Tuesday, September 26, 2006
possesed
Κατρακυλάω αχ πως κατρακυλάω και οι εικόνες του τέρματος έρχονται με όλο πιο μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου και αχ πως τις αποζητάω αν και ξέρω ότι δεν τις βλέπω όλες…
ο φόβος όμως τώρα δεν αρκεί
Γιατί μιλάει το σώμα
(αν δε με φιλήσεις στο λαιμό θα μείνω σημαδεμένη)
(αν δεν με ξανακοιτάξεις στα μάτια θα μάθω να σου μιλάω με τα χέρια)
(αν δεν αναπτύξεις ταχύτητα θα φρενάρω απότομα)
Monday, September 25, 2006
inside
Να περνάμε πάντα τέλεια
να είσαι έτσι υπέροχη πάντα με τους ανθρωπους που αγαπάς
και αδυσώπητη με αυτούς που σε πληγώνουν (ακόμα και αν τους αγαπάς...)
χίλια μύρια post it με Χρόνια πολλά ΠΑΝΤΟΥ μικρή μου ΜαρινέλΑ
και το επόμενο πρόγραμμα μου (όποτε είναι) θα είναι αφιερωμένο όλο σε σένα
(κι ας φωνάζει ο Νίκος!!!)
boom boom boom!
Sunday, September 24, 2006
just one
It was just one of those things,
just one of those crazy flings,
one of those bells that now and then rings,
just one of those things.
It was just one of those nights,
just one of those fabulous flights,
a trip to moon on gossamer wings, just one of those things.
(ορισμένα τραγούδια είναι σαν τη γρίπη, μέχρι να μου περάσει νομίζω ότι θα με στοιχειώνει για πάντα)
Thursday, September 21, 2006
superstitious
Να μη μπορείς να περάσεις κάτω από το Ουράνιο τόξο λέει
Γιατί φοβάσαι μην σου πέσει στο κεφάλι
Γιατί φοβάσαι μην σου πέσει στο κεφάλι
Monday, September 18, 2006
αδιέξοδο
Thursday, September 14, 2006
the end
Ω ναι-μια αλληλουχία συμπτώσεων –μια θάλασσα τυχαιοτήτων
Έρμαια της μοίρας-σωστών ή λανθασμένων στιγμών
Ψευδαισθήσεις αιτιότητας
Επίπλαστοι σκοποί για συμπτωματικές σειρές γεγονότων
δέσμιοι των περιστάσεων
Δεν υπάρχει νόημα πουθενά-my friend
δεν υπάρχει λόγος
δεν υπάρχει story πίσω απ΄ όλα αυτά
μόνο αναλώσιμος χρόνος
μόνο εικόνες για το τέλος
Monday, September 11, 2006
Friday, September 01, 2006
flatline
ανείπωτες ιστορίες αρνούνται πεισματικά να βγουν βολεμένες όπως είναι εκεί μέσα να τρώνε και να πίνουν από τις σκέψεις μου να με αναλώνουν σταδιακά και ανεπαίσθητα να γίνομαι όλο και πιο λίγο να μειώνομαι και όλο και πιο πολύ το μυαλό μου να πρήζεται από αυτές σαν να εγκυμονεί πόσο ακόμα να περιμένω να δω τον Διόνυσο πόσο ακόμα θα σηκώνω το κεφάλι μου βαρύ από εικόνες και ήχους που κάθε στιγμή γεννιούνται και ανασυνθέτονται σε καινούριες εικόνες και καινούριους ήχους φαντασιακά τάνγκραμ που θα βρω την πραγματικότητα μέσα σε αυτή την ξεδιάντροπη ηχηρή παρέλαση από ναι τι να την κάνω την πραγματικότητα που είναι γεμάτη από αποστειρωμένα όχι
Χάνομαι – η μαγική μου σφαίρα δεν μου λέει πια το δρόμο κι έχω πετάξει το μίτο προ πολλού
Σταματάω λοιπόν να θέλω
Τώρα πια απλώς θα ζω
Subscribe to:
Posts (Atom)