Κι αυτά τα καμένα λίπη?

Τέλειωσα με τα Χριστούγεννα απόψε.
Μάζεψα τα δώρα που είχαν μείνει κάτω από το δέντρο, έσβησα τα πολύχρωμα φωτάκια-τα μονόχρωμα τα διατηρώ όλη τη χρονιά-σήκωσα το λεκιασμένο από κόκκινο κρασί πρωτοχρονιάτικο τραπεζομάντιλο και αποφάσισα να μείνω για τρίτη συνεχή μέρα σπίτι βράδυ και να ασχοληθώ λίγο πιο εκτενώς με το θέμα της κουζίνας, πριν αναγκαστώ να καταφύγω σε απεντόμωση.
Αποποιήθηκα λοιπόν με συγκίνηση τον τίτλο της ντροπής της νοικοκυράς που για τις τελευταίες εβδομάδες διατηρούσα περίτρανα και παρά τον πυρετό μου (δέκατα) και το εκνευριστικό συνάχι που μου άφησαν οι κραιπάλες της περσινής βδομάδας, μέτρησα υπομονετικά πόσα πιάτα –και ποτήρια κυρίως- μπορεί να πλύνεις με ένα μπουκάλι Fairy (πολλά). Στο εντωμεταξύ, ενταφίασα κατανυκτικά με μουλιασμένα χέρια, κάποιες παράπλευρες απώλειες πάλαι πότε νυκτόβιων κολονάτων και σεμνών νεροπότηρων που δεν άντεξαν την σύγκρουση με τον κρύο μαρμάρινο νεροχύτη…
Μετά από ένα δίωρο session οικοκυρικών κατέληξα ότι η μοναδική απόφαση που έχω να πάρω για τη νέα χρονιά είναι να πλένω τα πιάτα -και τα ποτήρια κυρίως- στην ώρα τους-σκέψη ασαφής και σχετική εντέλει, γιατί ποιος ορίζει ποια μπορεί να είναι αυτή (η ώρα τους) άλλωστε?
Ήρεμη που πήρα κι εγώ μια απόφαση-έστω και σαθρή- για φέτος μπορώ να απολαύσω επιτέλους τη μοναξιά μου, με υπόκρουση Χατζηδάκη και κρασί σε κάποιο από τα (εναπομένοντα) καθαρά μου ποτήρια.

Όσο κι αν αγαπάω τους φίλους μου (απεριόριστα), αυτές οι μοναχικές στιγμές που περνάω - το σπίτι μου κι εγώ μόνοι- είναι πάντα αναπάντεχα (σχήμα οξύμωρο αλλά τόσο ειλικρινές) απολαυστικές μετά τις γιορτές...Για λίγο βέβαια -ίσα ίσα μέχρι τα κτήνος της κοινωνικότητας να ξυπνήσει πεινασμένο πάλι μέσα μου και να αρχίσει να με ξανασέρνει, σχεδόν ακούσια, στους δρόμους της πόλης…

Προς το παρόν όμως στο cd player παίζει τη μαγική μουσική από την Ελεύθερη κατάδυση και γω βυθίζομαι με ευγνωμοσύνη στον πυρετό μου...