κβαντικά φαινόμενα

‘Ισως,

 λέω τώρα,

κι η αλήθεια σου να ξέμεινε

εκεί πίσω

αλώβητη

λόγω της ειλικρινούς της απουσίας

από την πραγματικότητα.

(ας μη καταδικάσουμε αίφνης κι αλόγιστα 

το οξύμωρο -

έχει κι αυτό

την

προσφορά του

στη διεκδίκηση κάποιας ισορροπίας)

Κι ας παραμείνει (έτσι) λοιπόν,

αφού

κι έτσι ακόμα

υπαινίσσεται

ένα ενδεχόμενο διαφοράς,

μια διάφανη υποψία του αλλιώτικου

big bad

Joseph Beuys, Lightning with Stag in its Glare 

ανύποπτη έμπαινα στο δάσος
ανύποπτη
χώμα μυρίζοντας μονάχα χώμα
ανύποπτη έβρισκα το δάσος
ανύποπτη
δέντρο σκεφτόμουν δέντρα γινόταν
ανύποπτη έφτιαξα το δάσος
ανύποπτη
σκιά λαχταρούσα σκιές γεννιούνταν
ανύποπτη είπα το δάσος
ανύποπτη
ο θάμνος έπρεπε οι θάμνοι βγήκαν
ανύποπτη απήγγειλα το δάσος
ανύποπτη
κλαδί σκοτάδι βάτο αγκάθι
ανύποπτη  είδα το δάσος
ανύποπτη
σκιές στους θάμνους σκιές στα δέντρα
ανύποπτη χάθηκα στο δάσος
ανύποπτη
κλαδιά σκοτάδια βάτα αγκάθια
ανύποπτη έχασα το δάσος
ανύποπτη

καρυδότσουφλα και λεμονόκουπες

μικρά ταξίδια μικρές φουρτούνες

δυο κουταλιές νερό μόλις

ένα ποτήρι μικροί πνιγμοί

μικροί λυγμοί κανείς

και κει στις παρυφές του πόσο

μια μικρή νέμεση

360°

ούτε μια μοίρα λιγότερο

Maxwell

ας πάψουμε λοιπόν για μια στιγμή ντετερμινιστικά να ζούμε

και μόνο ας φανταστούμε

πως κάθετα το χρόνο διανύουμε

μόνοι κι ατόφιοι

μαζεύοντας αλήθειες (και ψέμματα μοιραία)

σε μια κατανομή τυχαία

όντα μοναχικά και πάνσοφα των παρυφών

σαν κάποιους δαίμονες των φυσικών επιστημών

γνωρίζοντας αλίμονο μες την οξυδερκή αδράνειά μας

πως όσο κι αν παλέψουμε

το μέλλον να προβλέψουμε

δεν θα ξορκίσουμε ποτέ την (τόσο εφηβική και φρούδα )

 ανεπάρκειά μας

Pollock, J., Convergence

σπουδή σε κιτρινισμένη φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε ποτέ

η θάλασσα πάντως γνώριζε λέει όλα όσα δε γνώριζαν
πατώντας στα ίδια τα ζεματιστά χαλίκια
πόσο πόναγε (το αγκάθι του πιο τυχαίου αχινού
μπροστά στα πόδια σας)
πώς μέσα στο νέο αλάτι έμοιαζε να έκλειναν οι παμπάλαιες πληγές
να μοιάζουν τώρα πια
αμυχές (από αυτές που μόνο μάτια κάνουνε)
κι όλα όσα δεν ήθελαν να ξέρουνε η θάλασσα πάντως ήξερε λέει
κίτρινες ώρες
παγιδευμένοι πιο πέρα λίγο πιο δίπλα λίγο (εύχαρεις πάντα επιμόνως)
περιτυλίγματα από χάρτινες συμπάθειες
(η σκέψη δυο χαμόγελα αλλού
από το σώμα) κολλαριστές
(μόνο ένα βλέμμα ίσως να αρκούσε να τσακίσουν ίσως)
κι όλα όσα δεν έφταναν να ζήσουν η θάλασσα πάντως μάντευε
και τα κατάπινε έπειτα μ’ εκείνο το βαθύ θόρυβο
πλαταγίζοντας την τεράστια λευκή ωραία γλώσσα της
με ιερά ευχαρίστηση (μόλις αγγίζοντας υπενθυμιστικά τα
δάχτυλα σας μαυρισμένα) σαν βαριές λέξεις σκορπισμένες ποτισμένες
μεσημέρια
κι εικόνες κλεμμένες από ημερολόγια και καλοκαίρια καλλονών
(έν’ άλλο άλλοτε αν όχι ιδανικό, τότε ανάξιο)
σε σέπια καρτ ποστάλ βουβά ειδύλλια
σε άφταστα μακάρια νησιά
η θάλασσα υπήρξε πάντως
(α, αυτό τουλάχιστον ας μην το αρνηθεί κανείς)
κάπως παράλογα ζεσταμένη και γεμάτη
από όλα όσα δεν ήτανε να γίνουν
ή (έστω) καλώς απλώς-κι επιμελώς- δεν έγιναν

Έμιλυ θα πεις και για μένα μια καλή κουβέντα στον παράδεισο;

Μέρες με φλου προοπτικές          
-αστόλιστες-λιγνές-
ημέρες πέστροφες*
 άστατοι μα ηχηροί ιονιστές
εμμονών
πατριαρχικών
-ανάμνηση φιλοδοξίας
θνησιγενούς-
τόσο παλιό το παρελθόν της
άρωμα γης
χώμα στα νύχια
και στην ακτίνα βολής
μόνο κενό
ορθόδοξο θανατερό
πορεία προς το κέντρο
-ανάστροφα-
δεν έχει πια άλλο σημείο φυγής
τόσο αναπόφευκτη
-μονόδρομη, μοιραία-
σαν φυσικός παράξενος ελκυστής

                                                                                  *κι είναι το φως το ήλιου
                                                                                                                              απαράβατο
                                                                                                                              μια καταδίκη όταν θέλεις να κρυφτείς
                                                                                                                              χωρίς σκιές
                                                                                                                              ανώφελες προσπάθειες
                                                                                                                              άγνοια
                                                                                                                              να προσποιηθείς









** Our share of night to bear,

    Our share of morning,

    Our blank in bliss to fill,

    Our blank in scorning.

    Here a star, and there a star,

    Some lose their way.

    Here a mist, and there a mist,

    Afterwards—day!

Emily Dickinson