Εμείς εξάλλου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο άγνωστοι
που αλληλοπροσπερνούνται ένα βράδυ
φθινοπώρου
ίσως βροχερό-και κάπως κρύο
κάπου κοντά στην Ομόνοια
τρέχοντας να προλάβουν το μετρό.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο θαμώνες τυχαίοι σε ένα έρημο
και λίγο παρακμιακό
μπαρ γύρω από την πλατεία Μαβίλη
πίνοντας το τελευταίο ποτό τσιμπώντας
μερικούς μπαγιάτικους ξηρούς καρπούς
και φεύγοντας μετά μόνοι προς αντίθετες κατευθύνσεις
κάποιο χειμωνιάτικο ξημέρωμα.
Ούτε και θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε δυο αφηρημένοι περαστικοί
που κάθισαν για λίγο
να απολαύσουν ήσυχα τη μυρωδιά
του νυχτολούλουδου
σε ένα παγκάκι στην Πανεπιστημίου
(κάπου μπροστά από το Ροζ κτίριο υποθέτω)
κάποιο δροσερό σούρουπο
μιας νεογέννητης άνοιξης.
Είχε αιώνες τώρα καθορίσει το σύμπαν μια διασταύρωσή μας άλλη
απλώς ένα όνομα δεν της είχε ακόμη δώσει-
5 comments:
ίδιες διαδρομές/άλλα άτομα
;)
Πολυπόθητο το συναίσθημα της μελαγχολίας.
Εύγε Κορίτσι Οξύ.
Ευχαριστώ-
Post a Comment