Stand by me

Ποιοι είναι οι φίλοι μου?
Τι περιμένω από αυτούς?
Τι είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω για αυτούς? Πόσο θα μου έλειπαν αν έφευγα πολύ μακριά, ή αν έφευγαν πολύ μακριά? Πόσο ικανοποιημένη είμαι από τους φίλους μου κα πόσο αυτοί από μένα? Τι είναι αυτό που με έκανε να αποζητήσω την παρέα τους- και αυτοί τη δική μου- πέρα από τις περιστάσεις? Πόσα τελικά ξέρουν για μένα-και πόσα θέλω να ξέρουν? Πόσα ξέρω-και πόσα θέλόυν να ξέρω- εγώ για αυτούς?
Τι είναι φίλος? Αυτός με τον οποίο περνάς καλά? Απλώς?
Ή μήπως εκείνος για τον οποίο ΞΕΡΕΙΣ ότι θα είναι δίπλα σου-γιατί το θέλει- οποιανδήποτε στιγμή σου και αυτό σε γεμίζει και το επιθυμείς…
Πόσο κοντά μπορείς να είσαι με κάποιον που δεν θέλει από τη ζωή τα ίδια πράγματα με σένα? Μήπως μπορείς πάρα πολύ όταν υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση? Μήπως τελικά η λέξη κλειδί να είναι ο απόλυτος σεβασμός για την ξεχωριστή ατομικότητα του άλλου? Για τις ιδιαιτερότητές του και τη διαφορετικότητά του? Μήπως κάπου εκεί σκοντάφτουν οι φιλίες? Και κάπου αλλού.
Στο ότι η φιλία είναι το να ακούς και όχι μόνο να έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σε ακούνε, και να βλέπεις και να κατανοείς και να μη ζητάς – γιατί ο φίλος πάντα δίνει όταν μπορεί-και καταλαβαίνει. Γιατί η φιλία και η ελευθερία είναι διπλή συνεπαγωγή και όταν υπάρχει και είναι ουσιαστική και πραγματική είναι
μόνο ελευθερία και όχι δέσμευση, ούτε υποχρέωση, ούτε αγγαρεία.

Με τους φίλους μου περνάω καλά όπου και να βρίσκομαι. Δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία ο χώρος- είμαι μαζί τους γιατί θέλω να είμαι μαζί τους και όχι για να περιβάλλομαι από ωραίο κόσμο ή για να λέω ότι πήγα κι εκεί. Και απαιτώ το ίδιο από αυτούς-όσο παράλογο και αν είναι-και προσβάλλομαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι για κάποιους που εγώ θεωρούσα φίλους μου είναι άλλα πράγματα που τους ενδιαφέρουν (που και με ποιόν κτλ κτλ), και ότι για να περνάνε καλά δεν τους ενδιαφέρει το ότι θα είμαστε μαζί αλλά αυτά τα υπόλοιπα. Ίσως να γίνομαι παράλογη λοιπόν...

Η φιλία προϋποθέτει την έλλειψη ανταγωνισμού. Γιατί υπάρχει θαυμασμός. Θαυμάζω τους φίλους μου για όλα αυτά που εγώ δεν έχω και θέλω να πιστεύω ότι είναι αμοιβαίο- και είναι ένας θαυμασμός πηγαίος και ειλικρινής και έχει να κάνει με την εκτίμηση και το σεβασμό για την διαφορετικότητα του άλλου που τελικά εμπεριέχει τον ορισμό της ευτυχίας-είμαι ευτυχισμένη όταν ξέρω ότι με αγαπούν και με εκτιμούν αυτοί που αγαπώ και θαυμάζω.
Ο ανταγωνισμός προκαλεί φθόνο και δόλο. Υποσκάπτει τον θαυμασμό και τελικά μετακινεί την ισορροπία της ευτυχίας στο να επιθυμείς υπογείως να πάψει να έχει ο άλλος αυτά που θαύμαζες σε αυτόν-κάτι που αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτό από τον άλλο έστω και διαισθητικά –και επομένως το θέμα είναι να αγαπάς αυτά που έχεις γιατί μόνό έτσι μπορείς να θαυμάζεις άδολα αυτά που έχει ο άλλος.
Μήπως λοιπόν τελικά οι άνθρωποι που δεν σέβονται επαρκώς τον εαυτό τους δεν μπορούν να έχουν φίλους?

(Θα θελα να ‘μουν ξανά παιδί-ήταν τόσο εύκολο τότε…)