Tuesday, March 21, 2006

karma



Αφελώς ορμώμενη από μια αιτιοκρατική αντιμετώπιση ακόμα και των πιο τετριμμένων και τυχαίων συμβάντων μπαίνω συχνά σε ομολογουμένως σχεδόν παράλογες διαδικασίες όσον αφορά στο λόγο που κάποιες συγκεκριμένες εσπευσμένες στιγμές δεν προλαβαίνω το λεωφορείο, που χάνω δια παντός κάποια αγαπημένα αντικείμενα ή που όλα τα τηλέφωνα που περιμένω διακαώς χτυπάνε αποκλειστικά και μόνο τις στιγμές που δεν μπορώ να τα σηκώσω. Σε μια τέτοια φιλοσοφική διάθεση με εισήγαγε για άλλη μια φορά ένα χθεσινοβραδινό γεγονός, όταν μέσα σε μια κατάσταση ανέλπιδης εσωτερικής γκρίνιας και κατήφειας και έχοντας πάρει στωικά τον δρόμο μου προς το γυμναστήριο αναμένοντας μήπως και εκεί εξαντληθώ επαρκώς για να σταματήσω να σκέφτομαι, μια παλιά ξύλινη βιβλιοθήκη- αμελώς τοποθετημένη σε έναν τοίχο στο δρόμο και σχεδόν αιωρούμενη – έχασε την ισορροπία της και με βρήκε στο κεφάλι. Παρά τον πόνο, τη ζάλη και την πρόσκαιρη τύφλωση και μετά από μια κινηματογραφική σχεδόν σεκάνς όπου το αστικό γύρω τοπίο έπαιρνε διάφορες ακαθόριστες κλίσεις, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ότι αν βρισκόμουν στην Αμερική θα μπορούσα να βγάλω χρήματα από αυτό το περιστατικό-αποκτώντας όμως πολύ σύντομα την συναίσθηση ότι εξακολουθώ να βρίσκομαι στη δεδομένη πλευρά του Ατλαντικού συνέχισα με αργό αν και όχι ιδιαίτερα σταθερό βήμα την πορεία μου προς το γυμναστήριο αναμένοντας να μου έχει συμβεί κάτι εντυπωσιακό-αθεράπευτα πλανεμένη από φιλμικές μυθολογίες-όπως να μπορώ να ακούω τη σκέψη των άλλων ή να βλέπω μέσα από συμπαγείς επιφάνειες και διάφορες άλλες υπερ-ηρωικές ιδιότητες τέλος πάντων. Όταν μετά το πέρας του προγράμματος γυμναστικής -το οποίο βγήκε με μια αξιοσημείωτη δυσκολία ομολογώ παρά τις φιλόδοξες αξιώσεις μιας γυμνάστριας κωμικά eighties-κατέληξα στο ότι το ατυχές και επώδυνο γεγονός δεν μου άφησε κανένα, προφανές τη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον, θετικό κατάλοιπο-δεν είχα γίνει η Superwoman ούτε καν κάτι σε Βιονική γυναίκα-εκτός από ένα ιδιαίτερα ογκώδες-για το μέγεθος του κεφαλιού μου- καρούμπαλο, και εξακολουθώντας να αρνούμαι πεισματικά την περίπτωση του τυχαίου, άρχισα να ερευνώ το θέμα μεταφυσικά. Αν υπήρχε λοιπόν κάποιος απώτερος μαγικός σκοπός να υποστώ αυτό το χτύπημα, αν το Σύμπαν μέσα στην αυτοσυνείδησή του αποφάσισε να μου πει κάτι καρμικό με αυτό τον μυστηριώδη τρόπο ομολογώ ότι δεν το έκανε επιτυχημένα, γιατί εγώ δεν κατάλαβα τίποτα...Γυρνώντας σπίτι έτρεφα ακόμα μια μικρή ελπίδα ότι δεν είχα τελειωτικά ερευνήσει τις πιθανές επιπτώσεις του περίφημου χτυπήματος-και βλέποντας τη γάτα μου να με περιμένει με κάποια προσμονή πίσω από την πόρτα αυτοσυγκεντρώθηκα προσπαθώντας να επικοινωνήσω μαζί της ή έστω να καταλάβω τη γλώσσα της. Δε χρειάστηκε καμιά μαγική ικανότητα – ούτε γνώση της γλώσσας του ζωικού βασιλείου για να καταλάβω εν τέλει ότι απλώς πεινούσε, και η τελευταία μου ελπίδα εξανεμίστηκε άδοξα…Μια μέρα μετά και τον λόγο ακόμα να τον βρω-μόνο που και που ανακαλύπτω ότι η μνήμη μου κάνει διακοπές- άνευ αποδοχών –και ότι όταν μασάω με πονάει το καρούμπαλο που μου έχει παραμορφώσει δυσάρεστα τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού…
Σε παρακαλώ την επόμενη φορά που θα θελήσεις να μου πεις κάτι πες το μου πιο ευγενικά...

2 comments:

Anonymous said...

με τετοιο χτυπημα μαλλον το συμπαν σου στελνει μηνυμα σημαντικο και υπερεπειγον ,
φοβου τις βιβλιοθηκες λοιπον...
ελπιζω να μην χτυπησες πολυ
α...και welcome back :)

koritsi_oksi said...

thanks pros to paron den exw anakalypsei parenergeies...:)