Sunday, May 27, 2007

ένα πιάσιμο στα γόνατα


Στους γνώριμους τόπους πάλι

συνεπώς

Στις γνώριμες ώρες, στις γνώριμες αναμονές

και εμμονές

πιάστηκαν ελαφρά τα χέρια από την προσπάθεια

Πετάχτηκαν οι φλέβες

Χτύπησε και λίγο πιο γρήγορα η καρδιά

Κόπηκε κάποιες στιγμές και η ανάσα

στο ανέβασμα-ήταν απότομο,

φοβόμουνα μη ξαναπέσω

-γθαρθήκανε τα δάχτυλα στους βράχους που κρατιόμουνα

μα τελικά κατάφερα

και βγήκα –σώα μπορεί μα όχι αβλαβής-

από την λαγουδότρυπα

που είχε ανοίξει εκείνη η μικρούλα η στιγμή

νυχτερικής αδυναμίας

στη λεία μας κανονικότητα

στην άσφαλτο του φυσικού μας χώρου

(και είχα-με- παραπατήσει ευχάριστα, είχα-με- πέσει μέσα)

επιστροφή στο τώρα

μετά την κούραση της τόσης ανάβασης

πίσω στην τάξη-το διάλειμμα τελείωσε

3 comments:

markos-the-gnostic said...

αυτές οι στιγμές αδυναμίας είναι οι πύλες μας. φαντάσου να μη τις είχαμε...

Stardustia said...

αυτή η άσφαλτος του φυσικού μας χώρου, αυτή η λεία κανονικότητα, ένα από τα πιο φοβερά πράγματα στα οποία μας συνηθίζει η ζωή μας μέσα σε αυτές τις τεράστιες πόλεις…
Λίγο χωματόδρομο, βρε παιδιά, λίγα κατσάβραχα και λακκούβες…
Γι’ αυτό μην τις φοβάσαι τις λαγουδότρυπες, χρειάζονται για να μας κρατούν λίγο κοντά στο χώμα, μπας και δεν ξεχάσουμε τελείως τη μυρωδιά του...

koritsi_oksi said...

άντε όμως να επιβιώσεις στο μπετόν μετά...και ξέρεις, όταν σε φέρει πάλι πίσω ο κούνελος έχεις ξεχάσει πια το δρόμο...