bye

Χανζαπλάστ- φσσσσσσσσσστ και ο πόνος δεν οφείλεται μόνο στις τρίχες που ξεριζώνονται
η πληγή δεν έχει επουλωθεί και το οινόπνευμα τσούζει
δεν αρκεί η βαλεριάνα- θέλει ραφή
Με ατσαλόσκοινο

gottago

κουράστηκα να κρύβομαι πίσω από πορτοκαλιές κουρτίνες για να γλιτώσω από τις λέξεις που με κυνηγούν
παίρνω το σπίτι μου λοιπόν και φεύγω τρέχοντας- τυλίγω το κόκκινο κρεβάτι μου και πάω να το απλώσω σε αμμουδιές που έχουν γίνει μπλε από την τόση παρέα τους με τη θάλασσα
πάω να βρω το κίτρινο που έβαψε πράσινα τα νερά και το πορφυρό που έκανε μοβ τον ουρανό στην άκρη
φοράω μόνο πατούσες και ντύνομαι μόνο μαλλιά και φως
-εκεί θα βάλω τα καλά μου
την άμμο και το αλάτι

μεσημεράκι στην Πειραιώς μύρισε θάλασσα-και γω
γλίστρησα κατάσαρκα στην καινούρια φορεσιά μου-την καλοκαιριάτικη-
κοίτα να δεις…
τελικά δεν ήταν τόσο στενή
-στο στέρνο- όσο νόμιζα.

φαίνεται
μίκρυνε η καρδιά μου

jump

και μετά, μια κυριακή βράδυ, έρχεται μια μηδαμινή, ελάχιστη, σχεδόν αδιάστατη στιγμούλα ικανή να σε κάνει να βιώσεις τον τεράστιο Τρόμο, τον Τρόμο που τείνει στο άπειρο για την ανεξαρτησία που τόσα χρόνια διεκδικείς με μανία απέναντι στα πράγματα, τους ανθρώπους, τη σκέψη -και γνωρίζεις πολύ καλά –και αυτό είναι το πιο φοβερό-ότι όταν φύγει ο Τρόμος στη θέση του θα μείνει μονάχα ένα ιλιγγιώδες κενό χωρίς προστατευτικά, χωρίς πλέγμα ασφαλείας

φύσηξα τον καπνό και η εικόνα σου διαλύθηκε αβίαστα
τώρα που βλέπω το υπόλοιπο τοπίο καθαρά
λέω να κόψω το τσιγάρο

intentions

Από τη στιγμή που μια χειρονομία, ένα σχέδιο, μια παράθεση σχημάτων, κάποιες λέξεις, μια εγκατάσταση αντικειμένων, ένα έργο ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει μια δημιουργία πάσης φύσεως σε κάνει να αισθανθείς κάτι δυνατό και καίριο-πόση σημασία έχει η πρόθεση του δράστη;
Από τη στιγμή που μια κίνηση-κάθε είδους- μπορεί να σε εισάγει σε πρωτόγνωρους δρόμους προβληματισμού και σκέψης πόσο την αποδυναμώνει το γεγονός ότι αυτοί οι δρόμοι ίσως και να μην ήταν ποτέ το όραμα του τελεστή της;

Θυμώνω, γιατί έχεις κρατήσει τη φιάλη όλη δική σου και εγώ πέφτω
όλο και πιο κοντά στην άμμο και λέω ότι το χρωστώ στον εαυτό μου τελικά,
εδώ και χρόνια,
να μεταλλαχθώ σε πέτρα
-γιατί μόνο έτσι επιβιώνεις στον βυθό.
Και μετά σκέφτομαι, σε πόσες μου ζωές θα θέλησα ν΄ αλλάξω

Να γίνω από φουρτουνιασμένη θάλασσα, ανθισμένη γη
Από ανεξέλεγκτη ενέργεια, άπειρα σωματίδια
Από δυνατό κρασί, τραγανό σταφύλι
Από άσσος σπαθί, ντάμα κούπα
Από ασύλληπτη ιδέα, λέξη σε λάθος ποίημα

?

και σκέφτομαι λοιπόν κάποιες φορές
-με το πλαϊνό μέρος του μυαλού μου-
όταν κι αυτό το τελευταίο γράμμα απ΄ τ’ όνομά σου
ξεθωριάσει,
ποιον θα έχω τότε οδηγό
σε όλες τις σκουληκότρυπες
που μου άνοιξες στο κεφάλι
μόνο μ΄ ένα σου δάχτυλο
(καλέ μου)?

πανδώρα

το χαρτόκουτο όπου έχεις φυλακίσει τα όνειρά μου δεν έχει τρύπες

έτσι δεν οξειδώνονται μου λες
έτσι δεν αναπνέουν σου λέω

I rain

Θά θελα νά μουν η βροχή
Να έριχνα μια νεροποντή και
Μετά να ξαστέρωνα

all that jazz

Ακολουθούν τρεις μέρες για εκκαθάριση
Να ξαναστηθεί το ίδιο σκηνικό για το δοκιμαστικό της νέας παράστασης
Νέο cast νέα σκηνοθεσία
Προβλέπεται μεγάλη επιτυχία
Διθυραμβικές κριτικές
Ήδη έχουν ξεκινήσει τα χειροκροτήματα


Και μετά ένα ολόκληρο καλοκαίρι για την κινηματογραφική full version
Για τα εξωτερικά γυρίσματα δεν υπάρχει ανησυχία,
οι τοποθεσίες θα παραμείνουν οι ίδιες
Ελλείψει φαντασίας
Οι νέοι πρωταγωνιστές θα είναι ήδη δοκιμασμένοι
Και το σενάριο σχεδόν πανομοιότυπο
-με ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις στους διάλογους ενδεχομένως-
Για το μόνο που κυκλοφορεί μια έντονη φήμη
ότι μπορεί να αλλάξει
είναι το τέλος

απαγορεύεται το πτύειν

μια ανύποπτη (ανείπωτη) στιγμή λοιπόν,
άρχισε να φτύνει καρφιά
Μεγάλα μυτερά ατσάλινα, σκουριασμένα από το όξινο σάλιο της
Μέχρι που πόνεσε η γλώσσα της
Και μετά,
αφού άκουσε σκεπτική και λυπημένη τον μεταλλικό τους ήχο
καθώς έσκαγαν με φόρα στο τσιμέντο
Τα μάζεψε ένα ένα
και τρύπησε τις παλάμες της και τις πατούσες της
με αυτά
καθώς έπρεπε

the d word

είμαι ένα βήμα πριν-ένα μικρό μικρό βηματάκι πριν
καμιά φορά όλο και νομίζω ότι έχω ήδη βρέξει τα πόδια μου μέσα της
αλλά βρίσκομαι ακόμα στα ρηχά-μπορώ ακόμα και τραβιέμαι πίσω ελαφρά
(κάποια βράδια)
εδώ κάτω που λες δεν έχει αλάτι-βουλιάζεις πιο εύκολα
ήδη νιώθω τους αστραγάλους μου να μουσκεύουν σταδιακά
και δεν το παλεύω, δεν μπορώ να τις αφήσω τις πέτρες που μού δωσες να κρατάω
τις σφίγγω όλο και πιο πολύ

και συ, α εσύ, μου γνέφεις πανευτυχής απ΄ το παραδεισένιο νησάκι σου, έλα, έλα, μπες
μια απόφαση είναι όλα

Tequila sunrise

Το δωμάτιο έβγαλε κυνόδοντες
Λάμες το στρώμα-κι η οροφή κατεβαίνει αργά σε σπειροειδείς κινήσεις
Έτοιμο να με καταπιεί σε κάθε περίπτωση
Βουλιάζω φοβισμένη στη ρουφήχτρα του λευκού καναπέ
Ανίκανη να ανοίξω καν την πόρτα με το κόκκινο πόμολο
Ένα βήμα μόλις πριν
Μια σκέψη μόλις μετά
Τώρα που πλέον το χρόνο τον μετρώ μόνο σε κονσέρβες
Τώρα που τσακίζομαι πάνω σε αμέριμνα χαμόγελα-με άηχες υγρές αναφωνήσεις
Σε αφελείς παρατηρήσεις και αισιόδοξες δήθεν φιλοσοφικές ενατενίσεις
-χωρίς γυαλιά ηλίου, χωρίς παρασόλ
Τέλεια, μια χαρά- σταφιδιασμένες φιλίες, χλιαρό σεξ και ματαιόπονοι λικνισμοί όλοι μια χαρά
you know- why not
Είναι μέχρι να σκάσει η μολυσμένη σάρκα
Να βγει, να κυλήσει η φλόγα
Να τρέξει καθαρό αίμα
Να καθαριστούμε σχολαστικά με ξανθό χαμομήλι
και υπάρξει απολύμανση
Πριν την αναμονή του

i feel a kind of hungry tonight

feed me feed me feed me
seymour

φυλακίστηκα πάλι ανάμεσα σε δυο εικόνες από το αλφαβητάρι του δημοτικού
ανάμεσα σε δυο ήχους δελφινιών

μη με σκεφτείς απόψε
δεν ξέρω πια να απαντήσω
κατάφερα να ξεχάσω τη γλώσσα σου

(Sorry...)

Τώρα λέω λοιπόν
Ίσως τελικά Αυτό Εγώ να ήθελα πάντα να κάνω
Να μαζεύω στιγμές
Μικρές ασύνδετες στιγμούλες
χρονικά κομψοτεχνήματα ακαθόριστης αξίας
Χάρτινα χρωματιστά κομμάτια αποσπασματικής μνήμης
Ενίοτε και ασπρόμαυρα (που μοιάζουν με όνειρα)
Απλώς δεν το’ ξερα νωρίς
Και τώρα βλέπω πόσο αδίκως έχανα τόσες ευφάνταστες νιφάδες παρελθόντος
Ανταλλάσσοντάς τες με (δήθεν) ιαματικές ώρες απάθειας
(Αμάθειας)
πόσο υποτιμούσα την αξία του σύντομου
και του εφήμερου στη ζωή
(που τόσο αγάπησα στην τέχνη)

κι αν είμαστε αστερόσκονη- μικρή μου
πάλι τέτοια θα γίνουμε-ίσως λίγο πιο συνειδητή
δεν βλάπτει λοιπόν λίγο λάμψη και στο ενδιάμεσο

Γι ΄ αυτό και σε συγχύζω καμιά φορά
(Επειδή σε αγαπάω)

Αυτή η διαδρομή είναι τόσο βασανιστικά σύντομη
Για να μας φοβίζει ο πόνος

Ατλαντίδα

και τώρα η τρικυμία μου πέρασε και σε παρακολουθώ να σχοινοβατείς αδιάφορα
αποφεύγοντας να κοιτάξεις κάτω-θυμάσαι; Μαζί το τραβήξαμε το δίχτυ-

αλλά να είσαι σίγουρος- είναι καλύτερα να είσαι ψηλά
βλέπεις περισσότερα - εγώ εδώ κάτω εξακολουθώ να βλέπω μόνο εσένα
να σου χαρίζω το βλέμμα μου για να κρατιέσαι όταν χάνεις την ισορροπία σου
να σε ξεχρεώνω στωικά για όλα αυτά που δεν έκανα

μα αυτή η αναθεματισμένη η ψύχρα δεν τελειώνει
οι παγετώνες δεν λιώνουν- τόσο σκληροί-τόσα χρόνια
όσο και να κάθομαι κάτω από τον ήλιο
και φοβάμαι
ότι όταν τελικά λιώσουν
θα πλημμυρίσω μέχρι πνιγμού
και τα νησιά μου θα χαθούν
ανεπιστρεπτί

και συ θα χεις πέσει

ή απλώς θα χεις περάσει απέναντι

so nice

it isn't very good
in the dark dark wood

ασφαλώς

Το καλοκαίρι συνεπάγεται την αδράνεια
Και γω νιώθω σαν γυμνό φυλλοβόλο δέντρο

Ρίχνω τα υποκίτρινα αραχνοΰφαντα φύλλα μου και αποσύρομαι αθόρυβα
αφήνομαι νωχελικά να με θερμάνει η κοσμική ακτινοβολία
να με κάψει η αβλέφαρη υπεριώδης ματιά του ήλιου
διαστέλλομαι ανεπαίσθητα αλλά ευχάριστα απειλητικά στο χώρο και τον πίνω με καλαμάκι
-χωρίς βιασύνη
απολαμβάνοντας κάθε γουλιά του
-διακρίνοντας και την παραμικρή γεύση του
μετά θα μασήσω τα παγάκια

ξαστερώνω καλέ μου
και η απόσταση ανάμεσα στα μάτια μου μεγαλώνει
και το καλοκαίρι, ο μεγάλος μου εραστής,
με κατακτάει πάλι- λίγο λίγο
ευάλωτη όπως με βρίσκει να το περιμένω
κάθε χρόνο
με υγρά μάτια και σκασμένα χείλη
με τα άκρα νωθρά
σκληρές πατούσες και μελωμένες-δαγκωμένες τις άκρες των δαχτύλων

επιτέλους ήρθε
να ελέγξει τη σφραγίδα του στο σώμα μου
και είναι πάντα εκεί