Saturday, April 29, 2006

στο Kassel αδερφές μου στο Kassel...

RV297


vivaldi χειμώνας

ομολογώ με το κεφάλι χαμηλά ότι το πρόσεξα πρώτη φορά στο soundtrack του old boy

να το ακούς κυκλοφορώντας μέρα μεσημέρι στην πόλη

και δεν σε αγγίζει τίποτα

Thursday, April 27, 2006

Δύο καθέτως


Αυτή η γραμμή δίπλα στο στόμα γράφει καλά, κράτησέ την...
Πόσες παλιές εικόνες πρέπει να σβήσω για να σε δω όπως είσαι τώρα ?
Τελικά ποτέ δεν είσαι τόσο μόνος όσο όταν είσαι με παρέα-Α. είχες δίκιο…
Είχα υπερτιμήσει τα μεγέθη once more αλλά μπορεί και να είμαι σε φάση συγχώρεσης -τυχαίως και αιφνιδίως

Φ όπως φυλακή όπως φιλία όπως φορέβερ-πάντα προτιμούσα τα σταυρόλεξα από τα sudoku-τις λέξεις από τους αριθμούς γαρ
φτου σου…(ξελευθερία)

Saturday, April 22, 2006

Χάρισμα


Την άλλη φορά που θα αποφασίσεις να μου χαμογελάσεις,
σε παρακαλώ, να έχεις βουρτσίσει τα δόντια σου

ΑΣ


Η επόμενη συνάντηση των Ανώριμων Συναισθηματικών θα γίνει την άλλη Πέμπτη στο γνωστό μέρος. Παρακαλώ να μη λείψει κανείς

Monday, April 17, 2006

...


Pasolini is me
'Accattone' you'll be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but
As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me
Piazza Cavour, what's my life for?
Visconti is me
Magnani you'll never be
I entered nothing and nothing entered me
'Til you came with the key
And you did your best but
As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes, I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me
Who am I that I come to be here?..
As I live and breathe
You have killed me
You have killed me
Yes I walk around somehow
But you have killed me
You have killed me
And there is no point saying this again
There is no point saying this again
But I forgive you,
I forgive you
Always I do forgive you...

Spring fever





Θέλω με κάποιο τρόπο να απαλλαγώ από αυτή την αναίτια αισιοδοξία γιατί με γεμίζει άγχος-να την ξεπλύνω να την κουρέψω να την πετάξω από πάνω μου –παραδόξως με βαραίνει και με εκνευρίζει ύπουλα-θέλω να μην περιμένω τίποτα πάλι-είναι πολύ πιο απλό
αυτή η ακαθόριστη μυρωδιά της άνοιξης τα βράδια είναι σαν τριπάκι - με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο χαμογελάω αυτόματα σαν από τικ και μετά έρχεται η αιώρηση-δεν αποφασίζω να το τρυπήσω το μπαλόνι όμως και ας έχω τόσες μαζεμένες βελόνες-τρυπάω τα δάχτυλά μου – μάλλον φοβάμαι το μπαμ
αυτή η νοσταλγία του μέλλοντος έχει αρχίζει και με κουράζει
και φαντάσου ότι ακόμα αναρρώνω από μοναχικά Σάββατα

Friday, April 14, 2006

Απόψε


Όλα αυτά τα σκουπίδια και η μυρωδιά της Άνοιξης δεν χάθηκε-λίγο ακόμα και μόνο τα ποντίκια θα έκαναν φέτος Πάσχα-κι όμως τα πρωινά θέλω να λιάζομαι ξαπλωμένη στα πεζοδρόμια που έχουν αρχίσει να θερμαίνονται από τον Απριλιάτικο ήλιο και τα βράδια να ουρλιάζω σεληνιασμένη από την πανσέληνο-αυτή η Σαρακοστή ήταν θανατηφόρα σαν overdose-ενίοτε νιώθω μια τεράστια και παντελώς αναίτια ευτυχία που νομίζω ότι θα σταματήσει η καρδιά μου-σχεδόν sublime-μόνο που φοβάμαι την πτώση-άντε να αναστηθούμε να τελειώνουμε-αν έρθεις την Κυριακή μπορείς να μου κρατάς ένα κόκκινο τριαντάφυλλο; por favor...

Wednesday, April 12, 2006

Ολομόναχοιμαζί

Every time i think of youI feel shot right through with a bolt of blue.It's no problem of mine but it's a problem I findLiving a life that I can't leave behindThere's no sense in telling meThe wisdom of a fool won't set you freeBut that's the way that it goesAnd it's what nobody knowsWhile every day my confusion growsEvery time I see you fallingI get down on my knees and prayI'm waiting for that final momentYou'll say the words that I can't sayI feel fine and I feel goodI'm feeling like I never shouldWhenever I get this way, I just don't know what to sayWhy can't we be ourselves like we were yesterdayI'm not sure what this could meanI don't think you're what you seemI do admit to myselfThat if I hurt someone elseThen I'll never see just what we're meant to beEvery time I see you fallingI get down on my knees and prayI'm waiting for that final momentYou'll say the words that I can't say

Tuesday, April 11, 2006

Inside joke

should we talk about the weather?

I would prefer not to


Τα δωμάτια του Καπάτου είναι ένας θεσμός όπου έχει πλέον δικαιωματικά καθιερωθεί το κάθε πέρσι και καλύτερα. Τα φετινά είναι αβάσταχτα. Η πεμπτουσία του κλισέ και η αποθέωση του κοινότυπου. Αναρίθμητος στυλάτος κόσμος που δεν έχει τίποτα να προτείνει- στείρες αναπαραγωγές, χιλιοειπωμένα και χιλιοειδωμένα εφφέ, κακό χιούμορ και αξιοπρόσεκτη έλλειψη πνευματικότητας και ουσίας. Όσο περίτεχνο και να είναι το περιτύλιγμα δυστυχώς-και ευτυχώς-η χαζομάρα δεν κρύβεται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι κανείς επιεικής με την ευκολία και να δικαιολογεί το λίγο. Δεν μιλάω για έλλειψη ταλέντων- μόνο για τεμπελιά και επιφανειακότητα. Για πόσο ακόμα η τέχνη θα εξαντλείται σε φτηνά αστεία χωρίς βάθος και εντυπωσιακές και εξυπνακίστικες βιτρίνες? Βοήθειά μας και έρχεται και η Biennale...