Τα χέρια μου δεν μπορούν πια να ακολουθούν τις σκέψεις μου και οι εικόνες που με κατακλύζουν πλέον είναι τόσες πολλές που δεν μπορώ να τις σχηματοποιήσω σε λέξεις και φράσεις.
Οι γιορτές έφυγαν εν ριπή οφθαλμού και ένα πρωί ξύπνησα τρομαγμένη για εκείνες τις ώρες που πέρασαν κρυφά χωρίς να τις αντιληφθώ.

Μερικές φορές η πραγματικότητα είναι τόσο απίστευτη που την παρακολουθείς νοητά σαν ταινία. Θαυμάζεις τους διάλογους και αναρωτιέσαι για το τέλος. Πατάς rewind ξανά και ξανά και χαμογελάς δύσπιστα με το ανεξήγητό των καταστάσεων.

Αυτή τη χρονιά δεν θα πάρω εξεζητημένες αποφάσεις λοιπόν-θα αφεθώ μοιραία στη ροή της πραγματικότητας θα την ακολουθήσω κολυμπώντας και δεν θα την αμφισβητήσω πουθενά. Θα απολαμβάνω κάθε ευτυχή σιγουριά της και θα χτυπάει η καρδιά μου στις αμφιβολίες της, θα νιώθω ό,τι μου δίνει στο έπακρο. Απογειωτικό ή οδυνηρό. Ό,τι
Και θα συγκρατώ συστηματικά τις λέξεις μου-άτακτες και ανεξέλεγκτες-μέχρι να βρω τους κοινούς μας κανόνες για τα τις συντάξω και να στις παραθέσω. Μέχρι τότε, Θα ρουφάω στωικά τις δικές σου.