Friday, March 30, 2007

Ζήτω η 1η Απριλίου. Ζήτω το Έθνος


Ε λοιπόν ναι. Έπρεπε να το έχω ομολογήσει στον εαυτό μου –και στους άλλους-προ καιρού. Λατρεύω τα ψέμματα. Με τέρπουν, με γοητεύουν αφόρητα, στοιχειώνουν κυριαρχικά το μυαλό μου, γαργαλάνε ενοχλητικά τη γλώσσα μου και αν και ενίοτε τα αποδιώχνω, τα μαλώνω και τα τιθασεύω, ποτέ δεν μπόρεσα να τα απενεργοποιήσω. Μαζεύονται και μεγαλώνουν και θεριεύουν, πάντα κρυφά, κάπου εκεί πίσω στην πιο μακρινή άκρη του μυαλού μου και περιμένουν εκείνη την ανύποπτη στιγμή που θα έχουν γίνει αρκετά ακριβά για να επιτεθούν στην φθηνή μου πραγματικότητα. Δεν ντρέπομαι πια γι’ αυτό. Τι να την κάνει κανείς μια φθαρμένη αλήθεια τριών διαστάσεων όταν μπορεί να κινηθεί σε λαμπερά πολυδιάστατα ψέμματα. Γιατί να συμβιβαστώ με βαριές ακατέργαστες σοβαροφανείς πραγματικές ιστορίες όταν μπορώ να φτιάξω και να ζήσω μέσα σε ανάλαφρα λεπτοδουλεμένα νόστιμα παραμύθια…

Θα χτίσω λοιπόν αγέρωχη πλέον τον μυθικό κόσμο μου από δω και πέρα χωρίς καθόλου τύψεις.

Θα υπαινίσσομαι ψεμματάκια μικρά και πονηρά και θα τα προφέρω μεγάλα και αθώα…Θα διηγούμαι θεατράλε μεγαλόπρεπή ψεύδη αλλά ενδεχομένως να μπλοφάρω και με τετριμμένες και καθημερινές ψευτιές. Θα καταπλήσσω τα πλήθη με δραματικά ιλουστρασιόν μυθεύματα και θα διασκεδάζω τους φίλους μου με κωμικές ματ αναλήθειες. Θα φλερτάρω με αφράτα παραπονιάρικα παραμυθάκια και θα κατακτώ με τραγανές διεκδικητικές πλάνες. Θα ζω οχυρωμένη σε φαντασμαγορικά cinemascope χαλκεύματα και θα ερωτεύομαι σε ασπρόμαυρα λυπητερά επινοήματα (γιατί ο έρωτας dear –ακόμα και ψεύτικος-θέλει θλίψη).

Και το κυριότερο:

Σ΄ αυτόν τον τσόχινο πολύχρωμο κόσμο του Ποτέ ποτέ δεν θα επιτρέπω σε κανέναν μα κανέναν να μπει και να φέρει τις μίζερες αλήθειες του μαζί του.

Ούτε μια μεζούρα πραγματικότητας, ούτε μια χαραμάδα αλήθειας.

Αυτά τα ψέμματα με τα δύο μ (ένα μ παραπάνω παρακαλώ γιατί είναι πολλά και μαγικά) δεν θα τα σπιλώσει κανείς.

Ψέμματα λοιπόν.

Δε γιόρταζα την προηγούμενη Κυριακή.

Αυτή γιορτάζω

Tuesday, March 27, 2007


Δυο τζούρες άνθη νεραντζιάς

Μια γραμμή νυχτολούλουδο

και φτιάχτηκα

Κι έχασα πάλι το δρόμο μου

βραδιάτικα

Χρεοκοπημένη πια από αγγίγματα

Και στοιχημάτιζα

Ένα τέταρτο φρέσκο φεγγάρι

Μισό κιλό άστρα λαχταριστά

Πως δεν μπορεί να περπατήσει

Σε μια ευθεία γραμμή το δρόμο

Που οδηγούσε από τον αφαλό στο

Στήθος μου

Χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια

Κι αν κέρδιζες

Μπορεί να με κοιτούσες όποτε

Με όποια μάτια ήθελες

(Κι όχι αυτά που πρέπει)

Μέχρι την επόμενη πανσέληνο

Έχασε όμως.

Sunday, March 18, 2007



Sunday, March 11, 2007

ήταν να μη πω ότι με έπιασε η άνοιξη και χειμώνιασε
ουφ... κρυώνω

Wednesday, March 07, 2007


Ξύπνησα επιτέλους Άνοιξη

Και Είμαι όλο αισθήσεις

Και καθόλου αισθήματα

βαριά

Άνοιξα

Και γέμισα συγκρατημένα Ξεκαρδίσματα

Ανάλαφρες κλαρωτές Παραδοξότητες

Ο κόσμος που ξαφνιάζεται

όταν βγάζω τα γυαλιά μου

Με Τα πολύχρωμα μάτια μου

Σπάω τα φανάρια των αυτοκινήτων

Και θρυμματίζω κάμερες

Θυμάμαι ξεχασμένα θέλω μου

Να μαγειρέψω σε όλους τους αγαπημένους μου

Εξωτικά πιάτα

Ένας καφές ξημερώματα με έναν άγνωστο

Λικέρ κόκκινο γιαγιαδίστικο από γυάλινο μπουκάλι

Να χορέψω με το πιο όμορφο αγόρι στο μπαρ

Και να φοράω καπέλο με βέλο

Και γάντια μακριά από σατέν

Το σπίτι γεμάτο με απρόβλεπτα λουλούδια

Να μουρμουρίσω (με λαλαλά)

τραγούδια για παλιούς κι ωραίους έρωτες

Να κλείσω το μάτι σε καινούριους

Άγουρους αχνούς

Ζιγκ ζαγκ σε δεντροφυτεμένους πεζόδρομους

Να γελάσω πνιχτά σε κατανυκτικές βιβλιοθήκες

κοριτσίστικες κουβέντες

Να γουργουρίσω χορτάτη και θερμή σε αγκαλιές

Κάτω απ’ τον ήλιο

φρέσκα φρούτα σε πραλίνα

Να ακούσω όλες τις μουσικές του κόσμου

Και να τις μοιραστώ

Να βρω τις πιο όμορφες λέξεις που υπάρχουν

και να τις μοιραστώ

άφοβα

δίπλα στη θάλασσα-ίσως

Κάτω από τον Ήλιο

Να φεύγω

Tuesday, March 06, 2007

είδες πόσο εύκολο είναι?
όλα μια ιδέα...

Friday, March 02, 2007

κι αυτά τα χιόνια δεν λένε να λιώσουν

κι αυτός ο άτιμος,

ο ήλιος,

δεν βοηθά καθόλου

Με σέρνει χωρίς έλεος μαζί του,

και γω ακολουθώ,

τυφλά σαν ηλιοτρόπιο

–κοιτάω ψηλά,

παραληρώ για ουρανούς και θέες

πανοραμικές

κι αεροπλάνα, πλοία και ποδήλατα.

Καίγεται το μυαλό μου απροστάτευτο και

ζαλισμένο πια,

μου φλυαρεί για δρόμους και κήπους

ζωγραφιστούς,

κουβέντες και στίχους ψιθυριστούς που δεν πρέπει

να ερμηνεύω

γιατί είναι κομμένοι και γραμμένοι

για να διαβάζονται αλλιώς, αλλού

σε μια άλλη διάσταση,

σε μια άλλη γλώσσα,

που εγώ-και συ- δεν πρόκειται να μάθουμε

σύντομα ?

ποτέ?