Ήταν και εκείνα τα πρωινά που αδυνατούσε για αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσει αν είχε μόλις ξυπνήσει ή μόλις ξεκινούσε να ονειρεύεται, κάτι που αμυδρά θύμιζε μια περίφημη πεταλούδα.
Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήταν απολύτως σίγουρη για το τι ήταν όνειρο και τι όχι.

Όλα αυτά φυσικά μέχρι να έρθουν εκείνες οι πηγμένες σκέψεις που φράκαραν στο στήθος σαν λυγμοί και μεταμφιέζονταν ευθύς επιδέξια σε χαμόγελα συγκαταβατικής συμπάθειας

κυρίως όταν βλέπονταν τυχαία μετά από πολύ καιρό

κάθε φορά δε, που η μέση χρονική διάρκεια μεταξύ δύο διαδοχικών συναντήσεών τους ξεπερνούσε ένα συγκεκριμένο αριθμό Σαββάτων πίστευε ότι κάτι κάπου γύρω της έπαυε να λειτουργεί

σταματούσε τότε προσεκτικά το μυαλό της και αφουγκραζόταν με ακρίβεια αυτόν τον κόσμο που κάποιοι ονόμαζαν πραγματικότητα

το αποτέλεσμα την τάραζε συνήθως τόσο πολύ που για να συνέλθει έπρεπε να μείνει για πολύ ώρα κάτω από καυτό νερό

με κίνδυνο να σκουριάσουν κρίσιμα εξαρτήματά της, όπως η καρδιά για παράδειγμα.

Ώρες ώρες ανέπτυσσε μια αφάνταστη απέχθεια για το ανθρώπινο είδος, που μπορούσε να αντιμετωπίσει, μάλλον μερικώς, μόνο με κυνικό χιούμορ ή με την απροσδόκητη ασφάλεια που προκαλεί το παλαιωμένο άρωμα ροδόνερο μιας αξιοπρεπώς γηραιάς κυρίας που θα κάτσει δίπλα σου στο λεωφορείο.

Βεβαίως γνώριζε πολύ καλά, από τις οδηγίες χρήσεως, ότι σε αυτές τις περιπτώσεις συναισθηματικής βλάβης η καλύτερη αντιμετώπιση ήταν η εκφορά συγκεκριμένων λόγων. Την απέφευγε όμως συνειδητά, παρά την προφανή ευκολία της, καθώς οι λέξεις -και ιδιαίτερα εκείνες που αρμόζουν σε τέτοιες περιστάσεις-ποτέ δεν της ήταν ιδιαιτέρως πιστές.

Έτσι, παρά την επιτηδευμένη συγκρότηση και σοβαρότητα που εξασκούσε –χρόνια τώρα- με συνέπεια, δεν μπορούσε να ελέγξει συγκεκριμένες ανεπιθύμητες αντιδράσεις όπως μια μικρή προσμονή στο αριστερό μάτι κάθε φορά που κοιτάζονταν, ή μια προ-εφηβική αμηχανία όταν βρίσκονταν μόνοι τους σε δωμάτια αμφίβολου φωτισμού και άγγιζαν τυχαία το ίδιο αντικείμενο.

παρακολουθούσε τότε, ανίκανη-ή μάλλον αδύναμη- να επέμβει, τον υποτιθέμενο εαυτό της να απαγγέλλει με θεαματική ακρίβεια και φυσικότητα τον ρόλο της, σε λάθος όμως έργο

παρά την παράδοξη φυσιολογικότητα των καταστάσεων που προέκυπταν το αποτέλεσμα στην ουσία ήταν τελικώς μια πληθώρα παρεξηγήσεων

Άλλοτε πάλι είχε την περίεργη πεποίθηση ότι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα, γεγονός που δικαιολογούσε την αλλόκοτη αίσθηση έκπληξης που της προκαλούσε το να βλέπει τον εαυτό της από άγνωστες γωνίες όπως γίνεται για παράδειγμα σε αφηρημένους χώρους καλυμμένους περιμετρικά με ευμεγέθη κάτοπτρα.

καμιά φορά της στοίχειωναν το μυαλό περίεργοι διάλογοι, από φωνές άγνωστες ή ίσως πολύ αμυδρά –και μάλλον γι΄ αυτό κάπως τρομακτικά- γνωστές-σχεδόν απόκοσμες, θα έλεγε- με λόγια ακατανόητα αφού είχε χάσει την πλοκή κι έτσι αδυνατούσε να συλλάβει την υπόθεση, σαν πρόβες σε κείμενα άγραφα, θεατρικά, εξαίρετων ερμηνευτών πάντως-λες και υπέκλεπτε νοητικώς μυστήριες συζητήσεις από μια άλλη εποχή ή άκουγε κλεφτά κι ανύποπτα κάποια ιδιαιτέρως σημαντική στιγμή απ’ το μέλλον

Sick

Η επιθυμία ξεκίνησε αρχικώς ήπια και φαινομενικά ανώδυνα από τον εγκέφαλο αλλά σιγά σιγά έκανε μεταστάσεις και στο υπόλοιπο σώμα. Πρώτα ήταν στα χέρια, στο λαιμό και στη βάση της ραχοκοκαλιάς μετά κατέλαβε σταδιακά το στήθος, την κοιλιά και τα γόνατα μέχρι που κάποια στιγμή η ασθενής συνειδητοποίησε με τρόμο ότι ποθούσε το εν προκειμένω επιθυμητό αντικείμενο με όλο της το κορμί. Καθώς γνωστή αποτελεσματική θεραπεία δεν υπήρχε- και αρνούταν οιαδήποτε αφαιρετική επέμβαση με έναν παιδικό φόβο για τυχόν μετεγχειρητικά σύνδρομα αναισθησίας- το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να υπομείνει τον έντονο πόνο μέχρι το κακό να κάνει τον κύκλο του, να ξεραθεί και να αποβληθεί τελικώς μόνο του από το νευρικό της σύστημα. Η μόνη ανησυχία των θεράποντων ιατρών –σε τέτοιου είδους περιπτώσεις-είναι μήπως ακόμα και μετά την οριστική αποβολή της νόσου παραμείνει μία χρόνια καρδιακή μόλυνση.

πόρτα

είναι ακλείδωτη η πόρτα περιμένει
πάντα ακλείδωτη
κι ανοίγω μήπως και σε δω και κλείνω που δεν σε είδα
κι ανοίγω πάλι μην και σε δω και κλείνω
και ανοίγω και σε βλέπω και κλείνω πάλι
και ξανανοίγω και δεν σε βλέπω και πάλι κλείνω
κι όταν ανοίγω και δεν μπορώ να σε κοιτάξω κλείνω τα μάτια όχι την πόρτα
αλλά ανοίγω
ανοίγω πάντα
όσο είναι ξεκλείδωτα
ανοίγω μόνο για να σε βλέπω
ή να μη σε βλέπω
για να κλείνω και να ξέρω ότι όταν θα ξανανοίξω
μπορεί και να σε δω ξανά
και θα ανοίγω και θα κλείνω
και θα ανείγω και θα κλοίνω
μέχρι κάποιος να την κλειδώσει επιτέλους
αυτή την πόρτα

λαθραία

έσβηνε τότε τα φώτα και έπεφτε σε ένα μνημειακό παραλήρημα αλλεπάλληλων και ασήμαντων εικόνων επενδυμένων με ήχους βροντερής όπερας σε γλώσσες που δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί και από τα παράθυρα άφηνε να μπαίνει μόνο η μυρωδιά από αγουροξυπνημένα τροπικά νυχτολούλουδα-που όπως και να το κάνεις είναι αδύνατον να την αποφύγεις άγριες νύχτες σαν κι ετούτες- ή η μελωδία των στεναγμών δυο αβάσταχτα ερωτευμένων ανθρώπων που έσμιγαν για πρώτη φορά στα κρυφά πίσω από ένα παρατημένο φορτηγό μιας χρεοκοπημένης μεταφορικής

Ghost II

Κι ότι έρχεσαι τα βράδια μόλις κοιμηθώ
νομίζεις δεν το ξέρω;
Λες και δε νιώθω δάχτυλά να περπατούν στην πλάτη μου δικά σου μονοπάτια;
Το στόμα σου μισάνοιχτο, μετέωρο να μένει
στη βάση του λαιμού μου;
Κι η ανάσα σου να συλλαβίζει αχόρταγη τουλίπες πεθυμιάς στο πλέγμα των μαλλιών μου;
Λες δεν ακούω τα χέρια σου διστακτικά- σαν άπειρα- να περπατούν της μέσης τις καμπύλες;
Τα μάτια σου δε νιώθω να κατρακυλούνε άηχα στο σχήμα των χειλιών μου;
Δε με πονούν τα δόντια σου όταν απαντούν ανήλεα στις άκρες των δαχτύλων μου;
Τι λες;
Πως δεν σ’ ακούω να μου μιλάς - με σύμφωνα λαρυγγικά;
Πως δε λιγώνομαι στη γεύση του ιδρώτα σου
λίγο πριν λαχανιάσεις;
Λες να ξεχνώ το κάψιμο της γλώσσας σου γύρω απ’ τον αφαλό μου;
Η μυρωδιά σου όταν ξυπνώ δεν με καταδιώκει
λες;
Κι ότι τα λόγια μου δεν έχει ύπουλα στοιχειώσει τ’ όνομά σου;
Τι λες πως θα το άντεχα στ’ αλήθεια να σε αντάμωνα;
Να άνοιγα τα μάτια;
Και τότε τι θα πρόσμενα;