Tuesday, January 30, 2007


But it's not the fall that hurts
It's when you hit the ground

Monday, January 29, 2007

κουβάρια

ανακάλυπτε τελικά Μικρά ατροφικά καλοκαίρια
φυλακισμένα σε αιωνόβιους χειμώνες,

Μιας βδομάδας λύτρα
για να μισανοίξει ένα παράθυρο,
να ανεμίσει μια κουρτίνα,
να ελευθερωθούν δυο ώρες μεσημέρι

απρόσμενα Ανθισμένες Τετάρτες και φρεσκοκλαδεμένες Κυριακές,
γκρίζες μαραμένες Τρίτες και μαδημένες σαν μαργαρίτες Πέμπτες
κρύες Μπουμπουκιασμένες δευτέρες και απότιστα Σάββατα
κάθε Friday εξάλλου ήταν in love
(όπως έλεγε και κείνο το παλαιό άσμα)
πάντα εκεί
λουσμένη με μουσικές και αρωματισμένη με στίχους

οι δικές του Αλήθειες πάλι, ήταν τετράγωνες,
-θα έκαναν σίγουρα τον Νίτσε να αγανακτήσει-
ευλαβικά τακτοποιημένες σε πανόμοια κουτάκια με καθαρογραμμένες
ταμπελίτσες απέξω
δεν την άφηνε να τις πειράξει, να τις μπερδέψει, να παίξει με αυτές
ούτε καν όταν μεθούσε τα Χαράματα (η ώρα τρεις)

–όταν της έδωσε το μίτο γέλαγε
μα ποιος θέλει να χορέψει ταγκό με τον μινώταυρο;
Εγώ, ξέρεις, είχα για φως τα μάτια μου
Θρεφόμουν απ΄ τις λέξεις
Και μ΄ άρεσε να χάνομαι
Και τώρα;
Που μου έκοψες τα τσίνορα και σώθηκε η αλφάβητος;
που μου έκλεψες το τσεκούρι που θρυμμάτιζα το μέλλον;
Μου χαρίζεις κουβάρια;

Tuesday, January 23, 2007

got no wish

Κι αν έπεφταν
Τόσα άστρα
Πόσες ευχές?

Sunday, January 21, 2007

άλλη μια Κυριακή τόσος Ήλιος φεύγει μόνος του και κάθε λεπτό κατάβασής του μουδιάζω όλο και περισσότερο από ένα κρύο ρεύμα που ανεβαίνει από τα πόδια κάθε λεπτό που δεν σε βρίσκω και ένα εκατοστό όταν όμως φτάσει στο στόμα δεν θα έχω να σου πω άλλα λόγια και όταν φτάσει στα μάτια δεν θα μπορώ ούτε να σε ψάξω.
ζέστανέ με λίγο. ο Ήλιος φεύγει. σκοτεινιάζω

Thursday, January 18, 2007


Τα χέρια μου δεν μπορούν πια να ακολουθούν τις σκέψεις μου και οι εικόνες που με κατακλύζουν πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορώ να τις σχηματοποιήσω σε λέξεις και φράσεις.
Οι γιορτές έφυγαν εν ριπή οφθαλμού και ένα πρωί ξύπνησα τρομαγμένη για εκείνες τις ώρες που πέρασαν κρυφά χωρίς να τις αντιληφθώ.

Μερικές φορές η πραγματικότητα είναι τόσο απίστευτη που την παρακολουθείς νοητά σαν ταινία. Θαυμάζεις τους διάλογους και αναρωτιέσαι για το τέλος. Πατάς rewind ξανά και ξανά και χαμογελάς δύσπιστα με το ανεξήγητό των καταστάσεων.

Αυτή τη χρονιά δεν θα πάρω εξεζητημένες αποφάσεις λοιπόν-θα αφεθώ μοιραία στη ροή της πραγματικότητας θα την ακολουθήσω κολυμπώντας και δεν θα την αμφισβητήσω πουθενά. Θα απολαμβάνω κάθε ευτυχή σιγουριά της και θα χτυπάει η καρδιά μου στις αμφιβολίες της, θα νιώθω ό,τι μου δίνει στο έπακρο. Απογειωτικό ή οδυνηρό. Ό,τι
Και θα συγκρατώ συστηματικά τις λέξεις μου-άτακτες και ανεξέλεγκτες-μέχρι να βρω τους κοινούς μας κανόνες για τα τις συντάξω και να στις παραθέσω. Μέχρι τότε, Θα ρουφάω στωικά τις δικές σου.

Thursday, January 11, 2007

οριοθετήσεις, ενοχές, και αντιστάσεις

παράνομα και νόμιμα πάθη

πειράματα και ζημιές
νάρκες και σημαδούρες

θάλασσες από πρέπει

ναρκοπέδια από θέλω

ένταση και διάρκεια

άγγιγμα μιας στιγμής

μιας αιωνιότητας αμφιβολία

έχω χάσει τo δέρμα μου

ψάχνοντας να βρω τι αισθάνομαι

και συ πουθενά