Thursday, May 25, 2006

ό,τι προλάβουμε


Κοπιάζω κάθε μέρα να μετατρέψω αυτή τη θλίψη σε θυμό αλλά δεν μπορώ και νιώθω τόσο κουρασμένη
ότι αυτή η ματαιότητα με ξεμπροστιάζει

Δεν τα πάω καλά με το συναίσθημα

Δεν μπορώ να το ελέγξω

Με κάνει ό,τι θέλει
Με παρασέρνει σαν σκυλί που δεν μπορεί να το κρατήσει το αφεντικό του

Ό,τι πρόλαβες λοιπόν

Ακριβώς όπως το λες

3 comments:

mplim-mplom said...

Η μέρα μας βρίσκει πάντα κουρασμένους από τις σκέψεις και τα όνειρα της νύχτας. Μακάρι να κάναμε τη μέρα τα μισά απ'όσα σκεφτόμαστε τη νύχτα..αλλά ξεχνάμε...αααχ! πόσο εύκολα ξεχνάμε..Να θυμώνεις!Είναι τόσο όμορφες οι γραμμές των νεύρων που σχηματίζονται στο πρόσωπο, έτοιμες να εκραγούν...Προς τα έξω,όμως, ε; όχι προς τα μέσα..

mplim-mplom said...

στο μέτωπο συγκεκριμένα:)

koritsi_oksi said...

...το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό-ο προσανατολισμός...:)