Ανακάλυπτε με λύπη ότι πολύ αργά μέσα στις βαθιές κι ανήσυχες θάλασσες- των πιο ρητών θέλω- κι ενίοτε κάποιες ανάσες πριν από κάθε λογής πνιγμό, διαλύονται τα νέφη από βαριές φανφάρες που πάγια θολώνουν τις καθημερινές πλαστικοποιημένες σχέσεις και μόνο τότε γίνεται γνωστό, με την πιο θλιβερή επένδυση βεβαιότητας, ότι λίγων η εγγύτητα μπορεί να χτίσει προκυμαίες και των πολλών παραμένει σφύριγμα ελαφριάς οπερέτας ή μεσημεριανή χαύνωση μπροστά σε τουρκική σαπουνόπερα ή απλώς ένα ακόμα νερωμένο ποτό στο δίπλα μπαρ.