Thursday, March 30, 2006

Έκλειψη

Μετά από μία αναπάντεχα εκτενή κοινωνική μάζωξη σε ισόγεια ταβέρνα τοπικού χαρακτήρα και μια θεαματική ομολογουμένως ήττα ελαφράς και πρώιμης συναισθηματικής –μάλλον-φύσεως που βιώσαμε- σχεδόν ομαδικώς θα έλεγα -σε γνωστό bar της πόλης όλο το team ρακοποσίας και συμπαράστασης που μας πήρε μέχρι την τετάρτη πρωινή, τουλάχιστον, βρέθηκα να ξυπνάω το παρόν ξημέρωμα, μόνη-ατυχώς- με μια γάτα –τη δικιά μου- να χοροπηδάει κυριολεκτικά σαν κουρδιστή γύρω μου απολύτως αμετάπειστη να σταματήσει…Μετά από πάμπολλες ώρες μέσα στις οποίες ακολούθησαν δραστηριότητες όπως γυμναστική, μπάνιο, καλό φαγητό και πάρα πολύ νερό-πέρα από τις εργασιακές υποχρεώσεις- ο πονοκέφαλος και οι ζαλάδες εξακολουθούν και γενικώς η αφυδάτωση αμετάκλητη…Θα συμφωνήσω μεν ότι η εναλλαγή ρακί, τεκίλας και πόρτο δεν ήταν ό,τι καλύτερο από άποψη επιλογής αλλά θα υποκύψω στα ίχνη υποκουλτούρας που ομολογώ ταπεινά -μια και εδώ θεωρητικά μπορώ να είμαι λίγο παραπάνω εγώ απ’ ότι εκτός διαδικτύου-ότι ενυπάρχουν κάπου μέσα μου και θα αποφανθώ –αψηφώντας ανέμελα την κατά τα άλλα σκληροπυρηνική μηδενιστική λογική μου που έκανε, και κάνει, την μαμά μου να ωρύεται και τρέλαινε τους εκάστοτε γκόμενους (μου)-ότι εμένα αυτή η άτιμη η έκλειψη με επηρέασε σημαντικά...Ότι λοιπόν και να λέει ο κατά τα άλλα καταπληκτικός κύριος Σιμόπουλος για το ότι μόνο τα ζώα επηρεάζονται-γεγονός που βίωσα εκτενώς μια και το χνουδωτό μου ξυπνητήρι στριφογυρνούσε σαν σβούρα όλη την ημέρα ρίχνοντας διάφορα πράγματα εδώ και κει- εγώ στο θέμα του φαντασμαγορικού αυτού φαινομένου και των επιδράσεών του στον –εξαιρετικά ευαίσθητο αυτό τον καιρό-ψυχισμό μου θα συμβουλευόμουν –το λέω και σας ορκίζομαι ότι κοκκινίζω εντυπωσιακά- μόνο τον κύριο Λεφάκη (άντε και τον κύριο Πανόπουλο…). (Πρώτη και τελευταία φορά που λέω κάτι τέτοιο- ήδη νομίζω ότι ακούω τα κοκάλα του Νίτσε να τρίζουν)
Ασυνεννοησία? Πλήρης αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας? Επιθετικότητα? Εσωστρέφεια? Μιζέρια? Κυκλοθυμικότητα?(υπάρχει τέτοια λέξη?) Δεν το ορίζω απολύτως αλλά εγώ αυτά βίωσα και από και προς εμένα και σήμερα και εχθές και όχι, δεν ήταν προβολή της δικής μου διάθεσης γιατί, πραγματικά, δεν έχω τέτοιες τάσεις…Και μέσα σε όλα αυτά με κατέκλυσαν διάφοροι προβληματισμοί σχετικά με ομόκεντρους κύκλους που κλείνουν γύρω μου και ανακαλύπτω σαστισμένη ότι διάφοροι γνωστοί και φίλοι από διάφορες κατευθύνσεις γνωρίζονται μεταξύ τους και ότι με τις νέες γνωριμίες όλο και κάποιοι κοινοί γνωστοί θα βρεθούν και αν και ομολογώ δεν ξέρω αν είναι μικρός ο κόσμος ή μεγάλοι οι άνθρωποι- πάντως σίγουρα μεγάλος δεν είναι, άντε κάποιων μεσαίων διαστάσεων-πλέον δεν τα θεωρώ όλα ευχάριστες και κωμικές συμπτώσεις αλλά μεταφυσικές απειλές—πόσο μάλλον μέσα σε αυτό το εκλειπτικό φάσμα-σε λίγο όλοι θα ξέρουμε τους όλους και για τους όλους επίσης και δεν θα υπάρχει κάτι νέο να ανακαλύψεις και σίγουρα τίποτα να κρατήσεις για σένα…(Και ήδη έχω καεί κατά περιόδους)

Τέλος πάντων ενδεχομένως να πρόκειται για κάποιο παροδικό παραλήρημα λόγω ημέρας…

Tuesday, March 21, 2006

karma



Αφελώς ορμώμενη από μια αιτιοκρατική αντιμετώπιση ακόμα και των πιο τετριμμένων και τυχαίων συμβάντων μπαίνω συχνά σε ομολογουμένως σχεδόν παράλογες διαδικασίες όσον αφορά στο λόγο που κάποιες συγκεκριμένες εσπευσμένες στιγμές δεν προλαβαίνω το λεωφορείο, που χάνω δια παντός κάποια αγαπημένα αντικείμενα ή που όλα τα τηλέφωνα που περιμένω διακαώς χτυπάνε αποκλειστικά και μόνο τις στιγμές που δεν μπορώ να τα σηκώσω. Σε μια τέτοια φιλοσοφική διάθεση με εισήγαγε για άλλη μια φορά ένα χθεσινοβραδινό γεγονός, όταν μέσα σε μια κατάσταση ανέλπιδης εσωτερικής γκρίνιας και κατήφειας και έχοντας πάρει στωικά τον δρόμο μου προς το γυμναστήριο αναμένοντας μήπως και εκεί εξαντληθώ επαρκώς για να σταματήσω να σκέφτομαι, μια παλιά ξύλινη βιβλιοθήκη- αμελώς τοποθετημένη σε έναν τοίχο στο δρόμο και σχεδόν αιωρούμενη – έχασε την ισορροπία της και με βρήκε στο κεφάλι. Παρά τον πόνο, τη ζάλη και την πρόσκαιρη τύφλωση και μετά από μια κινηματογραφική σχεδόν σεκάνς όπου το αστικό γύρω τοπίο έπαιρνε διάφορες ακαθόριστες κλίσεις, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι αν βρισκόμουν στην Αμερική θα μπορούσα να βγάλω χρήματα από αυτό το περιστατικό-αποκτώντας όμως πολύ σύντομα την συναίσθηση ότι εξακολουθώ να βρίσκομαι στη δεδομένη πλευρά του Ατλαντικού συνέχισα με αργό αν και όχι ιδιαίτερα σταθερό βήμα την πορεία μου προς το γυμναστήριο αναμένοντας να μου έχει συμβεί κάτι εντυπωσιακό-αθεράπευτα πλανεμένη από φιλμικές μυθολογίες-όπως να μπορώ να ακούω τη σκέψη των άλλων ή να βλέπω μέσα από συμπαγείς επιφάνειες και διάφορες άλλες υπερ-ηρωικές ιδιότητες τέλος πάντων. Όταν μετά το πέρας του προγράμματος γυμναστικής -το οποίο βγήκε με μια αξιοσημείωτη δυσκολία ομολογώ παρά τις φιλόδοξες αξιώσεις μιας γυμνάστριας κωμικά eighties-κατέληξα στο ότι το ατυχές και επώδυνο γεγονός δεν μου άφησε κανένα, προφανές τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον, θετικό κατάλοιπο-δεν είχα γίνει η Superwoman ούτε καν κάτι σε Βιονική γυναίκα-εκτός από ένα ιδιαίτερα ογκώδες-για το μέγεθος του κεφαλιού μου- καρούμπαλο, και εξακολουθώντας να αρνούμαι πεισματικά την περίπτωση του τυχαίου, άρχισα να ερευνώ το θέμα μεταφυσικά. Αν υπήρχε λοιπόν κάποιος απώτερος μαγικός σκοπός να υποστώ αυτό το χτύπημα, αν το Σύμπαν μέσα στην αυτοσυνείδησή του αποφάσισε να μου πει κάτι καρμικό με αυτό τον μυστηριώδη τρόπο ομολογώ ότι δεν το έκανε επιτυχημένα, γιατί εγώ δεν κατάλαβα τίποτα...Γυρνώντας σπίτι έτρεφα ακόμα μια μικρή ελπίδα ότι δεν είχα τελειωτικά ερευνήσει τις πιθανές επιπτώσεις του περίφημου χτυπήματος-και βλέποντας τη γάτα μου να με περιμένει με κάποια προσμονή πίσω από την πόρτα αυτοσυγκεντρώθηκα προσπαθώντας να επικοινωνήσω μαζί της ή έστω να καταλάβω τη γλώσσα της. Δε χρειάστηκε καμιά μαγική ικανότητα – ούτε γνώση της γλώσσας του ζωικού βασιλείου για να καταλάβω εν τέλει ότι απλώς πεινούσε, και η τελευταία μου ελπίδα εξανεμίστηκε άδοξα…Μια μέρα μετά και τον λόγο ακόμα να τον βρω-μόνο που και που ανακαλύπτω ότι η μνήμη μου κάνει διακοπές- άνευ αποδοχών –και ότι όταν μασάω με πονάει το καρούμπαλο που μου έχει παραμορφώσει δυσάρεστα τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού…
Σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα θελήσεις να μου πεις κάτι πες το μου πιο ευγενικά...