Thursday, June 19, 2008

Οι ρωγμές


Ώσπου κάποια στιγμή, μάλλον σταδιακά και άτυπα ξεκίνησαν να δημιουργούνται μικρές ρωγμές στο αστραφτερό κρύσταλλο της μακαριότητας της. Ανεπαίσθητες χαραμάδες σκοταδιού που λες και της ενεργοποιούσαν τα μάτια, λες και σκουντούσαν ελαφρά εκείνο το κομμάτι του μυαλού της που είχε πέσει σε μια καθ΄ όλα ευάρεστη χειμερία νάρκη αυτό τον τελευταίο καιρό και αρνούταν να ανασηκωθεί. Η αρχή έγινε τυχαία, μια μικρή θολούρα κάποια στιγμή στην ευτυχία της που τη σάστισε και ταυτόχρονα της έδωσε το δικαίωμα να σχεδιάσει κάτι γρήγορο στην πρώτη γόνιμη επιφάνια που βρέθηκε εύκαιρη εκεί γύρω. Η λύτρωση του να ξαναχρησιμοποιεί για αυτό το σκοπό το μυαλό και τα χέρια της μετά από τόσο καιρό σχεδόν εκτόπισε το άγχος για την πρώτη φορά τσαλακωμένη της ευδαιμονία. Ήταν σα να θυμήθηκε εκτάκτως πως είναι να αναπνέεις από τη μύτη μετά από αιώνες αναπνοής από το στόμα. Ένιωσε την παλιά γνώριμη αίσθηση να την διατρέχει σύγκορμη και αντιλήφθηκε καινοφανή ψυχρά ρεύματα να διατρέχουν την μόνιμη, τελευταία, θερμική της άλω. Το αλλοτινό εντελώς προσωπικό της ύφος σχηματοποιήθηκε αχνά μετά από πολύ καιρό στον παρθένο τοίχο και στιγμιαία νοστάλγησε την πάλαι πότε βαρυθυμία της που της διοχέτευε αστείρευτη δημιουργική ενέργεια. Ήταν όμως μόνο μια στιγμή-η επούλωση επήλθε συντόμως και η επιστροφή στην ράθυμη θαλπωρή της χαράς εξυπακούστηκε παντελώς.
Τη δεύτερη φορά που ένιωσε το τρίξιμο σχηματισμού ρωγμής συνειδητοποίησε ανήσυχη ότι ο επακόλουθος τρόμος επενδυόταν μιας υπόγειας λαχτάρας, να νιώσει ξανά το αίμα να κυκλοφορεί στα δάχτυλά της, να αναβλύσει από μέσα της ένας χείμαρρος εικόνων που τόσο καιρό μπλόκαρε η ευτυχία σαν αρδευτικό φράγμα προς χόρτασή της. Η λαίμαργη αυτοάνοση ευτυχία που θρεφόταν με τις αγέννητες εικόνες της. Μπήκε λοιπόν στον πειρασμό να μην επισπεύσει την αποκατάσταση, να διατηρήσει τη ρωγμή για λίγο καιρό ίσα μόνο για να εκτονώσει κάποιο από το δυναμικό που είχε συσσωρευτεί μέσα της. Κι έτσι για λίγες μέρες άφησε το σκοτάδι να την αγκαλιάσει με τον οικείο τρόπο του. Και τόλμησε να ξαναπλησιάσει τους ξεχασμένους της καμβάδες και να αφεθεί διστακτικά σε μια μικρή, πολύ μικρή δίνη δημιουργίας. Το σώμα της όμως αντέδρασε. Καλομαθημένο πλέον σε άλλες πιο υψηλές θερμοκρασίες νοστάλγησε την θέρμη και το φως και την αποσυντόνισε. Στην πρώτη ευκαιρία η ρωγμή επισκευάστηκε και η γλυκιά ραστώνη της ευτυχίας επικράτησε ένδοξη. Κάπου όμως στο πίσω μέρος του μυαλού της άρχισε να φυτρώνει ξανά το από καιρό ξεριζωμένο ζιζάνιο της ματαιότητας.

3 comments:

markos-the-gnostic said...

"Η λαίμαργη αυτοάνοση ευτυχία που θρεφόταν με τις αγέννητες εικόνες της. "
ΗΝΟ3, αυτή η φράση λέει πολλά μα πάρα πολλά
μπορούμε να μιλήσουμε γι αυτό πολλές πολλές ώρες

Fight Back said...

θα ελεγα πως το κειμενο αυτο 'τα σπαει', αλλα επειδη δε γνωριζω πως να διαχεριζομαι τις ρωγμες που ισως δημιουργηθουν, θα αρκεστω να πω οτι με εντυπωσιασε γιατι ειναι και καλογραμμενο και παρουσιαζει με πρωτοτυπο τροπο την εσωτερικη αυτη μαχη

koritsi_oksi said...

Μάρκο μου είμαι πάντα ανοιχτή στη συζήτηση
Dear Fight back πολύ μου άρεσε αυτό το "τα σπάει" για το συγκεκριμένο κείμενο :)thnx