Tuesday, January 28, 2014

Η παρέα των δέκα (ή των οχτώ) - κι εγώ


όταν περνούσε
πάλι θα κρύφτηκα κάτω απ’ το τραπέζι με την πίτα
να μη με δείτε
(ή για να μη με δω)
λίγο –λέει- λίγο
πριν βγουν οι φρονιμίτες
και πιάσει να χαράζει άποψη
και
μέσα στο μέσα ήθελα
-τότε-
κι ύστερα
και λίγο πιο μετά
απ’ το ύστερα
-στα άπατα λέει πια-
να δες
πως απ’ έξω όταν μένεις
είναι γιατί ίσως
δεν είδες
-λέει- κανέναν
-από τους δέκα (ή απ’ τους οχτώ)-
στο μέσα



"φάε με"
έλεγε η πίτα
"φάε με
μήπως και μεγαλώσεις
-επιτέλους-
ξαφνικά
και χρειαστεί
να βάλεις
-επιτέλους-
εκείνα
τα μεγάλα κοκάλινα
τετράγωνα
γυαλιά"
έλεγε
"και δεις πια
μέσα
πιο δέκα κι απ΄
τους δέκα (ή
πιο οχτώ
κι
απ’ τους
οχτώ)" 

Tuesday, January 21, 2014

Electro



Ο κόσμος έλεγε  
Ο κόσμος είναι ( κι Εγώ ήθελα να σε πλέξω γύρω μου να μη φεύγεις και νιώθω άδεια) ο κόσμος έλεγε ο κόσμος ( κι Εγώ άκουγα τα λόγια σου που έμοιαζαν με νερό γλυκό) ο κόσμος είναι ( κι Εγώ προσπαθούσα να φύγω από τη νύχτα μου που είχε το χρώμα της στάχτης ) ο κόσμος ( κι Εγώ άκουγα το χτύπο της καρδιάς μου να τραντάζει τις κολόνες και να τρίζει το πάτωμα) ο κόσμος είμαι ο κόσμος ( κι η μουσική με Έσφιγγε σαν κράνος στα μηνίγγια)ο κόσμος ( τι ωραία που μπορώ να σ ‘αγαπώ) ο κόσμος ο κόσμος ο κόσμος ο κόσμος ο κόσμος ( όταν διάβαζες την ανάσα μου ) ο κόσμος είναι ( και ήθελα να ράψω τις νύχτες μας στο παράθυρο να βρέχει αγάπη )ο κόσμος είναι ένα μεγάλο( τα κομμάτια Νύχτας που έκρυψα όταν με κοίταζες στο στόμα ) ένα μεγάλο ένα ένα ( τη νύχτα που δάγκωνε ο χρόνος )ο κόσμος είναι ένα μεγάλο ψέμα


έλεγε

Thursday, January 16, 2014

σκόνη*

   

                                                   * (Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος σκόνη
                                                              -η δικαίωση του dust to dust-

                                                           ελαφρύς και περιττός
                                                           περιφερόταν στα ενδιάμεσα των πραγμάτων
                                                           κι επικαθόταν εκεί που ίσως 
                                                           να μην τον έδιωχναν
                                                           γιατί ίσως να μην τον έβλεπαν)



Με μάσησε
θρύμματα τώρα
αποφάγια είμαι
σμήνος από κόκαλα
ψίχουλα
κομμάτια

με έκαψε
στάχτες
γκρίζα ύλη είμαι
μαύρη κάπνα
ομίχλη αιθάλης
έμεινα

με αφάνισε
τίποτα και
αέρας είμαι
μια συνειδητή περιφερόμενη
ανυπαρξία
ένα κενό

συντρίμμια

Wednesday, January 08, 2014

Έτη φωτός

Ίσως και να ήτανε νωρίς λοιπόν
  της είπε
Ίσως το άστρο μας να ήθελε λίγα ακόμα εκατομμύρια
 χιλιόμετρα να διανύσει το φως του
 για να το αντιληφθούμε
Κι έτσι μείναμε μόνο
  παρελθόν
χωρίς να γίνουμε ποτέ παρόν
- τι θλίψη θε μου-
- τι πλήξη θε μου