Πίσω λοιπόν από όλες αυτές τις ατελείωτες βαριές και ημιπολύτιμες κουρτίνες παραμόνευε μόνο ένας τοίχος. Γκρι ξεθωριασμένος αμετακίνητος και αλαζόνας.
Με σοβάδες να πέφτουν πάραυτα ακατάστατα σαν δάκρυα
και να του χαλάν θρασύτατα τη σοβαροφάνεια.
Τι ωραία που κρύφτηκες πάλι αναφώνησα εκρύθμως
και όπως πάντα δε μίλησε
Περίμενε μόνο μέχρι να ματώσω τις μικρές γροθιές μου
για να μου ρίξει μια ματιά επιμελούς καταφρόνιας
No comments:
Post a Comment