σπουδή σε κιτρινισμένη φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε ποτέ

η θάλασσα πάντως γνώριζε λέει όλα όσα δε γνώριζαν
πατώντας στα ίδια τα ζεματιστά χαλίκια
πόσο πόναγε (το αγκάθι του πιο τυχαίου αχινού
μπροστά στα πόδια σας)
πώς μέσα στο νέο αλάτι έμοιαζε να έκλειναν οι παμπάλαιες πληγές
να μοιάζουν τώρα πια
αμυχές (από αυτές που μόνο μάτια κάνουνε)
κι όλα όσα δεν ήθελαν να ξέρουνε η θάλασσα πάντως ήξερε λέει
κίτρινες ώρες
παγιδευμένοι πιο πέρα λίγο πιο δίπλα λίγο (εύχαρεις πάντα επιμόνως)
περιτυλίγματα από χάρτινες συμπάθειες
(η σκέψη δυο χαμόγελα αλλού
από το σώμα) κολλαριστές
(μόνο ένα βλέμμα ίσως να αρκούσε να τσακίσουν ίσως)
κι όλα όσα δεν έφταναν να ζήσουν η θάλασσα πάντως μάντευε
και τα κατάπινε έπειτα μ’ εκείνο το βαθύ θόρυβο
πλαταγίζοντας την τεράστια λευκή ωραία γλώσσα της
με ιερά ευχαρίστηση (μόλις αγγίζοντας υπενθυμιστικά τα
δάχτυλα σας μαυρισμένα) σαν βαριές λέξεις σκορπισμένες ποτισμένες
μεσημέρια
κι εικόνες κλεμμένες από ημερολόγια και καλοκαίρια καλλονών
(έν’ άλλο άλλοτε αν όχι ιδανικό, τότε ανάξιο)
σε σέπια καρτ ποστάλ βουβά ειδύλλια
σε άφταστα μακάρια νησιά
η θάλασσα υπήρξε πάντως
(α, αυτό τουλάχιστον ας μην το αρνηθεί κανείς)
κάπως παράλογα ζεσταμένη και γεμάτη
από όλα όσα δεν ήτανε να γίνουν
ή (έστω) καλώς απλώς-κι επιμελώς- δεν έγιναν

Έμιλυ θα πεις και για μένα μια καλή κουβέντα στον παράδεισο;

Μέρες με φλου προοπτικές          
-αστόλιστες-λιγνές-
ημέρες πέστροφες*
 άστατοι μα ηχηροί ιονιστές
εμμονών
πατριαρχικών
-ανάμνηση φιλοδοξίας
θνησιγενούς-
τόσο παλιό το παρελθόν της
άρωμα γης
χώμα στα νύχια
και στην ακτίνα βολής
μόνο κενό
ορθόδοξο θανατερό
πορεία προς το κέντρο
-ανάστροφα-
δεν έχει πια άλλο σημείο φυγής
τόσο αναπόφευκτη
-μονόδρομη, μοιραία-
σαν φυσικός παράξενος ελκυστής

                                                                                  *κι είναι το φως το ήλιου
                                                                                                                              απαράβατο
                                                                                                                              μια καταδίκη όταν θέλεις να κρυφτείς
                                                                                                                              χωρίς σκιές
                                                                                                                              ανώφελες προσπάθειες
                                                                                                                              άγνοια
                                                                                                                              να προσποιηθείς









** Our share of night to bear,

    Our share of morning,

    Our blank in bliss to fill,

    Our blank in scorning.

    Here a star, and there a star,

    Some lose their way.

    Here a mist, and there a mist,

    Afterwards—day!

Emily Dickinson