Έκοβε κάθε βράδυ τη γλώσσα από τη ρίζα
Και το πρωί είχε βγει καινούρια
Η σιωπή όμως είχε ξαπλώσει παντού αλλού
Είχε σιωπή στα μάτια και στο μυαλό και στα
δάχτυλα και στα γόνατα
Κι ήταν σα να τραβάει με κάθε δύναμη ένα
μέλλον που έγραφε
Ωθήσατε
Κι έτσι να πηγαίνει ολοένα προς τα πίσω
Ή να
κόβει τον Μάρτη από το χέρι με τα δόντια.
-πράγμα ιδιαιτέρως δυσάρεστο και εκνευριστικό
θα έλεγα-
Πόσο μάλλον όταν από πίσω περιμένει ένα πακέτο
ψέμματα
de profundis
αλλά sine qua non,
αφού
όταν έσβηνε τα φώτα
η πραγματικότητα φθόριζε
αποκαλύπτοντας ότι η μυθική της επένδυση
δεν ήταν τίποτα παραπάνω
από ένα
αυτοστερεόγραμμα τυχαίας ελπίδας
No comments:
Post a Comment