Παύση

Θα ήθελα λοιπόν απόψε να μου χάριζες
μία Μεγάλη λύπη,
Αρχοντική,
από αυτές τις θρυλικές που αναβλύζουν πανδαισίες
λεκτικές-
χωρίς χωνευτικές επιείκειες, παυσίπονα ελαφρυντικά,
ή γλυκαντικές παρηγοριές
πεπερασμένης λήξης.
Μία Λύπη χορταστική
βαριά και καρπερή σαν μέθη από σαμιώτικο κρασί
Να μου φιμώνει το μυαλό μονωτικά
και να ηχεί πλέον βροντερά
σαν εμβατήριο
εκείνο το ακόρντο
ανθρώπινης οδύνης
πάγιου τέλους
-και αρχής-
λαχανιασμένο και βραχνό,
σαν τη βοή
επιθανάτιου ρόγχου
-άλλωστε κάθε ακούσια απώλεια προσμονής,
κάθε αιφνίδια παύση επιθυμίας
κάθε επιτακτικός ή κι ευγενής στραγγαλισμός ελπίδος
διακαούς
Κάθε ήσυχη ματαίωση
είναι ένας μικρός θάνατος
και απαιτεί ένα πένθος -

Αδέκαστη και σκιερή
να θρέφει ανασφάλειες
φόβους ατροφικούς
Ευρύχωρη και σεβαστή
σαν Ιαματική Πληγή
Μια Λύπη εγκυμονούσα λόγια νόθα
Έτοιμη να ανθίσει φράσεις παρθένες
Και λήμματα ολοκαίνουρια – απρόφερτα ακόμα
Για να ντυθούν τα άλεκτα ,τα αφάνταστα
ή μόνο τα φανταστικά
(που είναι πάντα πιο γυμνά)
Μια Λύπη γαλαντόμα και σοφή.