Monday, November 19, 2007

Rexona

Από τη στιγμή που εκείνος στάθηκε δίπλα μου αναθεώρησα όλο μου το είναι.
Αποφάσεις καριέρας, προσωπικές επιλογές, μια κοσμοθεωρία 35 χρόνων στράφι.
Όλη μου η ζωή μπροστά απ΄ τα μάτια μου ασπρόμαυρη και σε slow motion.
7 εφιαλτικά λεπτά απολύτως επαρκή για να με κάνουν να προχωρήσω σε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου-όπως να αλλάξω πόλη ή να φύγω στα βουνά, να γίνω αγρότης, αστροναύτης, δύτης ή έστω να αποκτήσω επιτέλους αυτοκίνητο.
Ανίκανη εξ΄ ολοκλήρου να κινηθώ ανάμεσα στους παράλογα συνωστισμένους επιβάτες ή να αντιδράσω ηχηρά-λόγω μιας φυσικής συστολής που με διακρίνει ενίοτε- παγωμένη και εξαιρετικά αγανακτισμένη με τον ανεπαρκή εαυτό μου που αδυνατούσε να εκφράσει αποτελεσματικά τα έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που με πλημμύριζαν, αντιμετώπισα σιωπηλά, με δέος και τρόμο όλο το μεγαλείο αυτής της μοναδικής και –ευελπιστώ- ανεπανάληπτης εμπειρίας.
Δεν ήταν απλώς μια συνήθης, σε τέτοιες καταστάσεις, μάλλον δυσάρεστη οσμή- δεν ήταν μια σχετικά ανεκτή φυσική ανθρώπινη κακοσμία, ό,τι απέμεινε στον αέρα από ένα σουβλάκι με κρεμμύδι ή μπόλικο τζατζίκι ή και τα δύο, τρεις μέρες απλυσιάς ή μια ατυχή επιλογή φασολιών ή πράσων στο γεύμα.
Ήταν μια αιχμηρή και καίρια μυρωδιά, απόκοσμη και αφάνταστη, ικανή να σε ωθήσει να μισήσεις όλο το ανθρώπινο είδος μόνο και μόνο γιατί έστω και ένα μέλος του κατάφερε για μια και μοναδική στιγμή στο πέρας των αιώνων να την εκπέμψει.

Μια αποφορά που ανέσυρε από τα τρίσβαθα του είναι αρχέγονους φόβους και έθετε σε καταστολή κάθε γενετήσιο αίσθημα.
Ένας ζοφερός και συνάμα ευφάνταστος συνδυασμός αρώματος κλούβιων αυγών και σάπιου κρέατος, εμπλουτισμένης με μια ακατάληπτη εσάνς που παρέπεμπε ενδεχομένως σε (πολύ) ξινισμένο γάλα και παλιό ιδρώτα, με ταυτόχρονες αδιόρατες νότες παστουρμά που εμπλέκονταν ανελέητα με γνώριμες βιολογικές οσμές αμμωνίας και μεθανίου. Στο αποτρόπαιο αποτέλεσμα συνέβαλαν αβίαστα ανάλαφρες αναθυμιάσεις ψαρίλας και ποδαρίλας.
Ήταν μια δυσωδία απάνθρωπη κι ασίγαστη που χλεύαζε κάθε είδους εξελικτικής θεωρίας και για την οποία πίστευες ότι θα σε ακολουθεί πλέον αενάως. Ότι για αυτήν και μόνο για αυτήν το λυτρωτικό δώρο της λησμονιάς δεν θα σου δινόταν ποτέ. Μια ζέξη ικανή να προκαλέσει εκούσια απώλεια οσμής, ικανή να σε κάνει να χάσεις την εμπιστοσύνη σου όχι μόνο στο Hondo και τη βιομηχανία αρωμάτων και αποσμητικών, όχι μόνο στην κοσμετολογία, την επιστήμη και την τεχνολογία, αλλά στον πολιτισμό ολάκερο, στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Στο θεό τον ίδιο.
Μια απόπνοια ανησυχητική, που νόμιζες ότι θα σε σημάδευε για πάντα. Που την ένιωθες να απλώνεται ακατάπαυστα κι επεκτατικά, έτοιμη να κατακλύσει σταδιακά και ύπουλα όχι μόνο ένα απλό, περιορισμένων διαστάσεων, μέσον μαζικής μεταφοράς αλλά ολόκληρη την πόλη σου, τη χώρα, τον κόσμο, τον πλανήτη. Το σύμπαν ολόκληρο κι ακόμα παραπέρα– καμιά διαφυγή, καμία προσδοκία. Τυφλή υποταγή.
Μια βρώμα τόσο μεστή και κορεσμένη που έμοιαζε ότι μπορούσες να κόψεις κομμάτι. Ένα κομμάτι όπου θα συγκεντρωνόταν όλη η βιωμένη ασχήμια και αηδία των ανθρώπων που έχουν ποτέ περάσει και θα περάσουν από αυτό τον πλανήτη. Όλο το έρεβος και η απόγνωση που έχει ποτέ κανείς νιώσει.
Μια χωροχρονική απειλή χωρίς έλεος, χωρίς διακρίσεις και επιείκεια για κανέναν.
Ένα όπλο μαζικής καταστροφής. Μια υποψία φρίκης θαλάμου αερίων.
Μια απροκάλυπτη ένδειξη της τραγικής μοίρας του ανθρώπου- της αδυναμίας του να ξεφύγει από τη μίζερη φύση του.
Κάτι που έφευγε πέρα, μακράν όλων των φυσιολογικών ανθρώπινων και μη ουσιών.

Ανίσχυρη και ναρκωμένη, ένα βήμα πριν τις διορατικές παραισθήσεις και το ιερό παραλήρημα αντιλήφθηκα τυχαία αλλά ωραία ότι πλησίαζε η επόμενη στάση. Οπλισμένη έξαφνα με μια δύναμη τιτάνια-σχεδόν θεία- που με έκανε να πιστέψω στην έννοια του Υπεράνθρωπου, αψηφώντας ορμητικά κάθε φυσικό εμπόδιο, εκσφενδονίστηκα σπασμωδικά, παραπατώντας προς τις πόρτες του λεωφορείου, προς τις πύλες της λύτρωσης, τις θύρες του παραδείσου φωνάζοντας με απόγνωση στο μισοζαλισμένο πλήθος γύρω μου,

«Τρέξτε ανόητοι. Τρέξτε να σωθείτε».

5 comments:

markos-the-gnostic said...

αχ ΗΝΟ3 έχω πάθει παρόμοια σε τρένο προς θεσνίκη με άπλυτο μοναχό καθισμένο δίπλα μου επί 5 ώρες - και παράλληλα να έχει και το θάρρος να κηρύττει - συμφωνώ έρχεται η στιγμή που μισούμε με όλο μας το είναι κάποια μέλη του είδους μας και μας κάνει να βιώσουμε ακόμη βαθύτερα την ανάγκη της έλευσης του υπερανθρώπου

koritsi_oksi said...

:))))

mata_ntomata said...

μεγαλείο...!

Anonymous said...

ofeilo na omologiso oti otan diabasa tin proti protasi nomiza oti eroteutikes...

koritsi_oksi said...

μπλόφα!