μετά λοιπόν από τόσο καιρό θυμάμαι μόνο ένα στενό μπαλκόνι χωρίς κάγκελα με σκόρπιες λίγες λέξεις στα πλακάκια κι έτσι όπως ο ειρμός τους χάθηκε στο χρόνο μόνο μια αίσθηση έχει πλέον απομείνει από μιαν ιστορία που αληθινά δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς όμως κάπως κι οι δυο γνωρίζαμε κι έτσι δεν χρειάστηκε ούτε για μια στιγμή να κρύψουμε ο ένας το τέλος απ' τον άλλο