μια ανύποπτη (ανείπωτη) στιγμή λοιπόν,
άρχισε να φτύνει καρφιά
Μεγάλα μυτερά ατσάλινα, σκουριασμένα από το όξινο σάλιο της
Μέχρι που πόνεσε η γλώσσα της
Και μετά,
αφού άκουσε σκεπτική και λυπημένη τον μεταλλικό τους ήχο
καθώς έσκαγαν με φόρα στο τσιμέντο
Τα μάζεψε ένα ένα
και τρύπησε τις παλάμες της και τις πατούσες της
με αυτά
καθώς έπρεπε
3 comments:
πολύ μου άρεσε το d world σου
κι επίσης μαρέσει και μένα πολύ ο Κλίμτ
thnx...
ναι, είναι αλήθεια ότι ο Klimt αν και κραυγαλέα διακοσμητικός έχει μια πολύ ιδιαίτερη αισθαντικότητα
και άφησε τους άλλους να ελπίζουν σε ένα αντιτετανικό...
Post a Comment