χωρίς να περιμένω απάντηση)

σε μια δική μου αλφάβητο

Με ένα σύνθημα σε κάποιο τοίχο

Μια ξαφνική βροχή

Μια στιγμιαία επιθυμία σοκολάτας

–γάλακτος

Ένα φρεσκοφυτεμένο δέντρο σε κάποιο πεζοδρόμιο

της γειτονιάς σου

Ένα φανάρι που θ΄ ανάψει έξαφνα καθώς περνάς

Με μια σελίδα σκισμένη από μαθητικό τετράδιο

κάτω στο δρόμο

Μια όμορφη αλλά παλιά πόρτα που ποτέ δεν είχες προσέξει

Μια ξεχασμένη-αλλά γνώριμη- μουσική από ένα ανοιχτό παράθυρο

ψηλού ορόφου

Ένα ψιθύρισμα στο αυτί, στο λεωφορείο

(ή στο τραμ)

Μια ανύποπτη λεζάντα σε κάποια εφημερίδα που διαβάζει ο διπλανός

Μια γάτα κανελιά που θα περάσει- αθόρυβα- τρέχοντας

από μπροστά σου

(και θα σταθεί για λίγο θα σε κοιτάξει και θα φύγει)

Με μια ιδιόρρυθμη βιτρίνα ανθοπωλείου

Το σχήμα από ένα σύννεφο

(λευκό)

Μια ανάλαφρη μεθυστική μυρωδιά αναπάντεχη

σε κεντρικό σημείο της πόλης

Με δυο στιγμές που θα κρατήσουν λίγο παραπάνω από τις υπόλοιπες

-με κάποιο τρόπο-

Ένα πορτοκαλί αυτοκίνητο

Μια δέσμη λευκού φωτός υπό περίεργη γωνία

Με έναν λαμπερό σκαραβαίο που θα προσγειωθεί από το πουθενά

πάνω στο γόνατό σου

Ένα άγαλμα στον κήπο που δεν είχες ξαναδεί

Με έναν κήπο που δεν είχες ξαναδεί

(πολύ καιρό κρυμμένος)

Ένα τριαντάφυλλο αποξηραμένο πια μέσα

στις σελίδες ενός παλιού βιβλίου

Με την απάντηση από μια καρδερίνα σε μια τυχαία σου κουβέντα

Με ένα πυροτέχνημα εκτός ανάστασης

Με μια σκάλα που κρύβει τον προορισμό της

Friday, March 30, 2007

Ζήτω η 1η Απριλίου. Ζήτω το Έθνος


Ε λοιπόν ναι. Έπρεπε να το έχω ομολογήσει στον εαυτό μου –και στους άλλους-προ καιρού. Λατρεύω τα ψέμματα. Με τέρπουν, με γοητεύουν αφόρητα, στοιχειώνουν κυριαρχικά το μυαλό μου, γαργαλάνε ενοχλητικά τη γλώσσα μου και αν και ενίοτε τα αποδιώχνω, τα μαλώνω και τα τιθασεύω, ποτέ δεν μπόρεσα να τα απενεργοποιήσω. Μαζεύονται και μεγαλώνουν και θεριεύουν, πάντα κρυφά, κάπου εκεί πίσω στην πιο μακρινή άκρη του μυαλού μου και περιμένουν εκείνη την ανύποπτη στιγμή που θα έχουν γίνει αρκετά ακριβά για να επιτεθούν στην φθηνή μου πραγματικότητα. Δεν ντρέπομαι πια γι’ αυτό. Τι να την κάνει κανείς μια φθαρμένη αλήθεια τριών διαστάσεων όταν μπορεί να κινηθεί σε λαμπερά πολυδιάστατα ψέμματα. Γιατί να συμβιβαστώ με βαριές ακατέργαστες σοβαροφανείς πραγματικές ιστορίες όταν μπορώ να φτιάξω και να ζήσω μέσα σε ανάλαφρα λεπτοδουλεμένα νόστιμα παραμύθια…

Θα χτίσω λοιπόν αγέρωχη πλέον τον μυθικό κόσμο μου από δω και πέρα χωρίς καθόλου τύψεις.

Θα υπαινίσσομαι ψεμματάκια μικρά και πονηρά και θα τα προφέρω μεγάλα και αθώα…Θα διηγούμαι θεατράλε μεγαλόπρεπή ψεύδη αλλά ενδεχομένως να μπλοφάρω και με τετριμμένες και καθημερινές ψευτιές. Θα καταπλήσσω τα πλήθη με δραματικά ιλουστρασιόν μυθεύματα και θα διασκεδάζω τους φίλους μου με κωμικές ματ αναλήθειες. Θα φλερτάρω με αφράτα παραπονιάρικα παραμυθάκια και θα κατακτώ με τραγανές διεκδικητικές πλάνες. Θα ζω οχυρωμένη σε φαντασμαγορικά cinemascope χαλκεύματα και θα ερωτεύομαι σε ασπρόμαυρα λυπητερά επινοήματα (γιατί ο έρωτας dear –ακόμα και ψεύτικος-θέλει θλίψη).

Και το κυριότερο:

Σ΄ αυτόν τον τσόχινο πολύχρωμο κόσμο του Ποτέ ποτέ δεν θα επιτρέπω σε κανέναν μα κανέναν να μπει και να φέρει τις μίζερες αλήθειες του μαζί του.

Ούτε μια μεζούρα πραγματικότητας, ούτε μια χαραμάδα αλήθειας.

Αυτά τα ψέμματα με τα δύο μ (ένα μ παραπάνω παρακαλώ γιατί είναι πολλά και μαγικά) δεν θα τα σπιλώσει κανείς.

Ψέμματα λοιπόν.

Δε γιόρταζα την προηγούμενη Κυριακή.

Αυτή γιορτάζω

Tuesday, March 27, 2007


Δυο τζούρες άνθη νεραντζιάς

Μια γραμμή νυχτολούλουδο

και φτιάχτηκα

Κι έχασα πάλι το δρόμο μου

βραδιάτικα

Χρεοκοπημένη πια από αγγίγματα

Και στοιχημάτιζα

Ένα τέταρτο φρέσκο φεγγάρι

Μισό κιλό άστρα λαχταριστά

Πως δεν μπορεί να περπατήσει

Σε μια ευθεία γραμμή το δρόμο

Που οδηγούσε από τον αφαλό στο

Στήθος μου

Χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια

Κι αν κέρδιζες

Μπορεί να με κοιτούσες όποτε

Με όποια μάτια ήθελες

(Κι όχι αυτά που πρέπει)

Μέχρι την επόμενη πανσέληνο

Έχασε όμως.

Sunday, March 18, 2007



Sunday, March 11, 2007

ήταν να μη πω ότι με έπιασε η άνοιξη και χειμώνιασε
ουφ... κρυώνω

Wednesday, March 07, 2007


Ξύπνησα επιτέλους Άνοιξη

Και Είμαι όλο αισθήσεις

Και καθόλου αισθήματα

βαριά

Άνοιξα

Και γέμισα συγκρατημένα Ξεκαρδίσματα

Ανάλαφρες κλαρωτές Παραδοξότητες

Ο κόσμος που ξαφνιάζεται

όταν βγάζω τα γυαλιά μου

Με Τα πολύχρωμα μάτια μου

Σπάω τα φανάρια των αυτοκινήτων

Και θρυμματίζω κάμερες

Θυμάμαι ξεχασμένα θέλω μου

Να μαγειρέψω σε όλους τους αγαπημένους μου

Εξωτικά πιάτα

Ένας καφές ξημερώματα με έναν άγνωστο

Λικέρ κόκκινο γιαγιαδίστικο από γυάλινο μπουκάλι

Να χορέψω με το πιο όμορφο αγόρι στο μπαρ

Και να φοράω καπέλο με βέλο

Και γάντια μακριά από σατέν

Το σπίτι γεμάτο με απρόβλεπτα λουλούδια

Να μουρμουρίσω (με λαλαλά)

τραγούδια για παλιούς κι ωραίους έρωτες

Να κλείσω το μάτι σε καινούριους

Άγουρους αχνούς

Ζιγκ ζαγκ σε δεντροφυτεμένους πεζόδρομους

Να γελάσω πνιχτά σε κατανυκτικές βιβλιοθήκες

κοριτσίστικες κουβέντες

Να γουργουρίσω χορτάτη και θερμή σε αγκαλιές

Κάτω απ’ τον ήλιο

φρέσκα φρούτα σε πραλίνα

Να ακούσω όλες τις μουσικές του κόσμου

Και να τις μοιραστώ

Να βρω τις πιο όμορφες λέξεις που υπάρχουν

και να τις μοιραστώ

άφοβα

δίπλα στη θάλασσα-ίσως

Κάτω από τον Ήλιο

Να φεύγω

Tuesday, March 06, 2007

είδες πόσο εύκολο είναι?
όλα μια ιδέα...

Friday, March 02, 2007

κι αυτά τα χιόνια δεν λένε να λιώσουν

κι αυτός ο άτιμος,

ο ήλιος,

δεν βοηθά καθόλου

Με σέρνει χωρίς έλεος μαζί του,

και γω ακολουθώ,

τυφλά σαν ηλιοτρόπιο

–κοιτάω ψηλά,

παραληρώ για ουρανούς και θέες

πανοραμικές

κι αεροπλάνα, πλοία και ποδήλατα.

Καίγεται το μυαλό μου απροστάτευτο και

ζαλισμένο πια,

μου φλυαρεί για δρόμους και κήπους

ζωγραφιστούς,

κουβέντες και στίχους ψιθυριστούς που δεν πρέπει

να ερμηνεύω

γιατί είναι κομμένοι και γραμμένοι

για να διαβάζονται αλλιώς, αλλού

σε μια άλλη διάσταση,

σε μια άλλη γλώσσα,

που εγώ-και συ- δεν πρόκειται να μάθουμε

σύντομα ?

ποτέ?

Tuesday, February 27, 2007

ces petits adieux

Mieux vaut n'penser à rien
Que n'pas penser du tout
Rien c'est déjà
Rien c'est déjà beaucoup
On se souvient de rien
Et puisqu'on oublie tout
Rien c'est bien mieux
Rien c'est bien mieux que tout

Mieux vaut n'penser à rien
Que de penser à vous
Ça n'me vaut rien
Ça n'me vaut rien du tout
Comme si de rien
N'était je pense à tous
Ces petits riens
Qui me venaient de vous

Si c'était trois fois rien
Trois fois rien entre nous
Evidemment
Cà ne fait pas beaucoup
Ce sont ces petits riens
Que j'ai mis bout à bout
Ces petits riens
Qui me venaient de vous

Mieux vaut pleurer de rien
Que de rire de tout
Pleurer pour un rien
C'est déjà beaucoup
Mais vous vous n'avez rien
Dans le cœur et j'avoue
Je vous envie
Je vous en veux beaucoup

Ce sont ces petits riens
Qui me venaient de vous
Les voulez-vous ?
Tenez ! Que voulez-vous ?
Moi je ne veux pour rien
Au monde plus rien de vous
Pour être à vous
Faut être à moitié fou.


χθες βράδυ θυμήθηκα τα γαλλικά μου
(merci monsieur Gainsbourg)

Friday, February 16, 2007

Android


...μαζί με τα δόντια που έσπασε δαγκώνοντας με τόση δύναμη το φρούτο της γνώσης,

ξύπνησε-μετά από τόσο καιρό νάρκωση-

κι εκείνο το σκοτεινό-και όξινο- πλάσμα μέσα της,

που εγώ το λέω το λέω εγωισμό,

Κι έγινε πάλι γυναίκα

Tuesday, January 30, 2007


But it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground

Monday, January 29, 2007

κουβάρια

ανακάλυπτε τελικά Μικρά ατροφικά καλοκαίρια
φυλακισμένα σε αιωνόβιους χειμώνες,

Μιας βδομάδας λύτρα
για να μισανοίξει ένα παράθυρο,
να ανεμίσει μια κουρτίνα,
να ελευθερωθούν δυο ώρες μεσημέρι

απρόσμενα Ανθισμένες Τετάρτες και φρεσκοκλαδεμένες Κυριακές,
γκρίζες μαραμένες Τρίτες και μαδημένες σαν μαργαρίτες Πέμπτες
κρύες Μπουμπουκιασμένες δευτέρες και απότιστα Σάββατα
κάθε Friday εξάλλου ήταν in love
(όπως έλεγε και κείνο το παλαιό άσμα)
πάντα εκεί
λουσμένη με μουσικές και αρωματισμένη με στίχους

οι δικές του Αλήθειες πάλι, ήταν τετράγωνες,
-θα έκαναν σίγουρα τον Νίτσε να αγανακτήσει-
ευλαβικά τακτοποιημένες σε πανόμοια κουτάκια με καθαρογραμμένες
ταμπελίτσες απέξω
δεν την άφηνε να τις πειράξει, να τις μπερδέψει, να παίξει με αυτές
ούτε καν όταν μεθούσε τα Χαράματα (η ώρα τρεις)

–όταν της έδωσε το μίτο γέλαγε
μα ποιος θέλει να χορέψει ταγκό με τον μινώταυρο;
Εγώ, ξέρεις, είχα για φως τα μάτια μου
Θρεφόμουν απ΄ τις λέξεις
Και μ΄ άρεσε να χάνομαι
Και τώρα;
Που μου έκοψες τα τσίνορα και σώθηκε η αλφάβητος;
που μου έκλεψες το τσεκούρι που θρυμμάτιζα το μέλλον;
Μου χαρίζεις κουβάρια;

Tuesday, January 23, 2007

got no wish

Κι αν έπεφταν
Τόσα άστρα
Πόσες ευχές?

Sunday, January 21, 2007

άλλη μια Κυριακή τόσος Ήλιος φεύγει μόνος του και κάθε λεπτό κατάβασής του μουδιάζω όλο και περισσότερο από ένα κρύο ρεύμα που ανεβαίνει από τα πόδια κάθε λεπτό που δεν σε βρίσκω και ένα εκατοστό όταν όμως φτάσει στο στόμα δεν θα έχω να σου πω άλλα λόγια και όταν φτάσει στα μάτια δεν θα μπορώ ούτε να σε ψάξω.
ζέστανέ με λίγο. ο Ήλιος φεύγει. σκοτεινιάζω

Thursday, January 18, 2007


Τα χέρια μου δεν μπορούν πια να ακολουθούν τις σκέψεις μου και οι εικόνες που με κατακλύζουν πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορώ να τις σχηματοποιήσω σε λέξεις και φράσεις.
Οι γιορτές έφυγαν εν ριπή οφθαλμού και ένα πρωί ξύπνησα τρομαγμένη για εκείνες τις ώρες που πέρασαν κρυφά χωρίς να τις αντιληφθώ.

Μερικές φορές η πραγματικότητα είναι τόσο απίστευτη που την παρακολουθείς νοητά σαν ταινία. Θαυμάζεις τους διάλογους και αναρωτιέσαι για το τέλος. Πατάς rewind ξανά και ξανά και χαμογελάς δύσπιστα με το ανεξήγητό των καταστάσεων.

Αυτή τη χρονιά δεν θα πάρω εξεζητημένες αποφάσεις λοιπόν-θα αφεθώ μοιραία στη ροή της πραγματικότητας θα την ακολουθήσω κολυμπώντας και δεν θα την αμφισβητήσω πουθενά. Θα απολαμβάνω κάθε ευτυχή σιγουριά της και θα χτυπάει η καρδιά μου στις αμφιβολίες της, θα νιώθω ό,τι μου δίνει στο έπακρο. Απογειωτικό ή οδυνηρό. Ό,τι
Και θα συγκρατώ συστηματικά τις λέξεις μου-άτακτες και ανεξέλεγκτες-μέχρι να βρω τους κοινούς μας κανόνες για τα τις συντάξω και να στις παραθέσω. Μέχρι τότε, Θα ρουφάω στωικά τις δικές σου.

Thursday, January 11, 2007

οριοθετήσεις, ενοχές, και αντιστάσεις

παράνομα και νόμιμα πάθη

πειράματα και ζημιές
νάρκες και σημαδούρες

θάλασσες από πρέπει

ναρκοπέδια από θέλω

ένταση και διάρκεια

άγγιγμα μιας στιγμής

μιας αιωνιότητας αμφιβολία

έχω χάσει τo δέρμα μου

ψάχνοντας να βρω τι αισθάνομαι

και συ πουθενά