Tuesday, November 12, 2013

Γκαρσόν





Δυο στιγμές αναισθησίας μόνο για να γίνω απέραντη -
χαρίζομαι, σου είπα
 αλλά δεν έφτανες.

μάζεψε το βαμβάκι σου
μούλιασε μέσα στην τοξική
αλλά δηλωμένη μου ρευστότητα
κι έμειναν ξαφνικά άδεια τα μανίκια σου να κρέμονται κι έτσι έμεινα εγώ Πεπερασμένη
και Αχάριστη
να μπαινοβγαίνω σε άσκοπους ρυθμούς
με ένα βαρίδι στο ένα πόδι και ένα στο ένα χέρι
και μετά φύσηξε και έφυγες εσύ με τα άδεια σου μανίκια και έπεσε το ρολόι σου στο πάτωμα
να μετράει τη λάθος ώρα στο λάθος τώρα
αφού έτσι δεν ήταν πάντα εξάλλου;
εσύ στο εκεί κι εγώ στο μετά

θρυμματίζοντας χωροχρόνους

δεν πειράζει όμως γιατί πάντα
φαντάζομαι μια ανοξείδωτη αλυσίδα
γύρω από τα γρανάζια μας
να κυλάει το χρόνο
τον κόσμο
τα πάντα
να παίρνει τρίχες από τα μαλλιά μου
στο πέρασμά της
και να τις ρίχνει
στη σούπα σου

Friday, October 04, 2013

Χωρίς τίτλο






Εμείς εξάλλου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο άγνωστοι
που αλληλοπροσπερνούνται ένα βράδυ
φθινοπώρου
ίσως βροχερό-και κάπως κρύο
κάπου κοντά στην Ομόνοια
τρέχοντας να προλάβουν το μετρό.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο θαμώνες τυχαίοι σε ένα έρημο
και λίγο παρακμιακό
μπαρ γύρω από την πλατεία Μαβίλη
πίνοντας το τελευταίο ποτό τσιμπώντας
μερικούς μπαγιάτικους ξηρούς καρπούς
και φεύγοντας μετά μόνοι προς αντίθετες κατευθύνσεις
κάποιο χειμωνιάτικο ξημέρωμα.
Ούτε και θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο αφηρημένοι περαστικοί
που κάθισαν για λίγο
 να απολαύσουν ήσυχα τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου
σε ένα παγκάκι στην Πανεπιστημίου
(κάπου μπροστά από το Ροζ κτίριο υποθέτω)
κάποιο δροσερό σούρουπο
μιας νεογέννητης άνοιξης.


Είχε αιώνες τώρα καθορίσει το σύμπαν μια διασταύρωσή μας άλλη
απλώς ένα όνομα δεν της είχε ακόμη δώσει-


Wednesday, July 31, 2013

1.



Το Βιβλίο


Οι μελετητές  του Βιβλίου λένε πως η συγγραφή του ξεκινά κάπου στα τέλη του Μεσαίωνα ή στην πρώιμη Αναγέννηση, ίσως  στη Φλωρεντία,  αλλά καθώς διέσχιζε το χρόνο οι μυημένοι που το μετέφραζαν, όλο και πρόσθεταν από ένα κομμάτι μέχρι που άρχισε να τυπώνεται και να ανατυπώνεται.  Γι΄αυτό και η μορφή του είναι πολυσχιδής και ανομοιόμορφη.
Για άλλους πάντως οι απαρχές του φτάνουν ακόμα πιο παλιά.
Η ιστορία λέει ότι υπάρχουν διάφορα αντίτυπα σε διάφορες γλώσσες αλλά κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο – φήμες εικάζουν ότι ακόμα και το κάθε αντίτυπο αλλάζει από τη μία ανάγνωση στην επόμενη.
Μια πρώτη – και πιο αποδεκτή- ερμηνεία λέει πως πρόκειται για μια ιστορία αγάπης  βασισμένη σε επιστολές ανάμεσα σε τρία άτομα που σκιαγραφούνται μέσα από τη διαφορετική τους γλώσσα, ύφος και ορθογραφία – ο ένας γράφει με έναν αυστηρό, σχεδόν αρχαϊκό, λόγο, ο άλλος με μια ανορθόγραφη χειμαρρώδη γραφή και ο τρίτος σε ένα κράμα διάφορων γλωσσών και ιδιωμάτων. Οι γλωσσικές ισορροπίες παραδόξως διατηρούνται παρά της αλλεπάλληλες μεταφράσεις του βιβλίου καθιστώντας αυτό το χαρακτηριστικό το μοναδικό ίσως ενιαίο άξονα που αποδέχονται σχεδόν όλοι οι μελετητές του.
Το φύλο πάραυτα των πρωταγωνιστών δεν είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο μια και οι αντωνυμίες λείπουν ευφυώς ή μεταλλάσσονται.

 Πρόκειται ενδεχομένως για μια (έναν;) καλλιτέχνη, έναν (μία;) επιστήμονα και ένα μυστηριώδη άνθρωπο που εμφανίζεται και ζει μόνο το βράδυ, κάτι σαν σαμάνος – ιερέας –ιέρεια- ή κάτι τέτοιο, και που αργότερα, κατά τις πολλαπλές μεταγραφές του στον εικοστό αιώνα- ενίοτε ερμηνεύτηκε και ως μπάρμαν –μπαργούμαν -, πληρωμένος δολοφόνος ή έμπορος ναρκωτικών.

Υπάρχει μια κάστα αιρετικών ερμηνευτών που θεωρεί ότι όλοι αυτοί αποτελούν ένα και μόνο πρόσωπο.


Οι συζητήσεις μέσω της αλληλογραφίας είναι έντονες και παθιασμένες κάπου υπάρχει μια ανορθόδοξη εφεύρεση που έχει να κάνει με το χρόνο, ένα  νησί, μια αιματοβαμμένη τελετουργία ή περφόρμανς και μια εξαφάνιση, ένα χαμένο (μαγικό;) αντικείμενο και  μια δολοφονία- κάποια σημεία είναι σβησμένα και ξαναγραμμένα χειρόγραφα από πάνω ακόμα και στα πιο πρόσφατα αντίτυπα- σαν κάποιες λέξεις να γράφονται αλλά να μην  πρέπει να διαβαστούν. Στις μελέτες υπάρχουν υπαινιγμοί για απαράμιλλους τρόμους και εκστατικές ευδαιμονίες- ακόμα και για σταδιακή απώλεια της συνείδησης τυχόν αμύητων αναγνωστών.
Κάποιοι μιλάνε για μια λευκή τίγρη και μια σπασμένη φιλία κάποιοι άλλοι όχι.

Οι συζητήσεις διακόπτονται από απρόσμενες σελίδες ποίησης- άλλοτε αναγνωρίσιμης και άλλοτε παντελώς άγνωστης και πρωτόγνωρου ύφους- από σονέτα μέχρι χαϊκού. Είναι πάμπολλες οι αναφορές στον Όμηρο και στον Πλάτωνα. Υπάρχουν επίσης σκόρπια αποσπάσματα από Πλωτίνο, Ορφικούς ύμνους, τον Γιαχβιστή και τον Δευτερονομιστή, τα τρία πρώτα ευαγγέλια και την Καββάλα -κάποια θολά σημεία παραπέμπουν ίσως στη Θιβετιανή  βίβλο των Νεκρών-,  αλλά και από τον Καθρέφτη των απλών ψυχών της Πορέτ μέχρι και από διηγήματα  του Χόθορν και του Γκι ντε Μωπασάν καθώς και – σε κάποιο/α από τα πιο πρόσφατα αντίτυπα προφανώς- μια εκτενής και ιδιαιτέρως και ιδιαζόντως αυστηρή- μέχρι και «πατρική» θα μπορούσε να πει κανείς- κριτική σε ένα βιβλίο του Πύντσον, πολύ γενική όμως και χωρίς ονόματα. Θα μπορούσε να αναφέρεται και σε παραπάνω ή και σε όλα την ίδια στιγμή.


Η σειρά που μπορείς να διαβάσεις τις επιστολές είναι τυχαία αν και σε ορισμένα σημεία ο αναγνώστης παραπέμπεται τόσο στο Ι Τσιγκ όσο και στη γέννεση τυχαίων αριθμών μέσω ζαριού για τις αυθαίρετες πρώτες έξι επιστολές και γεννητριών αλγορίθμων για τις υπόλοιπες – με σαφείς αναφορές στον Κορτάσαρ και τον Πάβιτς. Ίσως και τον Καλβίνο.
Μια άλλη ερμηνεία λέει ότι το  τρίγωνο είναι απλώς μια έκφανση ενός μύθου που μιλάει για την τρέλα, την τέχνη και τη θρησκευτική έκσταση. Ή για το οργιώδες ερωτικό παραλήρημα ενός αφοσιωμένου κληρικού που δεν μπορεί να αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του.
Για κάποιους συμβολίζει την αγία Τριάδα και για άλλους το Φροϋδικό- Οιδιπόδειο τρίγωνο. Πατέρας Μητέρα Γιος.


Μια τρίτη ότι πρόκειται για μια αιώνια αφήγηση της αναπόφευκτης μοίρας του ανθρώπου.
Αξιοπρόσεκτη πάντως παραμένει η μυστικότητα με την οποία γίνονταν οι μυήσεις στο περιεχόμενο του Βιβλίου- όπως και η αυστηρή κωδικοποίηση στις όποιες αναφορές σε αυτό.

Το κείμενο λέγεται ότι είναι ιδιαιτέρως επιδραστικό και ότι μετά την προσεκτική του ανάγνωση ποτέ δεν είσαι ξανά ο ίδιος- ότι δεν μπορείς να διαβάσεις τίποτα άλλο χωρίς να το συνδέσεις με αυτό αλλά και ούτε να γράψεις. Υπάρχει μια διάχυτη πεποίθηση στους μυημένους ότι ο Μπόρχες το είχε διαβάσει πριν γράψει τον Πιερ Μενάρ και ότι αυτό ήταν η αιτία της ενασχόλησής του με τον πεζό λόγο και όχι το περίφημο ατύχημα. Κάτι ανάλογο ισχυρίζονται κάποιοι και για τον Πόε και οι πιο σύγχρονοι ερευνητές για τον Πύντσον γεγονός που δικαιολογεί το ιδιόμορφο ύφος της κριτικής του βιβλίου του τελευταίου.


Η θεωρία αυτή είναι γνωστή ως θεωρία των «μολυσμένων». Έτσι ονομάζονται μεταξύ των μυημένων οι συγγραφείς που έχουν- υποθετικά- διαβάσει το Βιβλίο και έχουν διαποτίσει τη γραφή τους με το ύφος του. Αποσπάσματα από κάποιους από αυτούς έχουν πιθανώς εμπλουτίσει τα τελευταία αντίτυπα του Βιβλίου – αυτά δηλαδή του 20ου αιώνα.
Εδώ βέβαια οι απόψεις διίστανται σημαντικά. Πέρα από τον Μπόρχες και τον Πόε άλλοι μιλάνε για τον Έλιοτ, την Ντίκινσον και τη Γουλφ, φτάνοντας και στον Κάμινκς και άλλοι για το Λάβκραφτ, τη Σέλεϋ και την Μπροντέ, τον Στήβενσον ακόμα και τον Χόφμαν και τον Μπίρς. Κάποιοι ακόμα πιο τολμηροί μιλούν για τον Μπατάιγ και τον Ντε Σαντ.


Tuesday, July 02, 2013

Νέος κύκλος














μέρες μεγάλες γεμάτες βιταμινούχα
σκευάσματα και χαμόγελα
και αχνιστά τα κουδουνίσματα
-      για κοίτα λίγο πόσο ο κόσμος σ' αγαπάει
όταν η κοψιά σου μεγαλώνει -
κι εσύ μπορείς μόνο να παρακολουθείς
την κοροϊδευτικά τεράστια σκιά σου
παγιδευμένη σε άνισα δίκτυα
και φαρδιά παπούτσια
λεπτά ακίνητα
μαθαίνοντας εντατικά καινούριες γλώσσες
λέξεις κλωτσιές γροθιές

(αυτή η μικροσκοπική τυραννία του Στρογγυλού)

Μα πώς; έγινες ο κύκλος που περικλείει
εσύ που ποτέ δεν περιόρισες κανένα
τώρα μια φυλακή Αδιαπέραστη
το Σώμα Δεσμοφύλακας
η Σάρκα Ξενιστής.  
Μα πόσο μπορεί να αλλάξει αυτό το σώμα;
πόσα μπορεί να δώσει
να κοιμίσει να ξυπνήσει να ταΐσει

μέχρι να σου επιβληθεί ολοσχερώς
μόνο με την απόλυτη αδυναμία της

αυτή η τόσο ολοκαίνουρια
ανάσα



















Στις θάλασσες από χαμομήλι που πνίγομαι
κουβαλώντας αυτό το άγνωστο βάρος
καθώς φτιάχνεται αυτό
που τίποτα δεν έχει ακόμα περιγράψει

(η πεμπτουσία του καινούριου)

 και μετά;
τι να σου πω
τι να σου γράψω μέχρι να μάθεις τη γλώσσα μου;







   


Reality, naked




Έκοβε κάθε βράδυ τη γλώσσα  από τη ρίζα
Και το πρωί είχε βγει καινούρια
Η σιωπή όμως είχε ξαπλώσει παντού αλλού
Είχε σιωπή στα μάτια και στο μυαλό και στα δάχτυλα και στα γόνατα

Κι ήταν σα να τραβάει με κάθε δύναμη ένα μέλλον που έγραφε
Ωθήσατε
Κι έτσι να πηγαίνει ολοένα προς τα πίσω

Ή να κόβει τον Μάρτη από το χέρι με τα δόντια.
-πράγμα ιδιαιτέρως δυσάρεστο και εκνευριστικό θα έλεγα-

Πόσο μάλλον όταν από πίσω περιμένει ένα πακέτο ψέμματα
de profundis
αλλά sine qua non,

αφού

όταν έσβηνε τα φώτα
η πραγματικότητα φθόριζε
αποκαλύπτοντας ότι η μυθική της επένδυση
δεν ήταν τίποτα παραπάνω

από ένα αυτοστερεόγραμμα τυχαίας ελπίδας