μούσκεμα

σπάσανε λέει ξάφνου τα σκοινιά

από την τελευταία καρτέλα

κι έπεσε γρήγορα ε να τώρα

πριν μάθουμε δυο ευπρεπείς ατάκες

βουτήξαμε άτσαλα

στα στάσιμα νερά του νεροχύτη

βρεθήκαμε χωρίς ρούχα στεγνά

κι από την τελευταία υπόκλιση

έμεινε μόνο ένα λουμπάγκο

μικρές ωδές στο άσκοπο

Σκέφτομαι λοιπόν τι ανάταση, να μπορείς ενίοτε να κλείνεις τη βρύση των αλλεπάλληλων συναισθημάτων και να μπορείς να γράφεις μόνο ακολουθώντας τις κατηφορικές ροπές των λέξεων.
Καθαρές ατόφιες και μη ιονισμένες, οι λέξεις σα μικρά σεντούκια άδεια από θησαυρούς, έντεχνοι
σχηματισμοί μη νοημάτων, μια methode hanon της γλώσσας, μια σπουδή της κενής επιτήδευσης.

μη στάξει

πιάσαν φωτιά τα θυμικά και μεις
καρφώναμε τις συλλαβές με ξυλόπροκες στα πατώματα
στρώναμε τα πατώματα με συλλαβές
ακέραιες βαριές και πλαδαρές
άμοιρα γράμματα χωρίς λόγια
σήματα μορς στα μηνίγγια μας
εκείνος ο αιώνιος πονοκέφαλος
προσομοίωση έκρηξης

Cy Twombly

μήτρα μου είναι μόνο το σκοτάδι έλεγε
φλούδα φλούδα φεύγει η αύρα μας στο φως έλεγε
να χωριστούμε σε μας και στο άλλο
εκείνο που δεν έχει σχήμα
εκείνο το άσχημο
στις τελευταίες άκρες της ρευστότητας
να κυλήσουμε πριν χυθούμε
να πέσουμε πριν στάξουμε

κι αυτός ο αέρας που δε σηκώνει τα φουστάνια
που δεν κουνάει τα φύλλα
που δεν ανακατεύει τα μαλλιά
μόνο τη σκόνη παίρνει
μόνο ουρλιάζει μες τα αυτιά μας
όλες τις καληνύχτες που δεν είπαμε
εκεί που έπρεπε

- Ίσως κάποιες φορές να αφηνόμασταν στους ιλίγγους μας

Τι έχει άλλωστε το κενό

να κερδίσει από μας;

Δυο οκάδες τρόμου δεν έχτισαν δα και θρύλους.

(αυτή η ανεπαίσθητη όμως φραγή στα θεμέλια της ανάσας σου;

πόσο ανεκτίμητη;)

Έλεγε εκείνη

- Είμαι θιασώτης του συνεχούς,                                                                 (ειδικά στις νυχτερινές ανάσες)

Ξέρεις ακόμα και μια στιγμή παύσης ενίοτε φέρνει παλίρροιες από ατίθασες σκέψεις.

Και τι είμαι μήπως; Κανείς θηριοδαμαστής;

Είπε εκείνος και μπήκε στο κλουβί του

βολάν τελικών αιτιών
στα κλαρωτά μας θέλω

τέτοιοι είμαστε

με τα αυτά μας και με τα άλλα μας

μην και ραγίσει το κρύσταλλο Βοημίας
και δεν έχουμε τι να βγάλουμε

στους μουσαφίρηδες

still life with skull-Paul Cezanne

Παιχνίδια που δεν ξέρεις μην τα παίζεις
(της έλεγε)

Μα γιατί να παίξω ένα παιχνίδι που γνωρίζω;
(απαντούσε εκείνη)
Αφού έτσι κι αλλιώς, ποιός νοιάζεται αν χάσω ή αν κερδίσω;
Αυτό που αξίζει είναι να σπάσω τους κανόνες.

Τουλάχιστον μην κάνεις φασαρία
(της ψιθύριζε)
Και πέτα τα κομμάτια τους στη θάλασσα
-προτού σε δει κανείς-