Α τι ωραία, να ερωτεύεσαι τους φόβους σου,
να σε μαγεύουν οι ανασφάλειες και οι δισταγμοί,
οι ανησυχίες σου, τα δάκρυα, οι μετανοήσεις και η γκρίνια σου,
να ελκύεσαι από τις ανάγκες σου τις ταπεινές, τα λάθη τα μη αντιστρεπτά και τις αποτυχίες σου,
να παιανίζεις τις ενοχλήσεις σου, τα παράπονα σου από τη ζωή και τις ατέλειές σου,
να ηδονίζεσαι στον ίδιο σου τον πόνο
στη θλίψη για όλα όσα τελειώνουν ή όσα ποτέ δεν άρχισαν

Κι όλα τούτα να τα κρύβεις υπέρκομψα
πίσω από φιμέ λέξεις
Λέγοντας τάχα
Ότι κάνεις ποίηση
(χα!)