No Mercy

Ο Marcel μπήκε στη ζωή μου κάπως άγαρμπα αλλά με πολύ συνειδητούς σκοπούς, κάτι που εμένα αρχικά μου διέφυγε-ίσως και εσκεμμένα- οφείλω να ομολογήσω.

Μόλις είχα ζήσει ένα δραματικό χωρισμό και βιώνοντας το φόβο μιας επικείμενης μοναξιάς δέχτηκα με ευκολία την προσφορά μιας έστω και εφήμερης συντροφικότητας με σκοπό να αποσπάσω το μυαλό μου από το πρόσφατο παρελθόν.

Ως τυπικό δείγμα του φύλου του δε δίστασε από την αρχή να επιδοθεί σε εκδηλώσεις άκρατης τρυφερότητας και διαχυτικών χειρονομιών απερίφραστης αφοσίωσης, που δεν άφηναν περιθώρια σκεπτικισμού πάνω στην ειλικρίνεια τους, αλλά ούτε καν το χρόνο να αναρωτηθώ για το ενδεχόμενο πιθανών απώτερων βλέψεων.
Πολύ σύντομα αφελώς πεπεισμένη περί της αδυναμίας του να τα βγάλει πέρα μόνος του-καθ΄ ότι νέος και εν γένει άβγαλτος- του άνοιξα τις πύλες της καρδιάς μου και κατόπιν του σπιτιού μου έχοντας πλήρη επίγνωση της δυσκολίας στην επικοινωνία που θα αντιμετωπίζαμε καθότι δεν μιλάγαμε την ίδια γλώσσα.
Ο Marcel εισέβαλε-όπως προφανώς σχεδίαζε- εν τέλει σπίτι μου με ένα σχεδόν αξιοθαύμαστο-εντούτοις ακόμα και τότε μη αντιληπτό εκ μέρους μου- θράσος και πολύ γρήγορα ανέπτυξε δυσανάλογες αξιώσεις τόσο για το νεαρό της ηλικίας του όσο και για το σύντομο της γνωριμίας μας. Δεχόμουν τα πάντα -τυφλωμένη από την τρυφερότητα που επιμελώς φρόντιζε να μου εμπνέει-τις ατελείωτες ώρες προκλητικής τεμπελιάς, την κακή του σχέση με το νερό, τις παράλογες διατροφικές του απαιτήσεις, την απαραδέκτως βίαιη-έως και σαδιστική ενίοτε- συμπεριφορά του στο κρεβάτι-συγκεκαλυμμένη πίσω από μια δήθεν παιχνιδιάρικη διάθεση-τα ξεπορτίσματά του μέχρι τα ξημερώματα. Για πολύ καιρό δεν κοιμόμουν καλά και ήμουν γεμάτη σημάδια από τις πάσης φύσεως επιθέσεις του.
Τα δέχτηκα όλα μέχρι τη στιγμή που ένα βράδυ βρήκα γυρνώντας σπίτι τον καναπέ μου ξεσκισμένο και τις κουρτίνες κομμάτια-χωρίς ούτε μια υποψία μετάνοιας στα μεγάλα πράσινα μάτια του. Πάνω σε μια κρίση οργής τον πέταξα έξω αγριεμένη μη ξέροντας τι έκανα.
Δεν τον ξαναείδα. Ο Βασίλης από κάτω μου είπε ότι μάλλον τον πάτησε αυτοκίνητο εκείνη την ίδια μέρα.
Εγώ καμιά φορά νομίζω ότι τον ακούω στην πίσω αυλή το μακρόσυρτο παραπονιάρικο νιαούρισμά του.