Tuesday, March 29, 2011
Tuesday, March 08, 2011
It came up
Είναι κάτι στιγμές μικρές –απειροελάχιστες
που μοιάζουν να χωράνε όλο το μέλλον
Κι άμα τις χάσεις σου μένει αμανάτι να μη χωράει πια πουθενά
Χθες βράδυ έπεσε άλλος ένας τοίχος ματαιότητας
Πόσο να περιμένεις για να πέσει το ταβάνι;
Κι οι μουσικές ας παίζουν - πλέον δεν βοηθούν καθόλου στη συντήρηση
Κάποτε πίστευα πως σ’ έφτιαξα επίτηδες μακριά
Για να εξασκώ τα μάτια στην απόσταση – μήπως και καταλάβω
Ξέχασα όμως ότι έχω μυωπία
Και το σκοινί της μνήμης συρρικνώνεται
Κάθε που λέω να γυρίσω χάνω επίμονα την άκρη
Σαν κάποιος να έχει σβήσει οριστικά αυτό το δρόμο από το χάρτη μου
Κι όσο φύσαγε ξόρκια στο μυαλό η νύχτα
κι έβρεχε στον δεξί μου ώμο έμαθα πια
Οι βραδυνές πραγματογνωμοσύνες είναι πάντα οι πιο σκληρές
Thursday, March 03, 2011
Ξέρεις, το άλλοτε είναι μια πόρτα που κάθεται ορθάνοιχτη όλη μέρα αχανής και περιμένει
ήσυχα. Κι όταν την πλησιάσεις και συνηθίσουνε τα μάτια σου στο φως και ξεπεράσεις ακόμα και τον ίλιγγο, που κουβαλάει ενίοτε ο χρόνος, αίφνης καταλαβαίνεις
(όπως όταν ξυπνάς κάποια πρωινά κι είναι σα να ξαναδιαβάζεις ένα ποίημα που χει στοιχειώσει το δωμάτιο-και τότε μόνο ακούς να βρέχει δυνατά ή να περνάει μια μπάντα - παίζοντας –λίγο φάλτσα είν’ η αλήθεια-εκείνη τη μελωδία του Γκρίγκ που αγαπούσες αλλά δεν έχεις πια πικάπ να την ακούς)
(ή όταν απομακρύνεσαι από ένα ακατανόητο πίνακα και έξαφνα βλέπεις να χαράζει ένα γνώριμο –και ίσως κάπως θλιμμένο- τοπίο).
Subscribe to:
Posts (Atom)