κι αυτός ο άτιμος,
ο ήλιος,
δεν βοηθά καθόλου
Με σέρνει χωρίς έλεος μαζί του,
και γω ακολουθώ,
τυφλά σαν ηλιοτρόπιο
–κοιτάω ψηλά,
παραληρώ για ουρανούς και θέες
πανοραμικές
κι αεροπλάνα, πλοία και ποδήλατα.
Καίγεται το μυαλό μου απροστάτευτο και
ζαλισμένο πια,
μου φλυαρεί για δρόμους και κήπους
ζωγραφιστούς,
κουβέντες και στίχους ψιθυριστούς που δεν πρέπει
να ερμηνεύω
γιατί είναι κομμένοι και γραμμένοι
για να διαβάζονται αλλιώς, αλλού
σε μια άλλη διάσταση,
σε μια άλλη γλώσσα,
που εγώ-και συ- δεν πρόκειται να μάθουμε
σύντομα ?
ποτέ?
No comments:
Post a Comment