Saturday, January 21, 2006

No Mercy


Ο Marcel μπήκε στη ζωή μου κάπως άγαρμπα αλλά με πολύ συνειδητούς σκοπούς, κάτι που εμένα αρχικά μου διέφυγε-ίσως και εσκεμμένα- οφείλω να ομολογήσω.

Μόλις είχα ζήσει ένα δραματικό χωρισμό και βιώνοντας το φόβο μιας επικείμενης μοναξιάς δέχτηκα με ευκολία την προσφορά μιας έστω και εφήμερης συντροφικότητας με σκοπό να αποσπάσω το μυαλό μου από το πρόσφατο παρελθόν.

Ως τυπικό δείγμα του φύλου του δε δίστασε από την αρχή να επιδοθεί σε εκδηλώσεις άκρατης τρυφερότητας και διαχυτικών χειρονομιών απερίφραστης αφοσίωσης, που δεν άφηναν περιθώρια σκεπτικισμού πάνω στην ειλικρίνεια τους, αλλά ούτε καν το χρόνο να αναρωτηθώ για το ενδεχόμενο πιθανών απώτερων βλέψεων.
Πολύ σύντομα αφελώς πεπεισμένη περί της αδυναμίας του να τα βγάλει πέρα μόνος του-καθ΄ ότι νέος και εν γένει άβγαλτος- του άνοιξα τις πύλες της καρδιάς μου και κατόπιν του σπιτιού μου έχοντας πλήρη επίγνωση της δυσκολίας στην επικοινωνία που θα αντιμετωπίζαμε καθότι δεν μιλάγαμε την ίδια γλώσσα.
Ο Marcel εισέβαλε-όπως προφανώς σχεδίαζε- εν τέλει σπίτι μου με ένα σχεδόν αξιοθαύμαστο-εντούτοις ακόμα και τότε μη αντιληπτό εκ μέρους μου- θράσος και πολύ γρήγορα ανέπτυξε δυσανάλογες αξιώσεις τόσο για το νεαρό της ηλικίας του όσο και για το σύντομο της γνωριμίας μας. Δεχόμουν τα πάντα -τυφλωμένη από την τρυφερότητα που επιμελώς φρόντιζε να μου εμπνέει-τις ατελείωτες ώρες προκλητικής τεμπελιάς, την κακή του σχέση με το νερό, τις παράλογες διατροφικές του απαιτήσεις, την απαραδέκτως βίαιη-έως και σαδιστική ενίοτε- συμπεριφορά του στο κρεβάτι-συγκεκαλυμμένη πίσω από μια δήθεν παιχνιδιάρικη διάθεση-τα ξεπορτίσματά του μέχρι τα ξημερώματα. Για πολύ καιρό δεν κοιμόμουν καλά και ήμουν γεμάτη σημάδια από τις πάσης φύσεως επιθέσεις του.
Τα δέχτηκα όλα μέχρι τη στιγμή που ένα βράδυ βρήκα γυρνώντας σπίτι τον καναπέ μου ξεσκισμένο και τις κουρτίνες κομμάτια-χωρίς ούτε μια υποψία μετάνοιας στα μεγάλα πράσινα μάτια του. Πάνω σε μια κρίση οργής τον πέταξα έξω αγριεμένη μη ξέροντας τι έκανα.
Δεν τον ξαναείδα. Ο Βασίλης από κάτω μου είπε ότι μάλλον τον πάτησε αυτοκίνητο εκείνη την ίδια μέρα.
Εγώ καμιά φορά νομίζω ότι τον ακούω στην πίσω αυλή το μακρόσυρτο παραπονιάρικο νιαούρισμά του.

Monday, January 16, 2006

The sweetest



Our time is done my love
We've laid it all to waste
One thousand moonlit kisses
can't sweeten this bitter taste
My desire for you is endless
and I'll love you 'till we fall
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of all


To think we can find happiness
hidden in a kiss
Ah, to think we can find happiness
that's the greatest mistake there is
There is nothing left to cling to babe
There is nothing left to soil
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of all


Ooohhh where did it begin
When all we did was lose
There's nothin' left to win


So lay your weapons down
they serve no purpose in your hands
And if you wanna hold me
then go ahead and hold me
I won't upset your plans
If it's revenge you want
then take it babe
Or you can walk right out the door
I just don't care anymore
And that's the sweetest embrace of all


Ooohhh where did it begin
When all we did was lose
There's nothin' left to win


It's over babe
And it really is a shame
We are losers you and me babe
In a rigged and crooked game
My desire for you is endless
And I love you most of all
I just don't want you no more
and that's the sweetest embrace of al

αφού πλέον ξέρω ότι με διαβάζεις

Saturday, January 14, 2006

A long way to the top


Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν αυτό το μυστήριο ταλέντο να μπορούν να μιλάνε για τα πιο σκληρά και σκοτεινά πράγματα με τον πιο αναπάντεχο τρόπο-με γλυκύτητα, με χιούμορ ή με ρομαντισμό-ένας από αυτούς είναι ο Morissey (To die by your side...) ένας άλλος είναι ο φίλος μου ο Α. και ένας ακόμα είναι ο Nick Hornby.
Το Along way down είναι τόσο όμορφο που το διάβασα μέσα σε τρεις διαδρομές λεωφορείων και δυο νύχτες -μη μπορώντας να το αφήσω πραγματικά.
Τον αγαπάω αυτό τον άνθρωπο γιατί έχει μια ποιότητα αμείωτη από το High Fidelity μέχρι τώρα και ένα τόσο οικείο και ανθρώπινο χιούμορ που έχω βρει σε πολύ λίγους συγγραφείς (από Έλληνες μόνο στο Λένο Χρηστίδη).
Και πάντα ζηλεύω αυτούς που δεν τον έχουν ανακαλύψει οπότε έχουν επομένως πέντε βιβλία του ακόμα να διαβάσουν (χωρίς τη συλλογή με τα διηγήματα που επιμελήθηκε).....

Wednesday, January 11, 2006


Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου
Ο Μίδας έχει αφτιά γαϊδάρου

Saturday, January 07, 2006

Stand by me

Ποιοι είναι οι φίλοι μου?
Τι περιμένω από αυτούς?
Τι είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω για αυτούς? Πόσο θα μου έλειπαν αν έφευγα πολύ μακριά, ή αν έφευγαν πολύ μακριά? Πόσο ικανοποιημένη είμαι από τους φίλους μου κα πόσο αυτοί από μένα? Τι είναι αυτό που με έκανε να αποζητήσω την παρέα τους- και αυτοί τη δική μου- πέρα από τις περιστάσεις? Πόσα τελικά ξέρουν για μένα-και πόσα θέλω να ξέρουν? Πόσα ξέρω-και πόσα θέλόυν να ξέρω- εγώ για αυτούς?
Τι είναι φίλος? Αυτός με τον οποίο περνάς καλά? Απλώς?
Ή μήπως εκείνος για τον οποίο ΞΕΡΕΙΣ ότι θα είναι δίπλα σου-γιατί το θέλει- οποιανδήποτε στιγμή σου και αυτό σε γεμίζει και το επιθυμείς…
Πόσο κοντά μπορείς να είσαι με κάποιον που δεν θέλει από τη ζωή τα ίδια πράγματα με σένα? Μήπως μπορείς πάρα πολύ όταν υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση? Μήπως τελικά η λέξη κλειδί να είναι ο απόλυτος σεβασμός για την ξεχωριστή ατομικότητα του άλλου? Για τις ιδιαιτερότητές του και τη διαφορετικότητά του? Μήπως κάπου εκεί σκοντάφτουν οι φιλίες? Και κάπου αλλού.
Στο ότι η φιλία είναι το να ακούς και όχι μόνο να έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σε ακούνε, και να βλέπεις και να κατανοείς και να μη ζητάς – γιατί ο φίλος πάντα δίνει όταν μπορεί-και καταλαβαίνει. Γιατί η φιλία και η ελευθερία είναι διπλή συνεπαγωγή και όταν υπάρχει και είναι ουσιαστική και πραγματική είναι
μόνο ελευθερία και όχι δέσμευση, ούτε υποχρέωση, ούτε αγγαρεία.

Με τους φίλους μου περνάω καλά όπου και να βρίσκομαι. Δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία ο χώρος- είμαι μαζί τους γιατί θέλω να είμαι μαζί τους και όχι για να περιβάλλομαι από ωραίο κόσμο ή για να λέω ότι πήγα κι εκεί. Και απαιτώ το ίδιο από αυτούς-όσο παράλογο και αν είναι-και προσβάλλομαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους που εγώ θεωρούσα φίλους μου είναι άλλα πράγματα που τους ενδιαφέρουν (που και με ποιόν κτλ κτλ), και ότι για να περνάνε καλά δεν τους ενδιαφέρει το ότι θα είμαστε μαζί αλλά αυτά τα υπόλοιπα. Ίσως να γίνομαι παράλογη λοιπόν...

Η φιλία προϋποθέτει την έλλειψη ανταγωνισμού. Γιατί υπάρχει θαυμασμός. Θαυμάζω τους φίλους μου για όλα αυτά που εγώ δεν έχω και θέλω να πιστεύω ότι είναι αμοιβαίο- και είναι ένας θαυμασμός πηγαίος και ειλικρινής και έχει να κάνει με την εκτίμηση και το σεβασμό για την διαφορετικότητα του άλλου που τελικά εμπεριέχει τον ορισμό της ευτυχίας-είμαι ευτυχισμένη όταν ξέρω ότι με αγαπούν και με εκτιμούν αυτοί που αγαπώ και θαυμάζω.
Ο ανταγωνισμός προκαλεί φθόνο και δόλο. Υποσκάπτει τον θαυμασμό και τελικά μετακινεί την ισορροπία της ευτυχίας στο να επιθυμείς υπογείως να πάψει να έχει ο άλλος αυτά που θαύμαζες σε αυτόν-κάτι που αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτό από τον άλλο έστω και διαισθητικά –και επομένως το θέμα είναι να αγαπάς αυτά που έχεις γιατί μόνό έτσι μπορείς να θαυμάζεις άδολα αυτά που έχει ο άλλος.
Μήπως λοιπόν τελικά οι άνθρωποι που δεν σέβονται επαρκώς τον εαυτό τους δεν μπορούν να έχουν φίλους?

(Θα θελα να ‘μουν ξανά παιδί-ήταν τόσο εύκολο τότε…)

Friday, January 06, 2006

Κι αυτά τα καμένα λίπη?



Τέλειωσα με τα Χριστούγεννα απόψε.
Μάζεψα τα δώρα που είχαν μείνει κάτω από το δέντρο, έσβησα τα πολύχρωμα φωτάκια-τα μονόχρωμα τα διατηρώ όλη τη χρονιά-σήκωσα το λεκιασμένο από κόκκινο κρασί πρωτοχρονιάτικο τραπεζομάντιλο και αποφάσισα να μείνω για τρίτη συνεχή μέρα σπίτι βράδυ και να ασχοληθώ λίγο πιο εκτενώς με το θέμα της κουζίνας, πριν αναγκαστώ να καταφύγω σε απεντόμωση.
Αποποιήθηκα λοιπόν με συγκίνηση τον τίτλο της ντροπής της νοικοκυράς που για τις τελευταίες εβδομάδες διατηρούσα περίτρανα και παρά τον πυρετό μου (δέκατα) και το εκνευριστικό συνάχι που μου άφησαν οι κραιπάλες της περσινής βδομάδας, μέτρησα υπομονετικά πόσα πιάτα –και ποτήρια κυρίως- μπορεί να πλύνεις με ένα μπουκάλι Fairy (πολλά). Στο εντωμεταξύ, ενταφίασα κατανυκτικά με μουλιασμένα χέρια, κάποιες παράπλευρες απώλειες πάλαι πότε νυκτόβιων κολονάτων και σεμνών νεροπότηρων που δεν άντεξαν την σύγκρουση με τον κρύο μαρμάρινο νεροχύτη…
Μετά από ένα δίωρο session οικοκυρικών κατέληξα ότι η μοναδική απόφαση που έχω να πάρω για τη νέα χρονιά είναι να πλένω τα πιάτα -και τα ποτήρια κυρίως- στην ώρα τους-σκέψη ασαφής και σχετική εντέλει, γιατί ποιος ορίζει ποια μπορεί να είναι αυτή (η ώρα τους) άλλωστε?
Ήρεμη που πήρα κι εγώ μια απόφαση-έστω και σαθρή- για φέτος μπορώ να απολαύσω επιτέλους τη μοναξιά μου, με υπόκρουση Χατζηδάκη και κρασί σε κάποιο από τα (εναπομένοντα) καθαρά μου ποτήρια.

Όσο κι αν αγαπάω τους φίλους μου (απεριόριστα), αυτές οι μοναχικές στιγμές που περνάω - το σπίτι μου κι εγώ μόνοι- είναι πάντα αναπάντεχα (σχήμα οξύμωρο αλλά τόσο ειλικρινές) απολαυστικές μετά τις γιορτές...Για λίγο βέβαια -ίσα ίσα μέχρι τα κτήνος της κοινωνικότητας να ξυπνήσει πεινασμένο πάλι μέσα μου και να αρχίσει να με ξανασέρνει, σχεδόν ακούσια, στους δρόμους της πόλης…

Προς το παρόν όμως στο cd player παίζει τη μαγική μουσική από την Ελεύθερη κατάδυση και γω βυθίζομαι με ευγνωμοσύνη στον πυρετό μου...

Monday, January 02, 2006

Νιου γιαρ ρεζολουσιονς



H χρονιά άλλαξε με Mary Popins και βασιλόπιτα δεν κόψαμε- ούτως ή άλλως ποτέ δεν πετυχαίνω φλουρί...-μετά από το I need you around καταλήξαμε στην παρακμή του Γ. που καθόλου παρηκμαζμένος περίμενε τον ξενιτεμένο έρωτά του και χόρευε ακατάπαυστα Crambs, μετά την πρωινή κοτόσουπα ξύπνησα αργα το απόγευμα-σουρούπωνε- και βρέθηκα σε ανύποπτο χρόνο σε ακαθόριστου ύφους διαπροσωπικές περιπτύξεις όντας σε ένα μάλλον πρωτοχρονιάτικο mood- στον καναπέ μου μετά από τόσο καφέ που δεν θα κοιμόμουν δυο μέρες-και τώρα μετά από ένα Σαββατοκύριακο που θρέφομαι με τυροπιτάκια, κρασί, τσιπς, τεκίλα, μελομακάρονα, τζιν και γαλακτομπούρεκο αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι σημάδια για το πως θα είναι το 2006...

Κι η παναγιά μαζί μας

ΚΑΛΗΜΑΣΧΡΟΝΙΑ