Thursday, October 13, 2011



Η πρωταγωνίστρια έκατσε σοβαρή απέναντι από την ξεθωριασμένη καρέκλα του σκηνοθέτη σταυρώνοντας τα χέρια. Και τώρα τι κάνουμε; ρώτησε αυστηρά βγάζοντας τα γυαλιά της. Τώρα που μου παραχάραξες αμετάκλητα το φαντασιακό μιας ένδοξης όψιμα φερέλπιδης προσωπικής ιστορίας; Τώρα που μου μουτζούρωσες με ανεξίτηλη ακρυλική μπογιά τις μαγικές οθόνες; Τώρα που με άφησες να αποστηθίσω το δυσκολότερο ρόλο τι τρικ θα βρεις για να διασώσεις την τόσο εύθραυστη λόγω παλαιότητας γοητεία του ενίοτε ικανού αν και μη αναγκαίου χαρακτήρα μου;

Monday, October 03, 2011


Ανακάλυπτε με λύπη ότι πολύ αργά μέσα στις βαθιές κι ανήσυχες θάλασσες- των πιο ρητών θέλω- κι ενίοτε κάποιες ανάσες πριν από κάθε λογής πνιγμό, διαλύονται τα νέφη από βαριές φανφάρες που πάγια θολώνουν τις καθημερινές πλαστικοποιημένες σχέσεις και μόνο τότε γίνεται γνωστό, με την πιο θλιβερή επένδυση βεβαιότητας, ότι λίγων η εγγύτητα μπορεί να χτίσει προκυμαίες και των πολλών παραμένει σφύριγμα ελαφριάς οπερέτας ή μεσημεριανή χαύνωση μπροστά σε τουρκική σαπουνόπερα ή απλώς ένα ακόμα νερωμένο ποτό στο δίπλα μπαρ.