ασφαλώς

Το καλοκαίρι συνεπάγεται την αδράνεια
Και γω νιώθω σαν γυμνό φυλλοβόλο δέντρο

Ρίχνω τα υποκίτρινα αραχνοΰφαντα φύλλα μου και αποσύρομαι αθόρυβα
αφήνομαι νωχελικά να με θερμάνει η κοσμική ακτινοβολία
να με κάψει η αβλέφαρη υπεριώδης ματιά του ήλιου
διαστέλλομαι ανεπαίσθητα αλλά ευχάριστα απειλητικά στο χώρο και τον πίνω με καλαμάκι
-χωρίς βιασύνη
απολαμβάνοντας κάθε γουλιά του
-διακρίνοντας και την παραμικρή γεύση του
μετά θα μασήσω τα παγάκια

ξαστερώνω καλέ μου
και η απόσταση ανάμεσα στα μάτια μου μεγαλώνει
και το καλοκαίρι, ο μεγάλος μου εραστής,
με κατακτάει πάλι- λίγο λίγο
ευάλωτη όπως με βρίσκει να το περιμένω
κάθε χρόνο
με υγρά μάτια και σκασμένα χείλη
με τα άκρα νωθρά
σκληρές πατούσες και μελωμένες-δαγκωμένες τις άκρες των δαχτύλων

επιτέλους ήρθε
να ελέγξει τη σφραγίδα του στο σώμα μου
και είναι πάντα εκεί