Μια βροχή

Κι έπιασε εκεί στα ξαφνικά μια νεροποντή απέραντη
Σχεδόν Επική
Που, έλεγε, κοίτα να δεις
μοιάζει να μη τελειώνει ποτέ
κι έτσι να ζούμε πάντα σε ένα όξινο
καθεστώς βροχής
με -περιστασιακά –και ίσως ευάρεστα- ρίγη νοσταλγίας,
μουσκεμένοι ως το κόκαλο,
αναζητώντας δυο λεπτά ζέστης
μυθικής-
αφού θα έχουμε ξεχάσει πια
τη γλύκα υψηλών βαθμών
που προσφέρει
ένα σώμα
-εξαίσια-
θερμαντικό
Και λέει Να
θα μάθω τώρα –
να μιλώ με τη βροχή,
να κοιμάμαι με τη βροχή και να σε κοιτώ
–περιστασιακά- και μόνο
μέσα από τη βροχή
αφού η μόνη πιθανή θέρμη
σ’ αυτές τις –έκτακτες- συνθήκες υγρασίας
Θα ήταν ο πυρετός
Που προκαλεί
ένα βλέμμα
παραδόξως μακρόσυρτο