σπουδή σε κιτρινισμένη φωτογραφία που δεν τραβήχτηκε ποτέ

η θάλασσα πάντως γνώριζε λέει όλα όσα δε γνώριζαν
πατώντας στα ίδια τα ζεματιστά χαλίκια
πόσο πόναγε (το αγκάθι του πιο τυχαίου αχινού
μπροστά στα πόδια σας)
πώς μέσα στο νέο αλάτι έμοιαζε να έκλειναν οι παμπάλαιες πληγές
να μοιάζουν τώρα πια
αμυχές (από αυτές που μόνο μάτια κάνουνε)
κι όλα όσα δεν ήθελαν να ξέρουνε η θάλασσα πάντως ήξερε λέει
κίτρινες ώρες
παγιδευμένοι πιο πέρα λίγο πιο δίπλα λίγο (εύχαρεις πάντα επιμόνως)
περιτυλίγματα από χάρτινες συμπάθειες
(η σκέψη δυο χαμόγελα αλλού
από το σώμα) κολλαριστές
(μόνο ένα βλέμμα ίσως να αρκούσε να τσακίσουν ίσως)
κι όλα όσα δεν έφταναν να ζήσουν η θάλασσα πάντως μάντευε
και τα κατάπινε έπειτα μ’ εκείνο το βαθύ θόρυβο
πλαταγίζοντας την τεράστια λευκή ωραία γλώσσα της
με ιερά ευχαρίστηση (μόλις αγγίζοντας υπενθυμιστικά τα
δάχτυλα σας μαυρισμένα) σαν βαριές λέξεις σκορπισμένες ποτισμένες
μεσημέρια
κι εικόνες κλεμμένες από ημερολόγια και καλοκαίρια καλλονών
(έν’ άλλο άλλοτε αν όχι ιδανικό, τότε ανάξιο)
σε σέπια καρτ ποστάλ βουβά ειδύλλια
σε άφταστα μακάρια νησιά κάποιου αγίου
η θάλασσα υπήρξε πάντως
(α, αυτό τουλάχιστον ας μην το αρνηθεί κανείς)
κάπως παράλογα ζεσταμένη και γεμάτη
από όλα όσα δεν ήτανε να γίνουν
ή (έστω) καλώς απλώς-κι επιμελώς- δεν έγιναν