Wednesday, April 25, 2007


Δε γίνεται όμως να κοπεί η ζωή σε κομματάκια – το ένα να διαλέγουμε το άλλο να πετάμε

Δε γίνεται

να κολυμπάς μέσα σε σκούρες θάλασσες

Ανταριασμένες κι άγριες

δίχως να βρέχεις τα μαλλιά

δίχως να πιεις αλάτι

καλύτερα να μη βουτάς

δεν γίνεται

τόσο σφιχτά να δένονται

χέρια που έχουνε μάθει

σώματα να διαβάζουνε,

μάτια που χουνε μάθει να τα μιλάνε άπταιστα τα όλα

δίχως λάθη

και να τους κόβεις τη φωνή, να θέλεις να σωπάσουν

τόση σιωπή δε γίνεται

καλύτερα

φίμωνέ μου το στόμα

γίνεται σπίρτο να πετάς και να κοιτάς την πυρκαγιά

χωρίς να μπαίνεις μέσα?

γίνεται να ζητάς βροχή

κι όμως την ίδια τη στιγμή

να θέλεις και ομπρέλα?

Τι να την κάνεις τη βροχή?

Τι την κοιτάς την πυρκαγιά?

δεν γίνεται

στο ελάχιστο να πιάνεσαι

αν έχεις μάθει στο πολύ

καλύτερα

καθόλου

5 comments:

markos-the-gnostic said...

"σώματα να διαβάζουνε" κι όλες αυτές οι βιβλιοθήκες τι αξία έχουν άραγε;

koritsi_oksi said...

είναι για όταν δεν υπάρχουν σώματα για διάβασμα...(τρίζουν τα κόκκαλα του Borges)

markos-the-gnostic said...

ή τουλάχιστον μια ισορροπία ηδονών μεταξύ σωμάτων και βιβλίων, που σημαίνει και τα σώματα να μεταμορφώνονται σε βιβλία και τα βιβλία σε σώματα... (ελπίζω ο Borges να ησύχασε)

mata_ntomata said...

...είναι το καθόλου η τιμωρία για το λίγο; σαν το πολύ στην άκρη του καθόλου;

Anonymous said...

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγωθήκανε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

"Ένας γέροντας στην ακροποταμιά"
Γιώργος Σεφέρης

....επειδή ένας ποιητής είναι ένας ψεύτης που λέει πάντα την αλήθεια...