Tuesday, June 30, 2009

Απαγορεύεται η προσπέραση

Εξάλλου κάπου μετά τα μεσάνυχτα όλα μοιάζουν αφετηρίες
ακόμα και τα πιο μικρά και ασήμαντα

και μέχρι τότε
αυτό το δέρμα όσο και να το τραβάς δεν πρόκειται να αλλάξει
μα θα σε κλείνει πέτρινο μέχρι να ξεραθεί
να πέσει μόνο του

όταν πια δεν θα μετράς
αδιέξοδα βράδια,-
ξέρεις από εκείνα που τα κρατάς με δυσκολία ξάγρυπνα μήπως και σε ρίξουν μεθυσμένα στο σωστό δρόμο-
γυμνούς μονόδρομους
-και μη κοιτάξεις πίσω
όσο ο Λωτ δεν σου κρατάει το χέρι,
απαγορεύεται η προσπέραση σου λέει μετά

αλλά θα προσπερνάς πλέον άφοβα
μονάχα όταν θα έχει αποσταχθεί η νοσταλγία
για εκείνο το όμορφο κίτρινο
που έμεινε για λίγο μέσα σου
κάτι χρόνια πριν

Friday, June 26, 2009

Κι εκείνα τα αστικά και στριμωγμένα βράδια
τα ζεστά
-που ένα ρεύμα αέρα μόνο φαινόταν ευλογία
και λόγος για χαμόγελο- αργά
κάπου εκεί κοντά κάποιος υπέφερε,
-συμπτώματα έλλειψης σημασίας-
μιλούσε τότε δυνατά στο θάνατό του
ζητώντας ολοκλήρωση
κι έτσι όταν έφτανε σε μένα η φωνή του
βραχνή και βροντερή
περιμετρικά
-λες και γυρνούσε γύρω γύρω από τον πόνο-
να καταλήγει άσπλαχνα
σε βιβλικές προβλέψεις
ο κάθε θόρυβος μετά ακουγόταν σαν λέξη θεϊκή
ακόμα απρόφερτη

Wednesday, June 24, 2009

Έκρυβε τότε τους συνήθεις τρόμους της πίσω από τον σκούρο θόρυβο μιας ταραγμένης κιθάρας -ή ενός μπάσου- που επιπλέει ακάθεκτος πάνω από θάλασσες κόσμου μεθυσμένου από καλοκαιρινές αναθυμιάσεις.
Ματαίως, φυσικά, καθώς εκείνοι πάντα αποδεικνύονταν πιο δυνατοί.

Wednesday, June 10, 2009

κι ήταν και το καλοκαίρι που απλωνόταν αργά ακέραιο και πολύ σαν πύο με
κάτι μεσημέρια ανάγωγα ζεστά που παραληρούν στο κεφάλι σου ένα βουνό λέξεις και συ σ΄ ένα ντιβάνι σκόρπια να παρακαλάς μη -σταμάτα σταμάτα λίγη ησυχία μόνο ένα λεπτό καθαριότητα αλλά κάθε που λες ησύχαζε να τότε χτυπούσε μια πόρτα και οι ταλαντώσεις του κλειδιού έφτυναν κι άλλες λέξεις κι άλλες εικόνες κι άλλους φόβους και ξέρεις τότε φτάνει μια γραμμή άσπλαχνο φως κι ένα κενό στο στομάχι για να νομίζεις ότι περιγράφοντας λεπτομερειακά μια τετράωρη εμμονή ή το σχήμα ενός κενοφανούς λεκέ σε ένα δημόσιο τάπητα γίνεσαι ποιητής

Thursday, June 04, 2009

Κάθε φορά που μύριζε βροχή δε, καταλαμβανόταν από μια ανοικονόμητη απόλαυση σαν αυτή που σε γεμίζει μετά από ένα μακρύ ξεκαρδιστικό γέλιο.
Πίστευε εξάλλου ακράδαντα ότι μερικές στιγμές ο χρόνος της αρνούνταν πεισματικά να περάσει. Ζούσε τότε στωικά μέσα σε ένα απέραντο ταυτόχρονο όπου τακτοποιούσε διαδοχικά πακέτα γεγονότων συσκευασμένα με μάλλον αυθαίρετα κριτήρια.

Monday, June 01, 2009

Βεβαίως τίποτα δεν την κλόνιζε περισσότερο από την αλάνθαστη σιγουριά που συνεπάγεται ένας τέλειος κύκλος ή ένα ζευγάρι παντόφλες κάτω από το κρεβάτι.