Friday, December 30, 2005
Out of time
Οι τελευταίες μέρες ενός χρόνου είναι σαν κατηφόρα χωρίς τριβές-προσπαθείς να τις σταματήσεις αλλά δεν μπορείς-είναι αυτή η ζαλάδα από τα φωτάκια που αναβοσβήνουν ακατάπαυστα και από το αλκοόλ και τα ξενύχτια και η πρωινή θολούρα που επηρεάζει και την ακοή και όλα τα παρακολουθείς off voice και έτσι οι μέρες περνάν ύπουλα και ο χρόνος συνωμοτεί εναντίον σου-είσαι τόσο ανίκανη να αμυνθείς σε αυτή την ερήμην σου δολοπλοκία και απλώς ένα πρωί ξυπνάς και είναι του χρόνου, οπότε και είσαι γραφική που σου φαίνεται περίεργο που, ναι λοιπόν, γεννιόνταν ακόμα παιδιά και μετά το 80'... Aπόψε θα πνίξω για μια ακόμη φορά στο (ή μήπως στη?) ρακί τις ατελέσφορες ελπίδες μου να μεγαλώσω και να γίνω ένας ώριμος άνθρωπος-μα αφού μπορούν τόσοι άλλοι γιατί όχι κι εγώ? το χα ξαναπροσπαθήσει έτσι με την οδήγηση αλλά δεν έπιασε, τόσα χρόνια δίπλωμα και ακόμα το σκέφτομαι να κάτσω στη θέση του οδηγού, όσοι άλλοι κι αν τα καταφέρνουν-αυτή η αργοπορημένη συνειδητότητα του πρέπει –αυτή η στείρα μου αυτοκριτική είναι όλα μέρος της κατηφόρας των τελευταίων ημερών του 5 -δεν πειράζει όμως γιατί από την Κυριακή θα ξαναείμαι στην κορυφή του κεκλιμένου επιπέδου και θα παίζω πεισματικά Who wants to live forever...
Saturday, November 19, 2005
Το όνειρο του Τσουάγκ Τσου
Friday, November 18, 2005
Paroles
Wednesday, November 16, 2005
Lonely are the Brave
Μίλησα σε τρεις αγνώστους. Ανέβηκα στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο.
Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες στο σκοτάδι. Define bravery. Περνάω τους δρόμους χωρίς να κοιτάζω. Ξεκίνησα να στα πω όλα. Άνοιξα το στόμα μου. Δεν βγήκε ήχος πάλι. Σχημάτισα τις λέξεις. Read my leaps. Οι λέξεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, συσσωρεύονται άγριες και θρυμματίζονται. Τελικά δεν χρειάζεται να ανάψω φως στη σκάλα απόψε, έχει φεγγάρι. Νιώθω σαν να έκανα πρόβα μια ζωή για μια παράσταση που ματαιώθηκε.
Κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες στο σκοτάδι. Define bravery. Περνάω τους δρόμους χωρίς να κοιτάζω. Ξεκίνησα να στα πω όλα. Άνοιξα το στόμα μου. Δεν βγήκε ήχος πάλι. Σχημάτισα τις λέξεις. Read my leaps. Οι λέξεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, συσσωρεύονται άγριες και θρυμματίζονται. Τελικά δεν χρειάζεται να ανάψω φως στη σκάλα απόψε, έχει φεγγάρι. Νιώθω σαν να έκανα πρόβα μια ζωή για μια παράσταση που ματαιώθηκε.
New Slang
Tuesday, November 15, 2005
Στέκομαι
Monday, November 14, 2005
Thursday, November 10, 2005
Tarde
Sunday, November 06, 2005
Kομμάτια
Thursday, November 03, 2005
Freedom
Wednesday, November 02, 2005
im only sleeping
Απόψε λέω να σ΄ ονειρευτώ
Θα ναι σούρουπο νωρίς και μεις θα περπατάμε δίπλα στη θάλασσα
Δεν θα μ΄ αγγίζεις, δεν θα σ΄ αγγίζω
Απλώς θα περπατάμε και θα μιλάμε
αδιάκοπα
Η θάλασσα θα είναι γκρίζα φθινοπωρινή
Λίγο αναταραγμένη
Λίγο άγρια
Θα έχει σύννεφα στον ουρανό και θα βουλιάζουμε ελαφρά στην άμμο
Θα μυρίζει αυτή η οικία μυρωδιά της βροχής
Ίσως να θελήσω να βγάλω τα παπούτσια μου κάποια στιγμή
Ίσως να κρυώσω
Θα φυσάει
Και μεις θα περπατάμε και θα μιλάμε
Αδιάκοπα
Δεν θα λέμε γλυκόλογα
Θα ναι τόσο περιττά
Θα μου λες για σένα
Θα σου λέω για μένα
Ιστορίες
Πότε πότε θα κοιταζόμαστε
Για λίγο
Λίγο αμήχανα
Θα γελάμε
Πολύ
Θα σιωπούμε
λίγο
Και λίγο πριν μου αγγίξεις το χέρι
Θα ξυπνήσω
Ωραία
Tuesday, October 25, 2005
Subscribe to:
Posts (Atom)