Ζήτω η 1η Απριλίου. Ζήτω το Έθνος

Ε λοιπόν ναι. Έπρεπε να το έχω ομολογήσει στον εαυτό μου –και στους άλλους-προ καιρού. Λατρεύω τα ψέμματα. Με τέρπουν, με γοητεύουν αφόρητα, στοιχειώνουν κυριαρχικά το μυαλό μου, γαργαλάνε ενοχλητικά τη γλώσσα μου και αν και ενίοτε τα αποδιώχνω, τα μαλώνω και τα τιθασεύω, ποτέ δεν μπόρεσα να τα απενεργοποιήσω. Μαζεύονται και μεγαλώνουν και θεριεύουν, πάντα κρυφά, κάπου εκεί πίσω στην πιο μακρινή άκρη του μυαλού μου και περιμένουν εκείνη την ανύποπτη στιγμή που θα έχουν γίνει αρκετά ακριβά για να επιτεθούν στην φθηνή μου πραγματικότητα. Δεν ντρέπομαι πια γι’ αυτό. Τι να την κάνει κανείς μια φθαρμένη αλήθεια τριών διαστάσεων όταν μπορεί να κινηθεί σε λαμπερά πολυδιάστατα ψέμματα. Γιατί να συμβιβαστώ με βαριές ακατέργαστες σοβαροφανείς πραγματικές ιστορίες όταν μπορώ να φτιάξω και να ζήσω μέσα σε ανάλαφρα λεπτοδουλεμένα νόστιμα παραμύθια…

Θα χτίσω λοιπόν αγέρωχη πλέον τον μυθικό κόσμο μου από δω και πέρα χωρίς καθόλου τύψεις.

Θα υπαινίσσομαι ψεμματάκια μικρά και πονηρά και θα τα προφέρω μεγάλα και αθώα…Θα διηγούμαι θεατράλε μεγαλόπρεπή ψεύδη αλλά ενδεχομένως να μπλοφάρω και με τετριμμένες και καθημερινές ψευτιές. Θα καταπλήσσω τα πλήθη με δραματικά ιλουστρασιόν μυθεύματα και θα διασκεδάζω τους φίλους μου με κωμικές ματ αναλήθειες. Θα φλερτάρω με αφράτα παραπονιάρικα παραμυθάκια και θα κατακτώ με τραγανές διεκδικητικές πλάνες. Θα ζω οχυρωμένη σε φαντασμαγορικά cinemascope χαλκεύματα και θα ερωτεύομαι σε ασπρόμαυρα λυπητερά επινοήματα (γιατί ο έρωτας dear –ακόμα και ψεύτικος-θέλει θλίψη).

Και το κυριότερο:

Σ΄ αυτόν τον τσόχινο πολύχρωμο κόσμο του Ποτέ ποτέ δεν θα επιτρέπω σε κανέναν μα κανέναν να μπει και να φέρει τις μίζερες αλήθειες του μαζί του.

Ούτε μια μεζούρα πραγματικότητας, ούτε μια χαραμάδα αλήθειας.

Αυτά τα ψέμματα με τα δύο μ (ένα μ παραπάνω παρακαλώ γιατί είναι πολλά και μαγικά) δεν θα τα σπιλώσει κανείς.

Ψέμματα λοιπόν.

Δε γιόρταζα την προηγούμενη Κυριακή.

Αυτή γιορτάζω