Είναι κάτι στιγμές μικρές –απειροελάχιστες
που μοιάζουν να χωράνε όλο το μέλλον
Κι άμα τις χάσεις σου μένει αμανάτι να μη χωράει πια πουθενά
Χθες βράδυ έπεσε άλλος ένας τοίχος ματαιότητας
Πόσο να περιμένεις για να πέσει το ταβάνι;
Κι οι μουσικές ας παίζουν - πλέον δεν βοηθούν καθόλου στη συντήρηση
Κάποτε πίστευα πως σ’ έφτιαξα επίτηδες μακριά
Για να εξασκώ τα μάτια στην απόσταση – μήπως και καταλάβω
Ξέχασα όμως ότι έχω μυωπία
Και το σκοινί της μνήμης συρρικνώνεται
Κάθε που λέω να γυρίσω χάνω επίμονα την άκρη
Σαν κάποιος να έχει σβήσει οριστικά αυτό το δρόμο από το χάρτη μου
Κι όσο φύσαγε ξόρκια στο μυαλό η νύχτα
κι έβρεχε στον δεξί μου ώμο έμαθα πια
Οι βραδυνές πραγματογνωμοσύνες είναι πάντα οι πιο σκληρές
No comments:
Post a Comment