Tuesday, March 27, 2007


Δυο τζούρες άνθη νεραντζιάς

Μια γραμμή νυχτολούλουδο

και φτιάχτηκα

Κι έχασα πάλι το δρόμο μου

βραδιάτικα

Χρεοκοπημένη πια από αγγίγματα

Και στοιχημάτιζα

Ένα τέταρτο φρέσκο φεγγάρι

Μισό κιλό άστρα λαχταριστά

Πως δεν μπορεί να περπατήσει

Σε μια ευθεία γραμμή το δρόμο

Που οδηγούσε από τον αφαλό στο

Στήθος μου

Χωρίς ν’ ανοίξει τα μάτια

Κι αν κέρδιζες

Μπορεί να με κοιτούσες όποτε

Με όποια μάτια ήθελες

(Κι όχι αυτά που πρέπει)

Μέχρι την επόμενη πανσέληνο

Έχασε όμως.

2 comments:

markos-the-gnostic said...

χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια, αλλά με όποια μάτια ήθελε...

Anonymous said...

Ποιος ανόητος ήταν αυτός που το έχασε αυτό;

info για την καταπληκτική φωτο παρακαλω!