Tuesday, November 12, 2013

Γκαρσόν





Δυο στιγμές αναισθησίας μόνο για να γίνω απέραντη -
χαρίζομαι, σου είπα
 αλλά δεν έφτανες.

μάζεψε το βαμβάκι σου
μούλιασε μέσα στην τοξική
αλλά δηλωμένη μου ρευστότητα
κι έμειναν ξαφνικά άδεια τα μανίκια σου να κρέμονται κι έτσι έμεινα εγώ Πεπερασμένη
και Αχάριστη
να μπαινοβγαίνω σε άσκοπους ρυθμούς
με ένα βαρίδι στο ένα πόδι και ένα στο ένα χέρι
και μετά φύσηξε και έφυγες εσύ με τα άδεια σου μανίκια και έπεσε το ρολόι σου στο πάτωμα
να μετράει τη λάθος ώρα στο λάθος τώρα
αφού έτσι δεν ήταν πάντα εξάλλου;
εσύ στο εκεί κι εγώ στο μετά

θρυμματίζοντας χωροχρόνους

δεν πειράζει όμως γιατί πάντα
φαντάζομαι μια ανοξείδωτη αλυσίδα
γύρω από τα γρανάζια μας
να κυλάει το χρόνο
τον κόσμο
τα πάντα
να παίρνει τρίχες από τα μαλλιά μου
στο πέρασμά της
και να τις ρίχνει
στη σούπα σου