Χωρίς Τίτλο

Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
ξέρεις πως είναι λέει να πνίγεσαι στην ίδια σου την ελαφρότητα την ψεύτρα
να υποκύπτεις στη βουλιμία της σκέψης που δε ξέρει πώς να πάψει
όταν στο δρόμο αντανακλά η άσφαλτος –ζεστή κι αμέριμνη- ευχαριστίες που δεν έδωσες και εκείνες που δεν πήρες
φεύγοντας βιαστικά
και κάποια όχι -υπότιτλοι να πέφτουν πριν το κάδρο
κι όποιος σου ψιθύρισε κάποτε το τέλος ας πάει επιτέλους να χαθεί
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
δεν έπιασαν τα φρένα όταν έπρεπε και τώρα εκεί στα δεύτερα του χρόνου βλέπω
το αύριο να διαλύεται στα μούτρα σου ηχηρά
με τ' όραμα ενός τρελού χορού να σε καταδιώκει
όταν το αίμα βιάζεται τις φλέβες να επιτάξει
κι οι δείχτες δείχνουν ίσοι
που ώρες και λεπτά να γίνονται ένα
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα,
μόνο για πότισμα του άγριου στεγνού βράχου που κοίταξε από ψηλά το πέλαγος
πεισματικά να αρνείται το θεό
ακόμα κι όταν σύννεφα πυκνώνουν στους ορίζοντες
θολά ιδεογράμματα ενός ίσως
κι η θάλασσα που άχνιζε το θειάφι
Δεν υπάρχει καιρός για ανάσα
μας τέλειωσε εξάλλου κι ο αέρας
κουράστηκαν κι όσοι χειροκροτούσαν
πόνεσαν λέει τα χέρια τους, μελάνιασαν
τους έμεινε όμως το χαμόγελο το ζωγραφιστό
της επιδοκιμασίας
σαν τζάμι αλεξίσφαιρο στον οίκτο
Δεν έφτασε ο καιρός για ανάσα
ίσως και να μη φύσηξε καθόλου