Thursday, March 03, 2011


Ξέρεις, το άλλοτε είναι μια πόρτα που κάθεται ορθάνοιχτη όλη μέρα αχανής και περιμένει
ήσυχα. Κι όταν την πλησιάσεις και συνηθίσουνε τα μάτια σου στο φως και ξεπεράσεις ακόμα και τον ίλιγγο, που κουβαλάει ενίοτε ο χρόνος, αίφνης καταλαβαίνεις
(όπως όταν ξυπνάς κάποια πρωινά κι είναι σα να ξαναδιαβάζεις ένα ποίημα που χει στοιχειώσει το δωμάτιο-και τότε μόνο ακούς να βρέχει δυνατά ή να περνάει μια μπάντα - παίζοντας –λίγο φάλτσα είν’ η αλήθεια-εκείνη τη μελωδία του Γκρίγκ που αγαπούσες αλλά δεν έχεις πια πικάπ να την ακούς)
(ή όταν απομακρύνεσαι από ένα ακατανόητο πίνακα και έξαφνα βλέπεις να χαράζει ένα γνώριμο –και ίσως κάπως θλιμμένο- τοπίο).

3 comments:

Ferdinand+Miranda said...

ωραιος ο γκριγκ***
σε φιλώ*

art-cat said...
This comment has been removed by the author.
koritsi_oksi said...

(συγκεκριμένα το Peer Gynt :))