hiber(nation)

έλεγε λοιπόν ότι αν ακολουθούσε μια φανταστική ηλεκτρική γραμμή
- ναι, μόνο νοητά, αφού το έχει δεχτεί
δεν έχει πόδια πια*-,

μπορεί και να θυμόταν τον φωτεινό κόμβο της πρώτης διακλάδωσης
και όλο το φασματικό τοπίο άπειρων δυνατοτήτων
που άνοιγε μπροστά του
και μόνον τότε ίσως να ένιωθε
έστω και στιγμιαία
εκείνους τους τρομακτικούς ιονισμούς
του νου
που να δεις πως τους λέγανε
τον καιρό εκείνο,
όνειρα;

*σάπισαν λένε λόγω αδράνειας
μετά από τον μεγάλο ύπνο
και τά' κοψαν
κάποιοι φιλεύσπλαχνοι φύλακες-
τώρα μένει ένα μούδιασμα κι ένα ζευγάρι παπούτσια
για να θυμίζουν αόριστα την ύπαρξή τους

Η πρωταγωνίστρια έκατσε σοβαρή απέναντι από την ξεθωριασμένη καρέκλα του σκηνοθέτη σταυρώνοντας τα χέρια. Και τώρα τι κάνουμε; ρώτησε αυστηρά βγάζοντας τα γυαλιά της. Τώρα που μου παραχάραξες αμετάκλητα το φαντασιακό μιας ένδοξης όψιμα φερέλπιδης προσωπικής ιστορίας; Τώρα που μου μουτζούρωσες με ανεξίτηλη ακρυλική μπογιά τις μαγικές οθόνες; Τώρα που με άφησες να αποστηθίσω το δυσκολότερο ρόλο τι τρικ θα βρεις για να διασώσεις την τόσο εύθραυστη λόγω παλαιότητας γοητεία του ενίοτε ικανού αν και μη αναγκαίου χαρακτήρα μου;

Ανακάλυπτε με λύπη ότι πολύ αργά μέσα στις βαθιές κι ανήσυχες θάλασσες- των πιο ρητών θέλω- κι ενίοτε κάποιες ανάσες πριν από κάθε λογής πνιγμό, διαλύονται τα νέφη από βαριές φανφάρες που πάγια θολώνουν τις καθημερινές πλαστικοποιημένες σχέσεις και μόνο τότε γίνεται γνωστό, με την πιο θλιβερή επένδυση βεβαιότητας, ότι λίγων η εγγύτητα μπορεί να χτίσει προκυμαίες και των πολλών παραμένει σφύριγμα ελαφριάς οπερέτας ή μεσημεριανή χαύνωση μπροστά σε τουρκική σαπουνόπερα ή απλώς ένα ακόμα νερωμένο ποτό στο δίπλα μπαρ.

of this men shall know nothing

max ernst 1925

sorry of the eye

Λεπτές λεπτές μαύρες γραμμούλες έτοιμες εξαπλώνονται στο άσπρο λεπτό κέλυφος Αυτό που είναι έτοιμο να γίνει ή όχι μια γραμμή πόνος πάνω από το στομάχι εισπνοή εκπνοή κίτρινες λαμπερές ισχνές γραμμές διακλαδωτές έτοιμες να φουσκώσουν να προχωρήσουν προς τα εμπρός να αστράψουν στο σκοτάδι εμπρός στα μάτια μας που δε βλέπουν τα μάτια μας να σπάσει ο ουρανός κομμάτια πορσελάνη και να σειστεί να πέσει η βροχή πυκνή σα γάλα και να μυρίσει το έδαφος δυόσμο βασιλικό να βουλιάξουν τα πόδια μας στη μυρωμένη λάσπη να σπάσει να σπάσει το κέλυφος η άσφαλτος τριγύρω μας που καίει η πόρτα αυτή η γυάλινη πόρτα που εμποδίζει τα χέρια μας να φτάσουν τα χέρια μας που γρατζουνάνε με σπασμένα νύχια θραύσματα από γυαλί στα δάχτυλα ροζ μικρές γραμμές γεννούν συνέχεια καινούριες πυκνώνουν σε ένα αχνό κόκκινο δίχτυ να ανοίξει να σκιστεί η σάρκα το ασπράδι του ματιού να βγει η φωνή μας σα φωτιά άγρια και να κυλήσει στα αυτιά μας να μας κάψει ολόκληρους αχ ας σπάσουμε αυτό το κέλυφος που καίει πια ασφικτυούμε

clinamen

γιατί αν δεν παρεκκλίνουμε
λίγο
από τις υπέροχες ευθείες μας πορείες

δεν θα συναντηθούμε ποτέ,

και τότε
ποιος θα ανάψει

τον θερμοσίφωνα
της ιστορίας;

Η πρωταγωνίστρια καθηλωμένη εκ σεναρίου σε πολυθρόνα τόσο κυριαρχικά απέραντη ώστε τα άκρα της να αιωρούνταν τρομακτικά μακριά από το πάτωμα ένοιωθε σαν να βλέπει περισσότερα απ’όσα θα ήθελε ή σα να της είχε τελειώσει η αναπνοή ή σαν το εσωτερικό του κεφαλιού της να βρισκόταν σε έκτακτες συνθήκες αναμονής καταιγίδας. Από τις καταιγίδες αυτές που πνίγουν αμετάκλητα τα λουλούδια που χρειάζονται το πιο λίγο πότισμα, ή καίνε τυχαία μοναχικά δέντρα που βρίσκονται στο πέρασμά τους, θυμίζοντας περίτρανα την απουσία συμπαντικής δικαιοσύνης, καθότι και η ίδια η φύση μπορεί να φανεί εγκληματικά αμελής ακόμα και προς τους πιο ενθουσιώδεις, αλλά τελικώς και πιο ανυπεράσπιστους, απολογητές της. Ή ίσως κυρίως σε αυτούς.cut

υποψιαζόταν πάντως ότι τα πράγματα μένουν ἀπεχθῶς ατάραχα μόνο αν δεν μετακινήσεις και εσύ κάτι σε αυτά –έστω και μικρό, όπως μια λέξη από μια πολυειπωμένη φράση ή μια πολυθρόνα μακρυά από την τηλεόραση ή μια απρόσμενα εκδηλωτική χειρονομία σε κάποιον που το έχει ανάγκη - και ότι δε θα γίνονταν πουθενά καλοκαιρινοί σεισμοί εάν οι πεταλούδες της όψιμης άνοιξης δεν χτυπούσαν καμιά φορά λίγο πιο βιαστικά-και ίσως κάπως θυμωμένα- τα φτερά τους

έγινες κι απόψε μακρυά-
πίσω από κόσμο με χρωματιστά ρούχα και φως κίτρινο που ωρύεται
πίσω από εικόνες θρονιασμένες σε σελίδες περιοδικών και δρόμους βρώμικους από γράμματα
πίσω από καραμελωμένα σπίτια - συμμετρικά κομμάτια σιλικόνης, ψεύτικα φρούτα, χρωματισμένη κερατίνη και σκυλιά του σαλονιού σε πόζες-με στενά σιελ δωμάτια με κίτρινες γραμμές κι απίθανα κουφώματα, λευκό παρκέ και ακλόνητες πόρτες ασφαλείας
και πάνω στο τραπέζι -ενίοτε- να κουδουνίζει ένα παλιό παράφωνο τηλέφωνο
από εκείνα τα γυαλιστερά τα μαύρα με το μεγάλο ακουστικό κι ένα καντράν στρόγγυλο και διάφανο με αριθμούς ανάποδα – έτσι ώστε το 9 να είναι ίσως το 6, το 5 να φέρνει πονηρά στο 2 ενώ το 1 και το 7 να μπερδεύονται
και μόνο το 8 να μένει ατάραχο σαν όρθιο άπειρο ή σαν ένα 3 κι ένα μικρούλι έψιλον (που μπάσανε αθόρυβα σε λάθος μαχαλά) αντάμα
μα εσύ εκεί- να παίρνεις επανειλημμένα το μηδέν – (οοο)
πίσω από τα πυκνά παράσιτα που δεν αφήνουν να σ' ακούω να ανασαίνεις στ' αλήθεια,
πίσω από λόγια ξύλινα και βαριά σαν τραπέζι κουζίνας
πίσω από σκουριασμένα αραβουργήματα κοινοτοπίας και χάρης
τότε λοιπόν είναι που οι λέξεις μου το σκάνε τρομαγμένες σα ζωύφια ( να φαν τα φύλλα από παλιά μου τετράδια να ροκανίσουν τη μνήμη από το λάπτοπ)-κάποτε μάλιστα καν πριν τις σκεφτώ μου ξεγλιστράνε -
και μένει εκείνο το αέναο τουτ τουτ στον αέρα
να γίνεσαι όλο και πιο μακριά
μέσα σε μια απίθανη προοπτική στο άπειρο βάθος των λοξών συγκλινόντων γραμμών της μνήμης ή του τηλεφώνου
στο σκούρο τέλος από μονοπάτια ξέφωτα, χωμάτινα κομψά περιφραγμένα από δέντρα κίτρινα
ψηλά ξερακιανά και απελπισμένα, γκρι ουρανούς και μόνο ένα πληκτικό ωχρό φεγγάρι σε μιαν άκρη,
να περιμένεις
μήπως κι αυτό το μακρυά λέει κάποτε ομορφύνει παράφορα
και γίνει πίνακας σε κάδρο κίτρινο πάνω από το πιάνο
ή δερματόδετο βιβλίο στο συρτάρι
ή όνειρο που ξέχασες λίγο πριν σηκωθείς μετά από τον βαρύ ύπνο της Κυριακής

Η πρωταγωνίστρια εισήλθε με σθένος στο πλατό φτύνοντας επιτέλους τα κουκούτσια από τις εδώδιμες αποικιακές ανθρώπινες συνάφειες εποχής, που τόσο καιρό την εφησύχασαν εκ του σύνεγγυς, καταστέλλοντας της επιτήδεια τη σκέψη με καλλιγραφικά καρυκεύματα αφοσίωσης και κομψής ελαφρότητας. Χαμογέλασε με γαλαντομία στον ράθυμα ανεστίαστο φακό και διέτρεξε το αποστειρωμένο μινιμαλιστικό σκηνικό με ατόφια εφηβική βιάση. Φυλλομέτρησε ταχύτατα το αενάως επαναλαμβανόμενο σενάριο, σηκώνοντας ανεμοστρόβιλος μεταφυσικής δυσφορίας και κοσμικής ανισορροπίας και αποστήθισε εγκαρδίως μόνον τις υποσημειώσεις με τα μικρότερα γράμματα και τους φωτεινότερους των αστερίσκων. Αρνήθηκε, παρ’ αυτά, σθεναρά τη διεκπεραιωτική τους εκφώνηση, καθώς αιφνιδίως τις κατέταξε στις άρρητες κεφαλίδες των ιερών γραφών του μυστικού τάγματος του ανένδοτου πανθεϊστικού υποκειμενισμού και της ζωογόνας ευλαβούς αντινομίας. Αντιρρησίας του κατ’ ουσίαν δυϊστικού δόγματος της καταναγκαστικής αποδοχής αναρτημένων αντιλήψεων, φασματικώς θερμών και χαρτοκοπτικής σχηματοποίησης, απεκδύθηκε αυτοβούλως τα ατσάλινα ιδεολογικά της υποδήματα γλιστρώντας φιλάρεσκα στο απύθμενο θεοσοφικό κενό προκειμένου να το δαμάσει με το επικείμενο θράσος της αειθαλούς λογικής. cut

μετά λοιπόν από τόσο καιρό θυμάμαι μόνο ένα στενό μπαλκόνι χωρίς κάγκελα με σκόρπιες λίγες λέξεις στα πλακάκια κι έτσι όπως ο ειρμός τους χάθηκε στο χρόνο μόνο μια αίσθηση έχει πλέον απομείνει από μιαν ιστορία που αληθινά δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς όμως κάπως κι οι δυο γνωρίζαμε κι έτσι δεν χρειάστηκε ούτε για μια στιγμή να κρύψουμε ο ένας το τέλος απ' τον άλλο

Time is a river without banks

Marc Chagall

It came up

Είναι κάτι στιγμές μικρές –απειροελάχιστες
που μοιάζουν να χωράνε όλο το μέλλον
Κι άμα τις χάσεις σου μένει αμανάτι να μη χωράει πια πουθενά

Χθες βράδυ έπεσε άλλος ένας τοίχος ματαιότητας
Πόσο να περιμένεις για να πέσει το ταβάνι;
Κι οι μουσικές ας παίζουν - πλέον δεν βοηθούν καθόλου στη συντήρηση

Κάποτε πίστευα πως σ’ έφτιαξα επίτηδες μακριά
Για να εξασκώ τα μάτια στην απόσταση – μήπως και καταλάβω
Ξέχασα όμως ότι έχω μυωπία

Και το σκοινί της μνήμης συρρικνώνεται
Κάθε που λέω να γυρίσω χάνω επίμονα την άκρη
Σαν κάποιος να έχει σβήσει οριστικά αυτό το δρόμο από το χάρτη μου

Κι όσο φύσαγε ξόρκια στο μυαλό η νύχτα
κι έβρεχε στον δεξί μου ώμο έμαθα πια
Οι βραδυνές πραγματογνωμοσύνες είναι πάντα οι πιο σκληρές

Ξέρεις, το άλλοτε είναι μια πόρτα που κάθεται ορθάνοιχτη όλη μέρα αχανής και περιμένει
ήσυχα. Κι όταν την πλησιάσεις και συνηθίσουνε τα μάτια σου στο φως και ξεπεράσεις ακόμα και τον ίλιγγο, που κουβαλάει ενίοτε ο χρόνος, αίφνης καταλαβαίνεις
(όπως όταν ξυπνάς κάποια πρωινά κι είναι σα να ξαναδιαβάζεις ένα ποίημα που χει στοιχειώσει το δωμάτιο-και τότε μόνο ακούς να βρέχει δυνατά ή να περνάει μια μπάντα - παίζοντας –λίγο φάλτσα είν’ η αλήθεια-εκείνη τη μελωδία του Γκρίγκ που αγαπούσες αλλά δεν έχεις πια πικάπ να την ακούς)
(ή όταν απομακρύνεσαι από ένα ακατανόητο πίνακα και έξαφνα βλέπεις να χαράζει ένα γνώριμο –και ίσως κάπως θλιμμένο- τοπίο).

μεταξύ συγκεκριμένων ημερών εμφάνιζε εκείνη τη μικρή πίστη ότι πίσω από κάθε βροχή κρύβεται και μια ιστορία και γι' αυτό ταραζόταν ανεπανόρθωτα μετά από κάτι σύντομες και σφοδρές μπόρες