(Sorry...)

Τώρα λέω λοιπόν
Ίσως τελικά Αυτό Εγώ να ήθελα πάντα να κάνω
Να μαζεύω στιγμές
Μικρές ασύνδετες στιγμούλες
χρονικά κομψοτεχνήματα ακαθόριστης αξίας
Χάρτινα χρωματιστά κομμάτια αποσπασματικής μνήμης
Ενίοτε και ασπρόμαυρα (που μοιάζουν με όνειρα)
Απλώς δεν το’ ξερα νωρίς
Και τώρα βλέπω πόσο αδίκως έχανα τόσες ευφάνταστες νιφάδες παρελθόντος
Ανταλλάσσοντάς τες με (δήθεν) ιαματικές ώρες απάθειας
(Αμάθειας)
πόσο υποτιμούσα την αξία του σύντομου
και του εφήμερου στη ζωή
(που τόσο αγάπησα στην τέχνη)

κι αν είμαστε αστερόσκονη- μικρή μου
πάλι τέτοια θα γίνουμε-ίσως λίγο πιο συνειδητή
δεν βλάπτει λοιπόν λίγο λάμψη και στο ενδιάμεσο

Γι ΄ αυτό και σε συγχύζω καμιά φορά
(Επειδή σε αγαπάω)

Αυτή η διαδρομή είναι τόσο βασανιστικά σύντομη
Για να μας φοβίζει ο πόνος