Tuesday, July 27, 2010

Όσο και αν διακριτά ρεύματα επιτάχυναν το συνήθη ρυθμό της αναπνοής της
αναγνώριζε σκυθρωπά ότι τέτοιες αναταράξεις έχουν βραχεία διάρκεια και επανερχόταν σύντομα σε επίπεδα διανοητικής θερμοκρασίας δωματίου.

Για κάποια ευγενή σοκάκια, στενά και ιδιαζόντως στριφογυριστά είχε την διόλου οικουμενική επίγνωση ότι δεν έχουν γυρισμό. Τα σημάδευε εντούτοις φυτεύοντας πλούσια σκοίνα για την περίπτωση εθελούσιας αναμνησίας.

Είχε συναντήσει επίσης εκείνη την αποσιωπημένη υποσημείωση που σπάνια βρίσκει κανείς πλέον, χαραγμένη με την πιο μικρή γραμματοσειρά -μεγέθους 8- που λέει ότι
το βίαιο ξήλωμα – στην οξεία γωνία μιας τυχαίας συγκυρίας - ενός παλαιού αλλά βαρέως ονείρου προσφέρει ενίοτε το νήμα για την ύφανση ενός νέου, ίσως ελαφροτέρου, αλλά ευκρινώς ανθεκτικότερου.
Αρεσκόταν συχνά στην παρατήρηση της διέλευσης αυτών των ελαφρώς ηλικιωμένων κυρίων με κάτι παλαιωμένες γκριζωπές κοτσίδες και τα μανίκια του σκούρου μπλε σακακιού τους κάπως ξηλωμένα κάτω από τους αγκώνες, έτσι ώστε να λαμπυρίζει η απαστράπτουσα πιτσιλωτή φόδρα και εκείνο το χαρακτηριστικά αφημένο χαμόγελο σα να επιμένουν να μην ακούν τον συντριπτικό ήχο των αρειμάνιων σαγονιών του κόσμου αυτού.

Friday, July 23, 2010

Χωρίς Τίτλο

Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
ξέρεις πως είναι λέει να πνίγεσαι στην ίδια σου την ελαφρότητα την ψεύτρα
να υποκύπτεις στη βουλιμία της σκέψης που δε ξέρει πώς να πάψει
όταν στο δρόμο αντανακλά η άσφαλτος –ζεστή κι αμέριμνη- ευχαριστίες που δεν έδωσες και εκείνες που δεν πήρες
φεύγοντας βιαστικά
και κάποια όχι -υπότιτλοι να πέφτουν πριν το κάδρο
κι όποιος σου ψιθύρισε κάποτε το τέλος ας πάει επιτέλους να χαθεί
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
δεν έπιασαν τα φρένα όταν έπρεπε και τώρα εκεί στα δεύτερα του χρόνου βλέπω
το αύριο να διαλύεται στα μούτρα σου ηχηρά
με τ' όραμα ενός τρελού χορού να σε καταδιώκει
όταν το αίμα βιάζεται τις φλέβες να επιτάξει
κι οι δείχτες δείχνουν ίσοι
που ώρες και λεπτά να γίνονται ένα
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
μόνο για πότισμα του άγριου στεγνού βράχου που κοίταξε από ψηλά το πέλαγος
πεισματικά να αρνείται το θεό
ακόμα κι όταν σύννεφα πυκνώνουν στους ορίζοντες
θολά ιδεογράμματα ενός ίσως
κι η θάλασσα που άχνιζε το θειάφι
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα
μας τέλειωσε εξάλλου κι ο αέρας
κουράστηκαν κι όσοι χειροκροτούσαν
πόνεσαν λέει τα χέρια τους, μελάνιασαν
τους έμεινε όμως το χαμόγελο το ζωγραφιστό
της επιδοκιμασίας
σαν τζάμι αλεξίσφαιρο στον οίκτο
Δεν έφτασε ο καιρός για ανάσα
ίσως και να μη φύσηξε καθόλου

Friday, July 02, 2010




Α τι ωραία, να ερωτεύεσαι τους φόβους σου,
να σε μαγεύουν οι ανασφάλειες και οι δισταγμοί,
οι ανησυχίες σου, τα δάκρυα, οι μετανοήσεις και η γκρίνια σου,
να ελκύεσαι από τις ανάγκες σου τις ταπεινές, τα λάθη τα μη αντιστρεπτά και τις αποτυχίες σου,
να παιανίζεις τις ενοχλήσεις σου, τα παράπονα σου από τη ζωή και τις ατέλειές σου,
να ηδονίζεσαι στον ίδιο σου τον πόνο
στη θλίψη για όλα όσα τελειώνουν ή όσα ποτέ δεν άρχισαν

Κι όλα τούτα να τα κρύβεις υπέρκομψα
πίσω από φιμέ λέξεις
Λέγοντας τάχα
Ότι κάνεις ποίηση
(χα!)