Thursday, January 31, 2008

ευτυχής πια


Η ευτυχία είχε έρθει και την είχε καταλάβει ήρεμα και σταδιακά σαν ίωση. Στην αρχή ως μια ανεπαίσθητη άλως γύρω της που σιγά σιγά όμως αναπτύχθηκε σε λάμψη ιδιαιτέρως υψηλής εντάσεως που δεν την άφηνε να εξαφανίζεται πλέον στις αφώτιστες λεωφόρους όπου κυκλοφορούσε μόνη, ούτε στις σκοτεινές γωνιές των μπαρ της πόλης όπου σύχναζε όταν μεγαλώνουν οι μικρές ώρες, παρατηρώντας σιωπηλά αλλά ενδελεχώς τους ανθρώπους να πίνουν, να ερωτοτροπούν και να αυτοκαταστρέφονται ηδονικά και με απόλυτη επίγνωση. Οι φίλοι της άρχισαν να φορούν γυαλιά ηλίου κάθε φορά που τη συναντούσαν, δεν άναβαν τα φώτα όταν την προσκαλούσαν σπίτια τους και δεν κάθονταν δίπλα της όταν πηγαίνανε μαζί σινεμά. Κι ύστερα ήταν κι εκείνη η απόκοσμη ζεστασιά που εξέπεμπε και μάζευε όλα τα ξεπαγιασμένα γατιά του δρόμου γύρω της. Έπαψε να χρησιμοποιεί θερμαντικά σώματα και κλιματιστικά – αναπάντεχη ευκαιρία για οικονομία με το πετρέλαιο στα ύψη και τα οικονομικά της στα βάθη -και κατήργησε τα μαύρα τεράστια αντρικά χοντρά παλτό που τη χαρακτήριζαν αντικαθιστώντας τα με πολύχρωμα αραχνοΰφαντα πανωφόρια που σκόρπιζαν κλαρωτές αντανακλάσεις και μεταξωτά αγγίγματα. Αρχικά όλοι το διασκέδαζαν με αυτή την πρωτοφανή εντυπωσιακή αλλαγή –και την οικονομία στον ηλεκτρισμό και τη θέρμανση που συνεπαγόταν-αλλά πολύ γρήγορα άρχισαν να νοσταλγούν την πάλαι πότε ιδιότυπη σκοτεινιά της, εκείνο τον μοναδικό βαρύ κυνισμό που ισοπέδωνε αποτελεσματικά ακόμα και το πιο ανάλαφρο αστείο, που κατάφερνε να βρίσκει μέσα από αναπάντεχες διαδρομές τη μαυρίλα και την ασχήμια ακόμα και στις πιο αναμφισβήτητα λαμπρές στιγμές της ζωής, όλα αυτά που την έδειχναν τόσο δυστυχή άνθρωπο μεν τόσο μεγάλη καλλιτέχνη δε. Και τώρα ήρθε αυτή η ευτυχία από το πουθενά να τη στοιχειώσει ολοσχερώς και όχι μόνο να της κλέψει την ιδιότητα να βλέπει τις σκιές πίσω από τα φωτεινά περιγράμματα αλλά και να περιχαρακώσει και αυτή την ίδια σε ένα απαστράπτοντα φωτεινό κλοιό. Αυτή η παρεμβατική ευτυχία που της μεταρρύθμισε τους βιορυθμούς της και αντί να κοιμάται τη μέρα και να ξυπνάει το βράδυ άρχισε να ξυπνάει τα πρωινά και να απιστεί στις τόσο πολύτιμες για τα έργα της νύχτες, που της άλλαξε χρώμα στο χιούμορ και στο βλέμμα και στα όνειρά της, που απενεργοποίησε παντελώς τις γοτθικές της μουσικές, που την έκανε να σηκώνει ανυπόμονα τα τηλέφωνα αντί να τα ακούει επιδεικτικά να χτυπάνε ατελέσφορα και της διέρρηξε βίαια τα ανέκαθεν σφραγισμένα παραθυρόφυλλα του ανήλιαγου άντρου της. Αυτή η άτιμη ευτυχία που έκανε εφιαλτικές τις ιλιγγιωδώς κοντινές ημερομηνίες της τόσο πολυπόθητης-για την οικονομική της κατάπτωση- ατομικής της έκθεσης και τη γκαλερίστα της να κλαίει λίτρα μαύρο ρίμελ και πανάκριβη αντηλιακή ματιών πίσω από τα σκούρα της γυαλιά κάθε που της ζήταγε ματαίως καινούρια έργα.
Αυτή η ύπουλη ευτυχία που της παρέλυσε τα μαγικά εξαδάχτυλα χέρια της και της μπλόκαρε την αεικίνητη γκρι μαρέν φαντασία της και της έκλεψε την πληθωρική και χθόνια έμπνευση με την οποία ζούσε και ξυπνούσε και κοιμόταν και πήγαινε και η οποία της ήταν πάντα τόσο αυτονόητη σαν τον αέρα και το νερό και που τώρα δίχως αυτήν ένιωθε μάλλον προδομένη (;) και ίσως και ανεπαρκής (;)και κάπως σαν ανάπηρη(;) ανίκανη πάντως στα σίγουρα να εκφράσει-με τον μοναδικό τρόπο που γνώριζε- αυτό το πρωτοφανές και ανήκουστο πράγμα που την είχε υπό την κατοχή του, ανίκανη να τιθασεύσει το φως γύρω της και να ελαττώσει την ακτίνα της θέρμης που την περιέβαλε, ανίκανη να περιορίσει τα χαμόγελα που σκορπούσε ακατάσχετα γύρω της στους περιπάτους της και που βιαστικοί περαστικοί σταματούσαν για να μαζέψουν αχόρταγα, ανίκανη πλέον να συλλαμβάνει και να δημιουργεί όλα εκείνα τα περίφημα ερεβώδη και μνημειακά αριστουργήματα που έκαναν τα μικρά παιδιά να κλαίνε με λυγμούς, τους εφήβους να γίνονται emo, τους ενήλικες να βλέπουν γκραν γκινιόλ εφιάλτες, τους ψυχαναλυτές να επιδίδονται σε αλλεπάλληλες χαοτικές διατριβές για το άτομό της και τους κριτικούς να της αφιερώνουν σελίδες και σελίδες μελαγχολικών διθυράμβων. Ανίκανη αλλά ευτυχισμένη.

Wednesday, January 02, 2008

Καλό οχτώ!!!!!!